I pochwycono Bestię, a z nią Fałszywego Proroka, co czynił wobec niej znaki, którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii i oddawali pokłon jej obrazowi. Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora, gorejącego siarką. A inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu, [mieczem], który wyszedł z ust Jego. Wszystkie zaś ptaki najadły się ciał ich do syta. BT
I schwytane zostało zwierzę, a wraz z nim fałszywy prorok, który czynił wobec niego znaki, przez które zwiódł tych, którzy przyjęli znamię zwierzęcia i pokłonili się jego podobiźnie — obaj zostali wrzuceni żywcem do jeziora ognia płonącego siarką. Pozostali natomiast zostali zabici mieczem wychodzącym z ust Tego, który siedzi na koniu — i wszystkie ptaki nasyciły się ich ciałami. NP
Ostateczne zniszczenie zła
O Bestii i Fałszywym proroku napisałem już sporo we wcześniejszych komentarzach. Pierwsza Bestia to cywilny, świecki rząd (unia władców, coś w rodzaju G8) pod przywództwem Antychrysta. Druga Bestia, to fałszywy prorok, ogłupiająca fałszywa propaganda, zjednoczona w uwielbieniu z pierwszą Bestią. Jest nią zjednoczona organizacja religijna. Jej celem jest επλανησεν (eplanēsen) zwodzenie, wprowadzanie w błąd tych, którzy przyjęli znamię (pierwszego) zwierzęcia i oddawali προσκυνουντας (proskynountas) czcili, kłaniali się, bili czołobitne pokłony posągowi jego.
Dzisiaj dowiadujemy się, że oboje, żywcem, ζωντες εβληθησαν (zōntes eblēthēsan) jako jeszcze żyjący zostali wrzuceni do λιμνην του πυρος (limnēn tou pyros) jeziora ognistego, gorejącego siarką.
O jeziorze ognistym przeczytamy również w Obj. 20:10,14-15 „A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora z ognia i siarki, gdzie znajduje się też zwierzę i fałszywy prorok, i będą dręczeni dniem i nocą na wieki wieków. (...) I śmierć, i piekło zostały wrzucone do jeziora ognistego; owo jezioro ogniste, to druga śmierć. I jeżeli ktoś nie był zapisany w księdze żywota, został wrzucony do jeziora ognistego.”; oraz w Obj. 21:8 „Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.”
Wokół ognistego piekła i jeziora ognistego od zarania chrześcijaństwa toczą się ostre spory. Jedni uważają, że jest to dosłownie ogniste miejsce, gdzie przez wieki, w męczarniach palą się dusze ludzi. Ale czy dusza może się palić w literalnym ogniu? Dalej czytamy, że do jeziora zostanie wrzucona śmierć. Czym jest śmierć, czy może się w fizyczny sposób palić? Czymkolwiek jest, czytamy, że będzie wrzucona do jeziora ognistego. Podobnie będzie z piekłem. Inni uważają, że jezioro ogniste to tylko symbol wiecznego unicestwienia i nic więcej. Kto ma rację?
Osobiście uważam, że piekło i jezioro ogniste to „palące” miejsca. Miejsca zamieszkania dusz ludzi niegodziwych, zbuntowanych i przeciwnych Bogu. Jest to świadome, wieczne oddzielenie od Boga, w palącym duchowym bólu, że się jest gdzieś poza Bogiem, z niezaspokojonym pragnieniem Bożej Obecności. To wieczne duchowe życie poza wspaniałością nowego nieba i nowej ziemi.
Studiując Księgę Objawienia musimy zawsze odpowiadać sobie na pytanie, co wiemy na sto procent, a co jest tylko naszą spekulacją i domysłem. Podobnie musimy podejść do kwestii piekła, otchłani i jeziora ognistego. Dzisiaj dowiadujemy się, że takie miejsce jest, że trawi tam, wrzucone żywcem ofiary, niekoniecznie są to ludzie. Zauważmy, że sprzymierzone przeciwko Bogu wojsko pod wodzą Bestii i Fałszywego proroka nie trafiło do jeziora ognistego, tylko zostali oni zabici mieczem wychodzącym z ust Wodza, który siedział na koniu, a ciała ich posłużyły za pokarm dla ptaków.
W judaizmie pozostawienie zwłok bez pochówku było wyrazem najwyższej hańby. Pozostawienie zwłok jako żer dla drapieżnych ptaków i psów, było największym upodleniem człowieka i w wielu przypadkach oznaczało surową karę Bożą. Czytamy o tym w kilku miejscach Starego Testamentu. Podobnie spalenie kogoś żywcem było potężnym bałwochwalstwem, bluźnierstwem, jednym z największych świętokradztw w Izraelu. Takie praktyki odbywały się w duchu Babilonu, były elementem szatańskiej liturgii. Atmosfera jaką stworzył sam Wąż Starodawny i Niszczyciel, teraz obraca się przeciwko niemu i przeciwko jego poplecznikom.
„Achaz miał dwadzieścia lat, gdy objął władzę królewską, a panował szesnaście lat w Jeruzalemie, Lecz nie czynił tego, co prawe w oczach Pana, Boga jego, jak Dawid jego praojciec. Kroczył raczej drogą królów izraelskich, a nawet własnego syna oddał na spalenie, jak to było ohydnym zwyczajem narodów, które Pan wytępił przed synami izraelskimi.” 2 Król. 16:2-3
„(Król Jozjasz) Kazał też zbezcześcić palenisko, znajdujące się w Dolinie Synów Hinnoma, aby już nikt nie oddawał swego syna czy swojej córki na spalenie dla Molocha.” 2 Król. 23:10
„Wznieśli miejsce ofiarne Tofet w Dolinie Ben-Hinnoma, aby spalać w ogniu swoich synów i swoje córki, czego Ja nie nakazałem i co mi nawet na myśl nie przyszło. Dlatego oto idą dni - mówi Pan - nie będzie się już mówiło: Tofet i Dolina Ben-Hinnoma, lecz: Dolina Morderstwa, gdyż grzebać się będzie w Tofet, bo nie będzie innego miejsca.” Jer. 7:31-32
Kto bawi się ogniem, od ognia ginie. Czytamy w Obj. 13:11-16 o tym, że druga Bestia jako fałszywy prorok sama, na oczach ludzi, spuszczała ogień z nieba na ziemię. Teraz ona zostanie wrzucona do jeziora pełnego ognia. „I widziałem inne zwierzę, wychodzące z ziemi, które miało dwa rogi podobne do baranich, i mówiło jak smok. A wykonuje ono wszelką władzę pierwszego zwierzęcia na jego oczach. Ono to sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszemu zwierzęciu, którego śmiertelna rana była wygojona. I czyni wielkie cuda, tak że i ogień z nieba spuszcza na ziemię na oczach ludzi. I zwodzi mieszkańców ziemi przez cuda, jakie dano mu czynić na oczach zwierzęcia, namawiając mieszkańców ziemi, by postawili posąg zwierzęciu, które ma ranę od miecza, a jednak zostało przy życiu. Obj. 13:11-16
Dalej czytamy, że inni zostali zabici mieczem Siedzącego na koniu, [mieczem], który wyszedł z ust Jego. Wcześniej określiliśmy sobie, że tym mieczem jest Słowo. Biblia mówi nam, że Słowo ma moc twórczą i sprawczą, że jest jak młot kruszące skały. To nie jest tak, że Pan weźmie Biblię z regału i zacytuje jakiś fragment. Choć i taki ma swoja moc sprawczą. Pan wypowiedział Słowo i stała się światłość, Słowo miało moc tworzenia.
"Duch ożywia. Ciało nic nie pomaga. Słowa, które powiedziałem do was, są duchem i żywotem," Jan. 6:63; A odpowiadając setnik rzekł: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój." Mat. 8:8; "Tak jest z moim słowem, które wychodzi z moich ust: Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem." Izaj. 55:11;
"Albowiem tajemna moc nieprawości już działa, tajemna dopóty, dopóki ten, który teraz powstrzymuje, nie zejdzie z pola. A wtedy objawi się ów niegodziwiec, którego Pan Jezus zabije tchnieniem ust swoich i zniweczy blaskiem przyjścia swego. A ów niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana z wszelką mocą, wśród znaków i rzekomych cudów, I wśród wszelkich podstępnych oszustw wobec tych, którzy mają zginąć, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, która mogła ich zbawić." 2 Tes. 2:7-10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz