11. Kto czyni nieprawość, niech nadal czyni nieprawość, a kto brudny, niech nadal się brudzi, lecz kto sprawiedliwy, niech nadal czyni sprawiedliwość, a kto święty, niech nadal się uświęca. BW
Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci. BT
Niesprawiedliwy niech nadal dopuszcza się niesprawiedliwości, niegodziwy niech nadal popełnia niegodziwość, sprawiedliwy niech nadal czyni sprawiedliwość, a święty niech daje się uświęcać. NP
Kto szkodzi, niech jeszcze szkodzi; a kto jest plugawy, niech jeszcze będzie plugawszy; a kto jest sprawiedliwy, niech się jeszcze usprawiedliwi; a kto święty, niech jeszcze będzie poświęcony. BG
„Ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając, Ale ty trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego pewny jesteś, wiedząc, od kogoś się tego nauczył. I ponieważ od dzieciństwa znasz Pisma święte, które cię mogą obdarzyć mądrością ku zbawieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” 2 Tym. 3:13-17
Ponieważ καιρος εγγυς εστιν (kairos engys estin) pora jest blisko, ludzie źli, jak pisał Apostoł Paweł i oszuści (kłamcy) coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając. To jest kolejna zapowiedź trudnych czasów. Czasów podejmowania ważnych decyzji, albo… albo…
W dzisiejszym wierszu mamy wybór pomiędzy dwiema postawami. Pierwsza grupa ludzi to; αδικων δικησατω ρυπων ρυπωσατω (adikōn adikēsatō rypōn riposato) czyniący niesprawiedliwość, krzywdzący, niepawi, szkodzący innym. Ci niech czynią niesprawiedliwość, niech krzywdzą, a ci którzy są moralnie brudni, niegodziwi, niech będą brudni, niech popełniają niegodziwość.
Druga grupa to; δικαιος δικαιωθητω αγιος αγιασθητω (dikaios dikaiōthētō hagios hagiasthētō) sprawiedliwi. Ci niech zostaną uczynieni sprawiedliwymi, święci, niech zostaną uświęceni, niech zostaną poświęceni.
Prorok Izajasz pisze; „Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu!” Izaj. 55:7, a Paweł dodaje; „Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego.” 2 Tym. 2:19
Te dwa wiersze sugerują, że jest jeszcze czas by dokonać zwrotu ze swojej niewłaściwej drogi. Kto brudny, niesprawiedliwy, kto kłamie, kto krzywdzi innych może przyjść i zostać uświęcony, poświęconym, może zostać uczyniony sprawiedliwym. Nie utrwalaj złych nawyków... nie zatwardzaj się w swoim złym postępowaniu. Jeżeli jesteś po niewłaściwej stronie, w gronie ludzi niegodziwych i niesprawiedliwych wołaj usilnie do Pana, On może dokonać rekwalifikacji. Nikt inny, nawet Ty o własnych siłach nie jesteś w stanie wieść życia świętego i sprawiedliwego. On może...
Nasz wiersz z księgi Objawienia przestrzega, że czas jest bliski. Co jest blisko ? Bliski jest koniec czasu łaski i wtedy nie będzie już możliwa zmiana postępowania, tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia. Nie ma innych podziałów. Są dwie grupy, nieprawi i brudni oraz sprawiedliwi i święci. Albo… albo…
„Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, Lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników,” Hebr. 10:26-27
W. Hendriksen pisze; „Dla bezbożnego to jest straszne „niech”. Możemy zatem sparafrazować ten werset następująco: Nie powstrzymujcie człowieka, który mimo wszystkich próśb, przestróg, nawoływań itd. Zupełnie zatwardził samego siebie w swojej bezbożności. Nie powstrzymujcie go od brnięcia w swojej nieprawości, ani nie powstrzymujcie brudnego od tego, by przestał się brudzić. Podobnie nie powstrzymujcie sprawiedliwego i świętego od dalszego uświęcania się.
„Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” Hebr. 12:14
"Jeśli kto jest przeznaczony do niewoli, do niewoli pójdzie; jeśli kto zabija mieczem, musi sam zginąć od miecza. Tu się okaże wytrwanie i wiara świętych." Obj. 13:10; "Wielu będzie oczyszczonych, wybielonych i wypławionych, lecz bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie będzie miał poznania, lecz roztropni będą mieli poznanie." Dan. 12:10
chwila jest bliska....
niedziela, 14 grudnia 2014
sobota, 13 grudnia 2014
Rozdział 22:10
10 I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest. BW
Dalej powiedział do mnie: Nie kładź pieczęci na słowa proroctwa tej księgi, bo chwila jest bliska. BT
I dodał: Nie opieczętowuj słów proroctwa tego zwoju, gdyż czas jest bliski.NP
Potem mi rzekł:
W Obj. 21:9-10 czytamy relację Jana z ostatniego spotkania z aniołem. „I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami, i tak się do mnie odezwał: Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka. I zaniósł mnie (anioł, jeden z siedmiu) w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,”
Dalej w Obj. 21:15, 17 i 22:1 czytamy: „A ten, który rozmawiał ze mną (anioł, jeden z siedmiu), miał złoty kij mierniczy, aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. (…) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł. (…) I pokazał mi (anioł, jeden z siedmiu) rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.
Następnie dochodzimy do Obj. 22:6-7 „I rzekł do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła (anioł, jeden z siedmiu) swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. I oto przyjdę wkrótce (kto ?). Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi.”
Mamy tutaj pewien dylemat, o kim mowa, kto przyjdzie? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że anioł zapowiada swoje rychłe nadejście. Jednak anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał, w imieniu Pana Boga świętych proroków.
Następnie czytamy w Obj. 22:9-10; „I rzecze do mnie (anioł, jeden z siedmiu): Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! I rzecze do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”
Teraz przeczytajmy Obj. 22:12-13; „A oto przychodzę rychło (kto?), a zapłata moja jest ze mną, abym oddał każdemu według uczynków jego. Jam jest Alfa i Omega, początek i koniec, pierwszy i ostateczny.”
Ponownie mamy tutaj wtrącenie anielskie i anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał. Wyrwany z kontekstu werset dwunasty sugeruje nam, że anioł mówi tu sam o sobie, ale już werset trzynasty wiele wyjaśnia. Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Na końcu tego rozdziału mamy już słowa samego Pana Jezusa, oraz prośbę Jana. „Ja Jezus posłałem Anioła mojego, aby wam świadczył o tych rzeczach we zborach. Jam jest korzeń i rodzaj on Dawidowy, gwiazda jasna i poranna. Obj. 22:16; „Tak mówi ten, który świadectwo daje o tych rzeczach: Zaiste, przyjdę rychło. Amen. I owszem przyjdź, Panie Jezusie!” Obj. 22:20
William Barclay zauważa; „Pozostała część ostatniego rozdziału Objawienia jest wyjątkowo chaotyczna. Wiele tematów nie łączy się tu ze sobą, występuje wiele powtórzeń już poruszonych spraw, często trudno jest zorientować się, kto wypowiada te słowa. Zachodzą tu dwie możliwości. Może Jan świadomie podsumowuje tu wiele poruszonych już tematów, a wielu wspomnianym postaciom przekazuje swoje ostatnie poselstwo. Prawdopodobniej jednak ostatecznie nie uporządkował on tego rozdziału i dlatego posiadamy go w formie nie dopracowanej.”
Skąd ten nieład? Musimy pamiętać, że to jest ostatni zapis silnych duchowych przeżyć jakich Jan doświadczył na wyspie Patmos. Na szybko starał się spisać to co widział i słyszał. Podjął się trudnej roli napisania zakończenia do tej wspaniałej Księgi. Nie miał do dyspozycji korektora znającego język grecki, ani redaktora tekstu. Czytaliśmy w wierszu powyżej, że gdy Jan był pod wrażeniem tych wszystkich wizji i objawień, padł w głębokim pokłonie przed aniołem. Prawdopodobnie Jan to wszystko co widział i słyszał szybko spisał, „na kolanie”, żeby nie utracić żadnego szczegółu, żadnej myśli.
Językoznawcy piszą: "Już w starożytności greka Apokalipsy zwracała uwagę jako niezbyt gramatyczna, posługująca się własnymi regułami gramatycznymi i na dodatek uboga w słownictwo. Rodowity Grek nigdy by takiej księgi nie napisał. Przekłady odwołują się do reguł własnego języka, wygładzają błędy i osobliwości Apokalipsy". M. Wojciechowski
Nie jestem specjalistą od języka greckiego, ani też polskiego. Ta niepoprawność językowa jeszcze bardziej podkreśla autentyczność treści i poselstwa Księgi Objawienia. Dzisiaj teologia bardzo stawia na wiedzę i naukę języka, oraz na wysokie wykształcenie ogólne. To sprawia, że wielu pobożnych i gorliwych Braci jest we wspólnotach izolowanych i odsuwanych w służbie na margines.
Nie trzymaj tego w tajemnicy
W poprzednim wierszu czytaliśmy, jak anioł mówił do Jana; „Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków” Przy okazji wiersza 10: 11; 19:10 i 22:6 zwróciliśmy uwagę na ważną rolę proroków. Apostoł Jan przedstawia się jako nasz brat i sługa Jezusa, a anioł przedstawia nam Jana jako proroka. Mało tego, anioł mówi nam o jakimś gronie uczniów Jezusa, których nazywa współsługami i prorokami. Anioł zwraca się do Jana z poleceniem; „Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest."
W starożytności pieczętowano zwoje tak aby nikt nie powołany nie odczytał zapisanej w nim treści. Czasami pieczętowano, odkładano jego odczytanie na jakiś czas. Takie polecenie tymczasowego zapieczętowania widzenia otrzymał prorok Daniel. Natomiast Jan miał jedno widzenie, słowa przekazane przez siedem głosów. Zostały one nie tylko zapieczętowane, ale też nie spisane. Jednak całość Księgi, a zwłaszcza ostatnia wizja nowej ziemi, nowego nieba, Nowego Jeruzalem i zapowiedź powrotu Pana nie może być zapieczętowana, ma być jawna, zrozumiała i udostępniona dla wszystkich.
"A widzenie o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą; ale ty zapieczętuj to widzenie, bo spełni się po wielu dniach. Wtedy ja, Daniel, zemdlałem i chorowałem przez kilka dni; potem wstałem i sprawowałem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony widzeniem i nie rozumiałem go." Dan. 8:26-27
"A w ręku swoim miał otwartą książeczkę. I postawił prawą nogę swoją na morzu, lewą zaś na lądzie. I krzyknął głosem donośnym jak ryk lwa. A na jego krzyk odezwało się głośno siedem grzmotów. A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego," Obj. 10:2-4
Dalej powiedział do mnie: Nie kładź pieczęci na słowa proroctwa tej księgi, bo chwila jest bliska. BT
I dodał: Nie opieczętowuj słów proroctwa tego zwoju, gdyż czas jest bliski.NP
Potem mi rzekł:
W Obj. 21:9-10 czytamy relację Jana z ostatniego spotkania z aniołem. „I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami, i tak się do mnie odezwał: Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka. I zaniósł mnie (anioł, jeden z siedmiu) w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,”
Dalej w Obj. 21:15, 17 i 22:1 czytamy: „A ten, który rozmawiał ze mną (anioł, jeden z siedmiu), miał złoty kij mierniczy, aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. (…) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł. (…) I pokazał mi (anioł, jeden z siedmiu) rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.
Następnie dochodzimy do Obj. 22:6-7 „I rzekł do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła (anioł, jeden z siedmiu) swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. I oto przyjdę wkrótce (kto ?). Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi.”
Mamy tutaj pewien dylemat, o kim mowa, kto przyjdzie? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że anioł zapowiada swoje rychłe nadejście. Jednak anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał, w imieniu Pana Boga świętych proroków.
Następnie czytamy w Obj. 22:9-10; „I rzecze do mnie (anioł, jeden z siedmiu): Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! I rzecze do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”
Teraz przeczytajmy Obj. 22:12-13; „A oto przychodzę rychło (kto?), a zapłata moja jest ze mną, abym oddał każdemu według uczynków jego. Jam jest Alfa i Omega, początek i koniec, pierwszy i ostateczny.”
Ponownie mamy tutaj wtrącenie anielskie i anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał. Wyrwany z kontekstu werset dwunasty sugeruje nam, że anioł mówi tu sam o sobie, ale już werset trzynasty wiele wyjaśnia. Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Na końcu tego rozdziału mamy już słowa samego Pana Jezusa, oraz prośbę Jana. „Ja Jezus posłałem Anioła mojego, aby wam świadczył o tych rzeczach we zborach. Jam jest korzeń i rodzaj on Dawidowy, gwiazda jasna i poranna. Obj. 22:16; „Tak mówi ten, który świadectwo daje o tych rzeczach: Zaiste, przyjdę rychło. Amen. I owszem przyjdź, Panie Jezusie!” Obj. 22:20
William Barclay zauważa; „Pozostała część ostatniego rozdziału Objawienia jest wyjątkowo chaotyczna. Wiele tematów nie łączy się tu ze sobą, występuje wiele powtórzeń już poruszonych spraw, często trudno jest zorientować się, kto wypowiada te słowa. Zachodzą tu dwie możliwości. Może Jan świadomie podsumowuje tu wiele poruszonych już tematów, a wielu wspomnianym postaciom przekazuje swoje ostatnie poselstwo. Prawdopodobniej jednak ostatecznie nie uporządkował on tego rozdziału i dlatego posiadamy go w formie nie dopracowanej.”
Skąd ten nieład? Musimy pamiętać, że to jest ostatni zapis silnych duchowych przeżyć jakich Jan doświadczył na wyspie Patmos. Na szybko starał się spisać to co widział i słyszał. Podjął się trudnej roli napisania zakończenia do tej wspaniałej Księgi. Nie miał do dyspozycji korektora znającego język grecki, ani redaktora tekstu. Czytaliśmy w wierszu powyżej, że gdy Jan był pod wrażeniem tych wszystkich wizji i objawień, padł w głębokim pokłonie przed aniołem. Prawdopodobnie Jan to wszystko co widział i słyszał szybko spisał, „na kolanie”, żeby nie utracić żadnego szczegółu, żadnej myśli.
Językoznawcy piszą: "Już w starożytności greka Apokalipsy zwracała uwagę jako niezbyt gramatyczna, posługująca się własnymi regułami gramatycznymi i na dodatek uboga w słownictwo. Rodowity Grek nigdy by takiej księgi nie napisał. Przekłady odwołują się do reguł własnego języka, wygładzają błędy i osobliwości Apokalipsy". M. Wojciechowski
Nie jestem specjalistą od języka greckiego, ani też polskiego. Ta niepoprawność językowa jeszcze bardziej podkreśla autentyczność treści i poselstwa Księgi Objawienia. Dzisiaj teologia bardzo stawia na wiedzę i naukę języka, oraz na wysokie wykształcenie ogólne. To sprawia, że wielu pobożnych i gorliwych Braci jest we wspólnotach izolowanych i odsuwanych w służbie na margines.
Nie trzymaj tego w tajemnicy
W poprzednim wierszu czytaliśmy, jak anioł mówił do Jana; „Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków” Przy okazji wiersza 10: 11; 19:10 i 22:6 zwróciliśmy uwagę na ważną rolę proroków. Apostoł Jan przedstawia się jako nasz brat i sługa Jezusa, a anioł przedstawia nam Jana jako proroka. Mało tego, anioł mówi nam o jakimś gronie uczniów Jezusa, których nazywa współsługami i prorokami. Anioł zwraca się do Jana z poleceniem; „Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest."
W starożytności pieczętowano zwoje tak aby nikt nie powołany nie odczytał zapisanej w nim treści. Czasami pieczętowano, odkładano jego odczytanie na jakiś czas. Takie polecenie tymczasowego zapieczętowania widzenia otrzymał prorok Daniel. Natomiast Jan miał jedno widzenie, słowa przekazane przez siedem głosów. Zostały one nie tylko zapieczętowane, ale też nie spisane. Jednak całość Księgi, a zwłaszcza ostatnia wizja nowej ziemi, nowego nieba, Nowego Jeruzalem i zapowiedź powrotu Pana nie może być zapieczętowana, ma być jawna, zrozumiała i udostępniona dla wszystkich.
"A widzenie o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą; ale ty zapieczętuj to widzenie, bo spełni się po wielu dniach. Wtedy ja, Daniel, zemdlałem i chorowałem przez kilka dni; potem wstałem i sprawowałem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony widzeniem i nie rozumiałem go." Dan. 8:26-27
"A w ręku swoim miał otwartą książeczkę. I postawił prawą nogę swoją na morzu, lewą zaś na lądzie. I krzyknął głosem donośnym jak ryk lwa. A na jego krzyk odezwało się głośno siedem grzmotów. A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego," Obj. 10:2-4
czwartek, 11 grudnia 2014
Rozdział 22:8,9
8,9. A ja, Jan, słyszałem i widziałem to. A gdy to usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby mu oddać pokłon. I rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! BW
To właśnie ja, Jan, słyszę i widzę te rzeczy. A kiedym usłyszał i ujrzał, upadłem, by oddać pokłon przed stopami anioła, który mi je ukazał. Na to rzekł do mnie: Bacz, byś tego nie czynił, bo jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów tej księgi. Bogu samemu złóż pokłon! BT
A ja, Jan, jestem tym, który słuchał i oglądał to [wszystko]. A gdy to usłyszałem i zobaczyłem, upadłem, aby pokłonić się do stop anioła, który mi to pokazywał. Lecz on powiedział do mnie: Nie rób tego! Jestem współsługą twoim i twoich braci, proroków oraz tych, którzy strzegą słów tego zwoju — Bogu złóż pokłon! NP
Przeczytajmy jeszcze raz podobną historię z Objawienia 19:6-10 "I usłyszałem jakby głos licznego tłumu i jakby szum wielu wód, i jakby huk potężnych grzmotów, które mówiły: Alleluja! Oto Pan, Bóg nasz, Wszechmogący, objął panowanie. Weselmy się i radujmy się, i oddajmy mu chwałę, gdyż nastało wesele Baranka, i oblubienica jego przygotowała się; I dano jej przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych. I rzecze do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże. I upadłem mu do nóg, by mu oddać pokłon. A on rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jam współsługa twój i braci twoich, którzy mają świadectwo Jezusa, Bogu oddaj pokłon! A świadectwem Jezusa jest duch proroctwa."
Prorok Jan potwierdza autentyczność swojej relacji. Ja to wszystko widziałem i słyszałem. Apostoł wspomina; a gdy ja Jan widziałem i słyszałem te rzeczy, a kiedym je usłyszał i ujrzał, oddałem pokłon aniołowi. Czyżby Jan dopuścił się bałwochwalstwa? Apostoł Jan, jak każdy człowiek, nie był doskonały. Musimy jednak pamiętać, że był to bardzo wrażliwy i pokorny człowiek. Wcześniej czytaliśmy, jak Jan pokłonił się aniołowi, będąc pod wrażeniem wspaniałego widoku Oblubienicy i Wesela Baranka. Teraz na widok majestatu i blasku Nowego Jeruzalem, sytuacja się powtarza. Jan traci na moment głowę i spontanicznie, chcąc wyrazić komuś wdzięczność, za to wszystko co widział i słyszał, pada do nóg anioła. Gdyby tam stał nie anioł, ale człowiek, Jan zapewne ze wzruszenia rzuciłby się i w jego ramiona. Szczere, impulsywne, emocjonalne, nie przemyślane działania, nie zawsze są właściwe. Jan wyznaje; upadłem, by oddać pokłon przed stopami anioła, który mi to wszystko ukazał. W postawie anioła jednak nie widzimy gniewnej nagany, Janie Ty znowu ? Lekcja z tych dwóch pokłonów Jana jest taka, że Bóg akceptuje naszą gorliwą szczerość i spontaniczność, natomiast nie toleruje wyrachowanej obłudy.
Jan złożył czołobitny pokłon, w języku greckim mamy tutaj wyraz προσκυνησαι (proskynēsai) który oznacza oddać cześć, pokłonić się, i pochodzi od wyrazu (proskuneo) czołobitny, głęboki pokłon. Taki pokłon, takie oddanie chwały jest zarezerwowane tylko dla Boga. Trzeba o tym pamiętać. Zachęcam do przeczytania komentarza do Objawienie 19:10. Anioł po raz drugi powstrzymuje Jana przed taką spontaniczną wylewnością i woła ορα (hora) patrz, uważaj, co może być odpowiednikiem polskiego hola, hola, nie mnie należy się ten pokłon, nie mnie ta wdzięczność, ani to podziękowanie.
Bogu samemu złóż pokłon!
To właśnie ja, Jan, słyszę i widzę te rzeczy. A kiedym usłyszał i ujrzał, upadłem, by oddać pokłon przed stopami anioła, który mi je ukazał. Na to rzekł do mnie: Bacz, byś tego nie czynił, bo jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów tej księgi. Bogu samemu złóż pokłon! BT
A ja, Jan, jestem tym, który słuchał i oglądał to [wszystko]. A gdy to usłyszałem i zobaczyłem, upadłem, aby pokłonić się do stop anioła, który mi to pokazywał. Lecz on powiedział do mnie: Nie rób tego! Jestem współsługą twoim i twoich braci, proroków oraz tych, którzy strzegą słów tego zwoju — Bogu złóż pokłon! NP
Przeczytajmy jeszcze raz podobną historię z Objawienia 19:6-10 "I usłyszałem jakby głos licznego tłumu i jakby szum wielu wód, i jakby huk potężnych grzmotów, które mówiły: Alleluja! Oto Pan, Bóg nasz, Wszechmogący, objął panowanie. Weselmy się i radujmy się, i oddajmy mu chwałę, gdyż nastało wesele Baranka, i oblubienica jego przygotowała się; I dano jej przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych. I rzecze do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże. I upadłem mu do nóg, by mu oddać pokłon. A on rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jam współsługa twój i braci twoich, którzy mają świadectwo Jezusa, Bogu oddaj pokłon! A świadectwem Jezusa jest duch proroctwa."
Prorok Jan potwierdza autentyczność swojej relacji. Ja to wszystko widziałem i słyszałem. Apostoł wspomina; a gdy ja Jan widziałem i słyszałem te rzeczy, a kiedym je usłyszał i ujrzał, oddałem pokłon aniołowi. Czyżby Jan dopuścił się bałwochwalstwa? Apostoł Jan, jak każdy człowiek, nie był doskonały. Musimy jednak pamiętać, że był to bardzo wrażliwy i pokorny człowiek. Wcześniej czytaliśmy, jak Jan pokłonił się aniołowi, będąc pod wrażeniem wspaniałego widoku Oblubienicy i Wesela Baranka. Teraz na widok majestatu i blasku Nowego Jeruzalem, sytuacja się powtarza. Jan traci na moment głowę i spontanicznie, chcąc wyrazić komuś wdzięczność, za to wszystko co widział i słyszał, pada do nóg anioła. Gdyby tam stał nie anioł, ale człowiek, Jan zapewne ze wzruszenia rzuciłby się i w jego ramiona. Szczere, impulsywne, emocjonalne, nie przemyślane działania, nie zawsze są właściwe. Jan wyznaje; upadłem, by oddać pokłon przed stopami anioła, który mi to wszystko ukazał. W postawie anioła jednak nie widzimy gniewnej nagany, Janie Ty znowu ? Lekcja z tych dwóch pokłonów Jana jest taka, że Bóg akceptuje naszą gorliwą szczerość i spontaniczność, natomiast nie toleruje wyrachowanej obłudy.
Jan złożył czołobitny pokłon, w języku greckim mamy tutaj wyraz προσκυνησαι (proskynēsai) który oznacza oddać cześć, pokłonić się, i pochodzi od wyrazu (proskuneo) czołobitny, głęboki pokłon. Taki pokłon, takie oddanie chwały jest zarezerwowane tylko dla Boga. Trzeba o tym pamiętać. Zachęcam do przeczytania komentarza do Objawienie 19:10. Anioł po raz drugi powstrzymuje Jana przed taką spontaniczną wylewnością i woła ορα (hora) patrz, uważaj, co może być odpowiednikiem polskiego hola, hola, nie mnie należy się ten pokłon, nie mnie ta wdzięczność, ani to podziękowanie.
Bogu samemu złóż pokłon!
środa, 10 grudnia 2014
Rozdział 22:7
7. I oto przyjdę wkrótce. Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi. BW
A oto niebawem przyjdę. Błogosławiony, kto strzeże słów proroctwa tej księgi. BT
I oto przychodzę wkrótce. Szczęśliwy, który strzeże (zachowuje BG) słów proroctwa tego zwoju. NP
Księga Objawienia jest napisana w bardzo ciekawy sposób. Kiedykolwiek była czytana stawiała czytelników pod pręgierzem upływającego czasu. Pan jest tuż tuż. Czy jesteś gotowy, czy stoisz na straży dziedzictwa jakim jest świadectwo o Jezusie i treść tego oto proroctwa? Czy okażesz się zwycięzcą? Chyba żadna inna księga w Biblii tak mocno nie motywuje nas do wytrwałości, czystości i świętości, jak właśnie Księga Objawienia. To poczucie bliskości decydującego momentu w historii ludzkości widać szczególnie w tym, końcowym rozdziale. Oto niebawem przyjdę.
„Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce.” Obj. 1:1; „aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać.” Obj. 22:6; ; „I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”Obj. 22:10; „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku.” Obj. 22:12; „Mówi ten, który świadczy o tym: Tak, przyjdę wkrótce. Amen, przyjdź, Panie Jezu!” Obj. 22:20
Mamy tutaj zapisaną bardzo ciekawą deklarację Pana Jezusa. Oto ερχομαι (erchomai) przychodzę ταχυ (tachy) szybko, spiesznie, rychło. Bibliści podkreślają tutaj czas gramatyczny w jakim użyto słowo 'przychodzić'. Mamy tutaj czas nie przyszły, ale teraźniejszy, przychodzę, teraz przychodzę. To proroctwo jest zawsze aktualne, w każdym czasie, jest ponad czasowe, trzyma w napięciu i w oczekiwaniu każde pokolenie. Przyjdę rychło, o nieznanej dacie i godzinie, przyjdę niespodziewanie, jak złodziej w nocy.Czy będziesz gotowy?
„Oto przychodzę ερχομαι (erchomai) jak złodziej; błogosławiony ten, który czuwa i pilnuje τηρων (tērōn) zachowuje strzeże szat swoich, aby nie chodzić nago i aby nie widziano sromoty jego.” Obj. 16:15
W dzisiejszym wierszu jest jeszcze jedno ważne słowo,τηρων (tērōn) zachowujący, strzegący. To jest bardzo ciekawy wyraz, ma wiele znaczeń i jest tłumaczony w tekstach greckich jako kontynuować, osłonić, strzec, wsłuchać się , być w areszcie, zachować, pilnować, utrzymać należy coś przestrzegać, zakonserwować, zarezerwować, czuwa nad, starannie dbać o coś, zachowywać w jednym, niezmienionym, nienaruszonym stanie, obserwować czy poddać się pod wpływ kogoś lub czegoś.
W samej tylko ewangelii Jana słowo τηρων (tērōn) zachowujący, strzegący występuje około 15 razy i jest różnie tłumaczone w zależności od kontekstu. Zachować wino na inną okazję, przestrzegać sabatu, przestrzegać przykazań, zachować od złego, Maria chowała maść na specjalny dzień namaszczenia Pana Jezusa. Kilka wierszy mówi o strzeżeniu Słowa. Podobne myśli wypływają z dzisiejszego wiersza. My mamy być strażnikami Słowa Bożego, jego ważności, wartości i czystości.
„Kto mnie nie miłuje, ten słów moich nie przestrzega, a przecież słowo, które słyszycie, nie jest moim słowem, lecz Ojca, który mnie posłał.” Jan. 14:24; „Wspomnijcie na słowo, które do was powiedziałem. Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą; jeśli słowo moje zachowali i wasze zachowywać będą.” Jan. 15:20; „Objawiłem imię twoje ludziom, których mi dałeś ze świata; twoimi byli i mnie ich dałeś, i strzegli słowa twojego.” Jan. 17:6
H. Turkanik w swoim komentarzu pisze; „Jakaż to ironia, że ostatnia Księga Biblii, jest więcej zaniedbana i źle interpretowana, niż każda inna księga, a to właśnie ona zawiera cały szereg wspaniałych błogosławieństw, przewidzianych dla tych, którzy mają właściwy i prawidłowy stosunek do zawartego w tej księdze objawienia prorockiego. Zasadniczo przyczyna nie leży w tym, że ta księga zawiera więcej materiału prorockiego, lecz raczej w tym, że ta księga w daleko większym stopniu niż wszystkie pozostałe księgi oddaje cześć i chwałę, wywyższenie i uwielbienie, pokłon i honor Panu Jezusowi Chrystusowi.”
P.E. Hughes dodaje; „Fakt, że księga Objawienia jest ostatnią księgą Nowego Testamentu nie oznacza, że uznawana jest za mniej ważną niż inne księgi kanoniczne poprzedzające ją. Żadna inna księga nie mogłaby stosowniej zakończyć nie tylko Nowy Testament, ale także całą Biblię. A jednak wielu przystępuje do niej z obawą, a niektórzy całkowicie ją zaniedbują. Uznawana za trudną i niewdzięczną z powodu dziwnych tajemnic zapisanych na jej kartach, księga ta odkładana jest na bok. Nie można zaprzeczyć, że znajdują się w niej części trudne do zrozumienia i wizjonerskie obrazy, które wydają się groteskowe i fantastyczne. Jednakże są w niej liczne fragmenty zarówno łatwe do zrozumienia, jak i pełne piękna oraz bogate w prawdy duchowe. Choć prawdą jest, że całego Pisma Świętego nie należy czytać pośpiesznie, ale studiować i rozmyślać nad nim, dotyczy to chyba bardziej Objawienia niż jakiejkolwiek innej księgi Biblii. Każdy wierzący umysł i serce mogą eksploatować jej bogactwa.”
„Abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych.” 2 Piotr. 3:2
A oto niebawem przyjdę. Błogosławiony, kto strzeże słów proroctwa tej księgi. BT
I oto przychodzę wkrótce. Szczęśliwy, który strzeże (zachowuje BG) słów proroctwa tego zwoju. NP
Księga Objawienia jest napisana w bardzo ciekawy sposób. Kiedykolwiek była czytana stawiała czytelników pod pręgierzem upływającego czasu. Pan jest tuż tuż. Czy jesteś gotowy, czy stoisz na straży dziedzictwa jakim jest świadectwo o Jezusie i treść tego oto proroctwa? Czy okażesz się zwycięzcą? Chyba żadna inna księga w Biblii tak mocno nie motywuje nas do wytrwałości, czystości i świętości, jak właśnie Księga Objawienia. To poczucie bliskości decydującego momentu w historii ludzkości widać szczególnie w tym, końcowym rozdziale. Oto niebawem przyjdę.
„Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce.” Obj. 1:1; „aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać.” Obj. 22:6; ; „I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”Obj. 22:10; „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku.” Obj. 22:12; „Mówi ten, który świadczy o tym: Tak, przyjdę wkrótce. Amen, przyjdź, Panie Jezu!” Obj. 22:20
Mamy tutaj zapisaną bardzo ciekawą deklarację Pana Jezusa. Oto ερχομαι (erchomai) przychodzę ταχυ (tachy) szybko, spiesznie, rychło. Bibliści podkreślają tutaj czas gramatyczny w jakim użyto słowo 'przychodzić'. Mamy tutaj czas nie przyszły, ale teraźniejszy, przychodzę, teraz przychodzę. To proroctwo jest zawsze aktualne, w każdym czasie, jest ponad czasowe, trzyma w napięciu i w oczekiwaniu każde pokolenie. Przyjdę rychło, o nieznanej dacie i godzinie, przyjdę niespodziewanie, jak złodziej w nocy.Czy będziesz gotowy?
„Oto przychodzę ερχομαι (erchomai) jak złodziej; błogosławiony ten, który czuwa i pilnuje τηρων (tērōn) zachowuje strzeże szat swoich, aby nie chodzić nago i aby nie widziano sromoty jego.” Obj. 16:15
W dzisiejszym wierszu jest jeszcze jedno ważne słowo,τηρων (tērōn) zachowujący, strzegący. To jest bardzo ciekawy wyraz, ma wiele znaczeń i jest tłumaczony w tekstach greckich jako kontynuować, osłonić, strzec, wsłuchać się , być w areszcie, zachować, pilnować, utrzymać należy coś przestrzegać, zakonserwować, zarezerwować, czuwa nad, starannie dbać o coś, zachowywać w jednym, niezmienionym, nienaruszonym stanie, obserwować czy poddać się pod wpływ kogoś lub czegoś.
W samej tylko ewangelii Jana słowo τηρων (tērōn) zachowujący, strzegący występuje około 15 razy i jest różnie tłumaczone w zależności od kontekstu. Zachować wino na inną okazję, przestrzegać sabatu, przestrzegać przykazań, zachować od złego, Maria chowała maść na specjalny dzień namaszczenia Pana Jezusa. Kilka wierszy mówi o strzeżeniu Słowa. Podobne myśli wypływają z dzisiejszego wiersza. My mamy być strażnikami Słowa Bożego, jego ważności, wartości i czystości.
„Kto mnie nie miłuje, ten słów moich nie przestrzega, a przecież słowo, które słyszycie, nie jest moim słowem, lecz Ojca, który mnie posłał.” Jan. 14:24; „Wspomnijcie na słowo, które do was powiedziałem. Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą; jeśli słowo moje zachowali i wasze zachowywać będą.” Jan. 15:20; „Objawiłem imię twoje ludziom, których mi dałeś ze świata; twoimi byli i mnie ich dałeś, i strzegli słowa twojego.” Jan. 17:6
H. Turkanik w swoim komentarzu pisze; „Jakaż to ironia, że ostatnia Księga Biblii, jest więcej zaniedbana i źle interpretowana, niż każda inna księga, a to właśnie ona zawiera cały szereg wspaniałych błogosławieństw, przewidzianych dla tych, którzy mają właściwy i prawidłowy stosunek do zawartego w tej księdze objawienia prorockiego. Zasadniczo przyczyna nie leży w tym, że ta księga zawiera więcej materiału prorockiego, lecz raczej w tym, że ta księga w daleko większym stopniu niż wszystkie pozostałe księgi oddaje cześć i chwałę, wywyższenie i uwielbienie, pokłon i honor Panu Jezusowi Chrystusowi.”
P.E. Hughes dodaje; „Fakt, że księga Objawienia jest ostatnią księgą Nowego Testamentu nie oznacza, że uznawana jest za mniej ważną niż inne księgi kanoniczne poprzedzające ją. Żadna inna księga nie mogłaby stosowniej zakończyć nie tylko Nowy Testament, ale także całą Biblię. A jednak wielu przystępuje do niej z obawą, a niektórzy całkowicie ją zaniedbują. Uznawana za trudną i niewdzięczną z powodu dziwnych tajemnic zapisanych na jej kartach, księga ta odkładana jest na bok. Nie można zaprzeczyć, że znajdują się w niej części trudne do zrozumienia i wizjonerskie obrazy, które wydają się groteskowe i fantastyczne. Jednakże są w niej liczne fragmenty zarówno łatwe do zrozumienia, jak i pełne piękna oraz bogate w prawdy duchowe. Choć prawdą jest, że całego Pisma Świętego nie należy czytać pośpiesznie, ale studiować i rozmyślać nad nim, dotyczy to chyba bardziej Objawienia niż jakiejkolwiek innej księgi Biblii. Każdy wierzący umysł i serce mogą eksploatować jej bogactwa.”
„Abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych.” 2 Piotr. 3:2
poniedziałek, 8 grudnia 2014
Rozdział 22:6
6. I rzekł do mnie: Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. BW
I rzekł mi: Te słowa wiarygodne są i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków, wysłał swojego anioła, by sługom swoim ukazać, co musi stać się niebawem. BT
I powiedział do mnie: Te słowa są wiarygodne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał swojego anioła, aby ukazać swoim sługom to, co musi się wkrótce stać. NP
I rzekł mi: Te słowa wierne są i prawdziwe, a Pan, Bóg świętych proroków, posłał Anioła swego, aby ukazał sługom swoim, co się ma stać rychle. BG
Przeczytajmy jeszcze tekst z Objawienia 1:1-2; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.”
Skończyły się prorocze wizje, doszliśmy do podsumowania Księgi Objawienia. Ostatnie słowa Jana są ostatnimi słowami Biblii, można powiedzieć, że jest to ważne postscriptum. Te słowa są pewne i prawdziwe. Wiarygodność autora Księgi Objawienia, samego Boga, Jezusa Chrystusa, wiarygodność Ducha Świętego, Słowa Bożego jest podkreślona w innych miejscach;
„A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego,” Obj. 3:14; „I rzecze do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże.” Obj. 19:9; „I widziałem niebo otwarte, a oto biały koń, a Ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy.” Obj. 19:11; „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe,” Obj. 21:5
To są słowa wierne, prawdziwe, godne wiary. Co jest godne naszej uwagi i wiary? Zapowiedź nowej ziemi i nowego nieba, obietnica Nowego Jeruzalem, nadania królewskiej godności sługom Jezusa. Perspektywa udziału w Oblubienicy Pana i zapowiedź oglądania Boga twarzą w twarz. To są słowa pewne i prawdziwe. Ale też wiarygodna jest zapowiedź zerwanych pieczęci, dźwięku siedmiu trąb i wylania czasz gniewu na zbuntowanych mieszkańców ziemi. Proroctwo o bestiach, wielkiej nierządnicy i o Babilonie. To wszystko stanie się, dzieje się, na naszych oczach, w naszym pokoleniu.
Dalej czytamy, że „Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim”. Ten fragment najwierniej jest oddany w Biblii Gdańskiej, ponieważ w oryginale nie ma słowa ‘duchów’ ale słowo αγιων (hagiōn) świętych proroków.
O duchach proroków czytamy w 1 Kor. 14:32 „A duchy proroków są poddane prorokom;” „Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom.” Amos. 3:7
„Lecz w dniach, kiedy siódmy anioł się odezwie i zacznie trąbić, dokona się tajemnica Boża, jak to zwiastował sługom swoim, prorokom.” Obj. 10:7
Mamy tutaj podkreśloną bardzo ważną rolę Bożych proroków. Prorocy, święci prorocy byli posłańcami używanymi przez Boga w trudnych, przełomowych momentach dla ludu Bożego. Anioł to też posłaniec, zwiastun. Rola aniołów w Objawieniu i świętych proroków jest bardzo podobna. W Księdze Objawienia widzimy ścisłą współpracę aniołów z prorokiem Janem. Wierzę, że w każdej epoce Bóg ma i używa proroków. Są wyrazistą trąbką ostrzegawczą. Być prorokiem to nie jest łatwa służba, przykładem jest prorok Jeremiasz.
„Prorok Jeremiasz odpowiedział im, mówiąc: Dobrze. Oto ja, stosownie do waszego życzenia, będę się modlił do Pana, Boga waszego, i oznajmię wam wszystko, co Pan wam odpowie; nic przed wami nie zataję.” Jer. 42:4; „Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie i niedostępne, o których nie wiesz!” Jer. 33:3
Pisząc o świętych prorokach musimy pamiętać, że Słowo Boże przestrzega nas przed fałszywymi prorokami. "Prorocy prorokują fałszywie, a kapłani nauczają według własnego widzimisię; mój zaś lud kocha się w tym. Lecz co poczniecie, gdy to się skończy?" Jer. 5:31
Diabeł też posługuje się prorokami, ale są to fałszywi prorocy. On i jego prorocy mają za zadanie zwodzić i doprowadzić do odstępstwa. Bóg chcąc ukarać naród wybrany, albo zezwalał na działalność fałszywym prorokom, albo nie powoływał lub odwoływał świętych proroków. Podobnie będzie w czasach ostatecznych, gdy Bóg ześle ostry obłęd na ludzi nie miłujących prawdy.
"I rzekłem: Ach! Wszechmocny Panie, oto prorocy mówią im: Nie ujrzycie miecza, a głód was nie dotknie, lecz dam wam trwały pokój na tym miejscu. A Pan rzekł do mnie: Fałszywie prorokują prorocy w moim imieniu; nie posłałem ich ani nie dałem im poleceń, ani nie mówiłem do nich. Kłamliwe widzenia, marne wieszczby i wymysły swojego serca wam prorokują.” Jer. 14:11-14
Kiedy ludzie przez dłuższy czas odwracali się od proroków, Bóg ukarał Izraela poprzez zabranie im proroków. Pisze o tym Izajasz;
„Gdyż Pan wylał na was ducha twardego snu i zamknął wasze oczy, to jest proroków, i zakrył wasze głowy, to jest jasnowidzów. Dlatego z widzeniem tego wszystkiego jest u was tak, jak ze słowami zapieczętowanej księgi; gdy się ją poda temu, który umie czytać, i powie: Przeczytaj to, proszę, wtedy on odpowiada: Nie potrafię, gdyż to jest zapieczętowane;” Izaj. 29:10, 11
„Gdzie nie ma objawienia, tam lud się rozprzęga; błogosławiony ten, kto przestrzega nauki.” Przyp. 29:18
Jan był największym prorokiem Nowego Testamentu, sam o sobie pisze: „I powiedziano mi: Musisz znowu prorokować o wielu ludach i narodach, i językach, i królach.” Objawienie 10:11 apostoł Jan jest przykładem wiernego, prawdomównego i świętego proroka Pana. Zapisał to co widział i słyszał, a następnie wiernie przekazał nam to co mu polecono. Przez rok czasu mieliśmy możliwość wspólnie studiować jedno z najważniejszych proroctw w Biblii.
O roli proroków pisałem więcej w Objawieniu 10: 11 i 19:10
Objawienie zawiera wyraźny przekaz, że to już długo nie potrwa, a co jest konieczne musi się wkrótce stać. Czytamy w oryginale; α δει γενεσθαι εν ταχει (ha dei genesthai en trachei) co trzeba, co jest konieczne stać się w szybkości, w pośpiechu
Każde pokolenie sług Jezusa doświadcza swojej małej apokalipsy, prześladowania, presji ze strony różnych diabelskich bestii czy Babilonu. Wiele okoliczności, często przykrych i dramatycznych dla uczniów Jezusa dzieje się bo „jest dane” bo jest konieczne by miały miejsce. Wiele wydarzeń rozgrywa lub rozegra się „rychło” na naszych oczach. Pan Jezus apelował do każdego pokolenia. Bądźcie czujni.
„Anioł zaś, którego widziałem stojącego na morzu i na lądzie, podniósł prawą rękę swoją ku niebu I poprzysiągł na tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim, i ziemię, i to, co na niej, i morze, i to, co w nim, że to już długo nie potrwa, Lecz w dniach, kiedy siódmy anioł się odezwie i zacznie trąbić, dokona się tajemnica Boża, jak to zwiastował sługom swoim, prorokom.” Objawienie 10:5-7
To już długo nie potrwa, a co jest konieczne musi się stać niebawem...
I rzekł mi: Te słowa wiarygodne są i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków, wysłał swojego anioła, by sługom swoim ukazać, co musi stać się niebawem. BT
I powiedział do mnie: Te słowa są wiarygodne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał swojego anioła, aby ukazać swoim sługom to, co musi się wkrótce stać. NP
I rzekł mi: Te słowa wierne są i prawdziwe, a Pan, Bóg świętych proroków, posłał Anioła swego, aby ukazał sługom swoim, co się ma stać rychle. BG
Przeczytajmy jeszcze tekst z Objawienia 1:1-2; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.”
Skończyły się prorocze wizje, doszliśmy do podsumowania Księgi Objawienia. Ostatnie słowa Jana są ostatnimi słowami Biblii, można powiedzieć, że jest to ważne postscriptum. Te słowa są pewne i prawdziwe. Wiarygodność autora Księgi Objawienia, samego Boga, Jezusa Chrystusa, wiarygodność Ducha Świętego, Słowa Bożego jest podkreślona w innych miejscach;
„A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego,” Obj. 3:14; „I rzecze do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże.” Obj. 19:9; „I widziałem niebo otwarte, a oto biały koń, a Ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy.” Obj. 19:11; „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe,” Obj. 21:5
To są słowa wierne, prawdziwe, godne wiary. Co jest godne naszej uwagi i wiary? Zapowiedź nowej ziemi i nowego nieba, obietnica Nowego Jeruzalem, nadania królewskiej godności sługom Jezusa. Perspektywa udziału w Oblubienicy Pana i zapowiedź oglądania Boga twarzą w twarz. To są słowa pewne i prawdziwe. Ale też wiarygodna jest zapowiedź zerwanych pieczęci, dźwięku siedmiu trąb i wylania czasz gniewu na zbuntowanych mieszkańców ziemi. Proroctwo o bestiach, wielkiej nierządnicy i o Babilonie. To wszystko stanie się, dzieje się, na naszych oczach, w naszym pokoleniu.
Dalej czytamy, że „Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim”. Ten fragment najwierniej jest oddany w Biblii Gdańskiej, ponieważ w oryginale nie ma słowa ‘duchów’ ale słowo αγιων (hagiōn) świętych proroków.
O duchach proroków czytamy w 1 Kor. 14:32 „A duchy proroków są poddane prorokom;” „Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom.” Amos. 3:7
„Lecz w dniach, kiedy siódmy anioł się odezwie i zacznie trąbić, dokona się tajemnica Boża, jak to zwiastował sługom swoim, prorokom.” Obj. 10:7
Mamy tutaj podkreśloną bardzo ważną rolę Bożych proroków. Prorocy, święci prorocy byli posłańcami używanymi przez Boga w trudnych, przełomowych momentach dla ludu Bożego. Anioł to też posłaniec, zwiastun. Rola aniołów w Objawieniu i świętych proroków jest bardzo podobna. W Księdze Objawienia widzimy ścisłą współpracę aniołów z prorokiem Janem. Wierzę, że w każdej epoce Bóg ma i używa proroków. Są wyrazistą trąbką ostrzegawczą. Być prorokiem to nie jest łatwa służba, przykładem jest prorok Jeremiasz.
„Prorok Jeremiasz odpowiedział im, mówiąc: Dobrze. Oto ja, stosownie do waszego życzenia, będę się modlił do Pana, Boga waszego, i oznajmię wam wszystko, co Pan wam odpowie; nic przed wami nie zataję.” Jer. 42:4; „Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie i niedostępne, o których nie wiesz!” Jer. 33:3
Pisząc o świętych prorokach musimy pamiętać, że Słowo Boże przestrzega nas przed fałszywymi prorokami. "Prorocy prorokują fałszywie, a kapłani nauczają według własnego widzimisię; mój zaś lud kocha się w tym. Lecz co poczniecie, gdy to się skończy?" Jer. 5:31
Diabeł też posługuje się prorokami, ale są to fałszywi prorocy. On i jego prorocy mają za zadanie zwodzić i doprowadzić do odstępstwa. Bóg chcąc ukarać naród wybrany, albo zezwalał na działalność fałszywym prorokom, albo nie powoływał lub odwoływał świętych proroków. Podobnie będzie w czasach ostatecznych, gdy Bóg ześle ostry obłęd na ludzi nie miłujących prawdy.
"I rzekłem: Ach! Wszechmocny Panie, oto prorocy mówią im: Nie ujrzycie miecza, a głód was nie dotknie, lecz dam wam trwały pokój na tym miejscu. A Pan rzekł do mnie: Fałszywie prorokują prorocy w moim imieniu; nie posłałem ich ani nie dałem im poleceń, ani nie mówiłem do nich. Kłamliwe widzenia, marne wieszczby i wymysły swojego serca wam prorokują.” Jer. 14:11-14
Kiedy ludzie przez dłuższy czas odwracali się od proroków, Bóg ukarał Izraela poprzez zabranie im proroków. Pisze o tym Izajasz;
„Gdyż Pan wylał na was ducha twardego snu i zamknął wasze oczy, to jest proroków, i zakrył wasze głowy, to jest jasnowidzów. Dlatego z widzeniem tego wszystkiego jest u was tak, jak ze słowami zapieczętowanej księgi; gdy się ją poda temu, który umie czytać, i powie: Przeczytaj to, proszę, wtedy on odpowiada: Nie potrafię, gdyż to jest zapieczętowane;” Izaj. 29:10, 11
„Gdzie nie ma objawienia, tam lud się rozprzęga; błogosławiony ten, kto przestrzega nauki.” Przyp. 29:18
Jan był największym prorokiem Nowego Testamentu, sam o sobie pisze: „I powiedziano mi: Musisz znowu prorokować o wielu ludach i narodach, i językach, i królach.” Objawienie 10:11 apostoł Jan jest przykładem wiernego, prawdomównego i świętego proroka Pana. Zapisał to co widział i słyszał, a następnie wiernie przekazał nam to co mu polecono. Przez rok czasu mieliśmy możliwość wspólnie studiować jedno z najważniejszych proroctw w Biblii.
O roli proroków pisałem więcej w Objawieniu 10: 11 i 19:10
Objawienie zawiera wyraźny przekaz, że to już długo nie potrwa, a co jest konieczne musi się wkrótce stać. Czytamy w oryginale; α δει γενεσθαι εν ταχει (ha dei genesthai en trachei) co trzeba, co jest konieczne stać się w szybkości, w pośpiechu
Każde pokolenie sług Jezusa doświadcza swojej małej apokalipsy, prześladowania, presji ze strony różnych diabelskich bestii czy Babilonu. Wiele okoliczności, często przykrych i dramatycznych dla uczniów Jezusa dzieje się bo „jest dane” bo jest konieczne by miały miejsce. Wiele wydarzeń rozgrywa lub rozegra się „rychło” na naszych oczach. Pan Jezus apelował do każdego pokolenia. Bądźcie czujni.
„Anioł zaś, którego widziałem stojącego na morzu i na lądzie, podniósł prawą rękę swoją ku niebu I poprzysiągł na tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim, i ziemię, i to, co na niej, i morze, i to, co w nim, że to już długo nie potrwa, Lecz w dniach, kiedy siódmy anioł się odezwie i zacznie trąbić, dokona się tajemnica Boża, jak to zwiastował sługom swoim, prorokom.” Objawienie 10:5-7
To już długo nie potrwa, a co jest konieczne musi się stać niebawem...
sobota, 6 grudnia 2014
Rozdział 22:4,5
4, 5. I oglądać będą jego oblicze, a imię jego będzie na ich czołach, I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków. BW
I będą oglądać Jego oblicze, a imię Jego - na ich czołach. I /odtąd/ już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy i światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować na wieki wieków. BT
i będą oglądać Jego oblicze, a Jego imię będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, nie będzie już trzeba światła lampy ani światła słońca, gdyż Pan, Bóg, będzie nad nimi świecił - i będą królować na wieki wieków. NP
Kim są mieszkańcy Nowego Jeruzalem? Mieszkańcy są zwycięzcami ubranymi w białe szaty, ludźmi odważanymi, prawdomównymi, nieskazitelnie czystymi, a ich imiona są zapisane w Księdze życia. Są sługami Boga. Są Jego własnością. Jego imię jest na trwałe wypisane na ich czołach. Są nie tylko kapłanami, ale też są królewiczami, królują wraz z Nim na wieki wieków. Kαι βασιλευσουσιν εις τους αιωνας των αιωνων (kai basileusousin eis tous aiōnas tōn atonon) i będą królować, panować na wieki wieków. W dzisiejszym wierszu czytamy, że obywatele Świętego Miasta οψονται το προσωπον αυτου (opsontai to prosōpon autou) zobaczą oblicze twarz Jego i będą królować na wieki wieków. Takie obietnice spotykaliśmy wiele razy podczas studium Księgi Objawienia.
„I uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków.” Amen. Obj. 1:6
„Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami.” Obj. 3:5
„Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już z niej nie wyjdzie, i wypiszę na nim imię Boga mojego, i nazwę miasta Boga mojego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego, i moje nowe imię.” Obj. 3:12
„Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” Obj. 3:21
„I uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i będą królować na ziemi.” Obj. 5:10
„I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca.” Obj. 14:1
„Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i panować z nim będą przez tysiąc lat.” Obj. 20:6
Pragnienie oglądania Bożego oblicza było osadzone w człowieku od zarania dziejów. Marzył o tym Mojżesz, tęsknił za tym Dawid i pieśniarze z rodu Koracha. Oglądanie Boga twarzą w twarz jest i naszym oczekiwaniem.
„I rzekł Mojżesz: Pokaż mi, proszę, chwałę twoją! I odpowiedział Pan: Sprawię, że całe dostojeństwo moje przejdzie przed tobą, i ogłoszę imię "Pan" przed tobą, i zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, i zlituję się, nad kim się zlituję. Nadto powiedział: Nie możesz oglądać oblicza mojego, gdyż nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu.” 2 Moj. 33:18-20
„Ale ja dzięki sprawiedliwości ujrzę oblicze twoje, Kiedy się obudzę, nasycę się widokiem twoim.” Ps. 17:15
„Jak jeleń pragnie wód płynących, Tak dusza moja pragnie ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego. Kiedyż przyjdę i ukażę się przed obliczem Boga?” Ps. 42:2-3
„Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznanie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany.” 1 Kor. 13:12
Paweł pisał, że tym którzy Boga miłują, Bóg przygotował coś szczególnego i wyjątkowego, coś czego oko ludzkie jeszcze nie widziało.(1Kor. 2:9) A nie widziało oblicza Boga. Co za wspaniały to będzie moment, stanąć twarzą w twarz z Bogiem i bez obawy popatrzeć w Jego oblicze. Nie jest to oblicze, twarz ludzka jaką znamy. Nie wiemy jak wygląda oblicze Boga, wiemy, że jest przepiękne, cudowne, niesamowite. Co za wielka godność czeka zwycięzców. Warto powalczyć do końca.
„Lecz potem Święci Najwyższego otrzymają królestwo i posiądą królestwo na wieki, na wieki wieczne. (...) Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą służyć i jemu będą poddane.” Dan. 7:18,27
Wprawdzie ani Mojżesz nie mógł widzieć oblicza Boga, ani my dzisiaj nie możemy, ale wiarą trzymamy się tej obietnicy, że kiedyś, we właściwym czasie będzie to możliwe i jak najbardziej realne. „Abyś zachował przykazanie bez skazy i bez nagany aż do przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Które we właściwym czasie objawi błogosławiony i jedyny władca, Król królów, Pan panów, Jedyny, który ma nieśmiertelność, który mieszka w światłości niedostępnej, którego nikt z ludzi nie widział i widzieć nie może; jemu niech będzie cześć i moc wieczna. Amen.” 1 Tym. 6:14-16; „Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go.” Jan. 1:18; „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.” Mat. 5:8; „Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest.” 1 Jan. 3:2 ; „Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” Hebr. 12:14
Dalej czytamy „gdyż Pan, Bóg, będzie nad nimi świecił” dosłownie φωτιζει αυτους (fōtizei autous) oświecał ich będzie. Bóg w jakiś sposób „oświetlił” swoją chwałą Mojżesza, tak że twarz jego promieniowała niebiańską chwałą. Uczeń Jezusa jest postacią światłolubną, dąży do światłości. Więcej na ten temat pisałem w komentarzu do Objawienia 21:23;24
„A gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj, mając w ręku dwie tablice Świadectwa, nie wiedział Mojżesz, gdy zstępował z góry, że skóra na twarzy jego promieniała od rozmowy z Panem.” 2 Moj. 34:29
„Światłością w dzień nie będzie ci już słońce, a blask księżyca nie będzie ci już świecił, lecz Pan będzie twoją wieczną światłością, a twój Bóg twoją chlubą.” Izaj. 60:19
„Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.” Jan. 1:9
„A na tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. Lecz kto postępuje zgodnie z prawdą, dąży do światłości, aby wyszło na jaw, że uczynki jego są dokonane w Bogu.” Jan. 3:19-21
I będą oglądać Jego oblicze, a imię Jego - na ich czołach. I /odtąd/ już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy i światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować na wieki wieków. BT
i będą oglądać Jego oblicze, a Jego imię będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, nie będzie już trzeba światła lampy ani światła słońca, gdyż Pan, Bóg, będzie nad nimi świecił - i będą królować na wieki wieków. NP
Kim są mieszkańcy Nowego Jeruzalem? Mieszkańcy są zwycięzcami ubranymi w białe szaty, ludźmi odważanymi, prawdomównymi, nieskazitelnie czystymi, a ich imiona są zapisane w Księdze życia. Są sługami Boga. Są Jego własnością. Jego imię jest na trwałe wypisane na ich czołach. Są nie tylko kapłanami, ale też są królewiczami, królują wraz z Nim na wieki wieków. Kαι βασιλευσουσιν εις τους αιωνας των αιωνων (kai basileusousin eis tous aiōnas tōn atonon) i będą królować, panować na wieki wieków. W dzisiejszym wierszu czytamy, że obywatele Świętego Miasta οψονται το προσωπον αυτου (opsontai to prosōpon autou) zobaczą oblicze twarz Jego i będą królować na wieki wieków. Takie obietnice spotykaliśmy wiele razy podczas studium Księgi Objawienia.
„I uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków.” Amen. Obj. 1:6
„Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami.” Obj. 3:5
„Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już z niej nie wyjdzie, i wypiszę na nim imię Boga mojego, i nazwę miasta Boga mojego, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mojego, i moje nowe imię.” Obj. 3:12
„Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” Obj. 3:21
„I uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i będą królować na ziemi.” Obj. 5:10
„I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca.” Obj. 14:1
„Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i panować z nim będą przez tysiąc lat.” Obj. 20:6
Pragnienie oglądania Bożego oblicza było osadzone w człowieku od zarania dziejów. Marzył o tym Mojżesz, tęsknił za tym Dawid i pieśniarze z rodu Koracha. Oglądanie Boga twarzą w twarz jest i naszym oczekiwaniem.
„I rzekł Mojżesz: Pokaż mi, proszę, chwałę twoją! I odpowiedział Pan: Sprawię, że całe dostojeństwo moje przejdzie przed tobą, i ogłoszę imię "Pan" przed tobą, i zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, i zlituję się, nad kim się zlituję. Nadto powiedział: Nie możesz oglądać oblicza mojego, gdyż nie może mnie człowiek oglądać i pozostać przy życiu.” 2 Moj. 33:18-20
„Ale ja dzięki sprawiedliwości ujrzę oblicze twoje, Kiedy się obudzę, nasycę się widokiem twoim.” Ps. 17:15
„Jak jeleń pragnie wód płynących, Tak dusza moja pragnie ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego. Kiedyż przyjdę i ukażę się przed obliczem Boga?” Ps. 42:2-3
„Teraz bowiem widzimy jakby przez zwierciadło i niby w zagadce, ale wówczas twarzą w twarz. Teraz poznanie moje jest cząstkowe, ale wówczas poznam tak, jak jestem poznany.” 1 Kor. 13:12
Paweł pisał, że tym którzy Boga miłują, Bóg przygotował coś szczególnego i wyjątkowego, coś czego oko ludzkie jeszcze nie widziało.(1Kor. 2:9) A nie widziało oblicza Boga. Co za wspaniały to będzie moment, stanąć twarzą w twarz z Bogiem i bez obawy popatrzeć w Jego oblicze. Nie jest to oblicze, twarz ludzka jaką znamy. Nie wiemy jak wygląda oblicze Boga, wiemy, że jest przepiękne, cudowne, niesamowite. Co za wielka godność czeka zwycięzców. Warto powalczyć do końca.
„Lecz potem Święci Najwyższego otrzymają królestwo i posiądą królestwo na wieki, na wieki wieczne. (...) Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą służyć i jemu będą poddane.” Dan. 7:18,27
Wprawdzie ani Mojżesz nie mógł widzieć oblicza Boga, ani my dzisiaj nie możemy, ale wiarą trzymamy się tej obietnicy, że kiedyś, we właściwym czasie będzie to możliwe i jak najbardziej realne. „Abyś zachował przykazanie bez skazy i bez nagany aż do przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Które we właściwym czasie objawi błogosławiony i jedyny władca, Król królów, Pan panów, Jedyny, który ma nieśmiertelność, który mieszka w światłości niedostępnej, którego nikt z ludzi nie widział i widzieć nie może; jemu niech będzie cześć i moc wieczna. Amen.” 1 Tym. 6:14-16; „Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił go.” Jan. 1:18; „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.” Mat. 5:8; „Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest.” 1 Jan. 3:2 ; „Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” Hebr. 12:14
Dalej czytamy „gdyż Pan, Bóg, będzie nad nimi świecił” dosłownie φωτιζει αυτους (fōtizei autous) oświecał ich będzie. Bóg w jakiś sposób „oświetlił” swoją chwałą Mojżesza, tak że twarz jego promieniowała niebiańską chwałą. Uczeń Jezusa jest postacią światłolubną, dąży do światłości. Więcej na ten temat pisałem w komentarzu do Objawienia 21:23;24
„A gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj, mając w ręku dwie tablice Świadectwa, nie wiedział Mojżesz, gdy zstępował z góry, że skóra na twarzy jego promieniała od rozmowy z Panem.” 2 Moj. 34:29
„Światłością w dzień nie będzie ci już słońce, a blask księżyca nie będzie ci już świecił, lecz Pan będzie twoją wieczną światłością, a twój Bóg twoją chlubą.” Izaj. 60:19
„Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.” Jan. 1:9
„A na tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. Lecz kto postępuje zgodnie z prawdą, dąży do światłości, aby wyszło na jaw, że uczynki jego są dokonane w Bogu.” Jan. 3:19-21
piątek, 5 grudnia 2014
Rozdział 22:3
3. I nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą BW
Nic godnego klątwy już /odtąd/ nie będzie. I będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy Jego będą Mu cześć oddawali. BT
I nie będzie już nic godnego klątwy. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a Jego słudzy będą Mu służyć NP
W dzisiejszym wierszu mamy poruszone trzy tematy; przekleństwo, Tron Boży i służba sług Pana w Nowym Jeruzalem. Pierwszy temat to kwestia przekleństwa, klątwy. To jest bardzo ważny i obszerny temat. Jan pisze, że na nowej ziemi, w Nowym Jeruzalem nie będzie nic zasługującego na przekleństwo.
Użyte tu słowo καταναθεμα (katanathema) pochodzi od innego słowa αναθεμα (anatema) i oznacza przekleństwo, klątwę lub zaklęcie. Więcej na ten temat pisałem w poprzednim rozważaniu - I nie będzie już nic godnego klątwy.
Teraz zwróćmy naszą uwagę na Tron θρονος (thronos). To jest ostatni wiersz mówiący o tronie w Niebie. Tronem potocznie zwykliśmy nazywać ozdobny mebel, służący królom do zasiadania w czasie audiencji i innych ważnych uroczystości. Jednak Tron jaki widzimy tutaj w Nowym Jeruzalem, jest czymś więcej niż meblem do siedzenia, Tron to coś więcej niż miejsce. To jest urząd, godność, majestat, miejsce sędziego. To jest ścisłe centrum w Niebie, jak podaje Biblia Gdańska jest to Stolica Boża. Tron symbolizuje majestat i suwerenną władzę Boga.
„I zaraz popadłem w zachwycenie. A oto tron stał w niebie, na tronie zaś siedział ktoś, A Ten, który na nim siedział, podobny był z wyglądu do kamienia jaspisowego i karneolowego, a wokoło tronu tęcza, podobna z wyglądu do szmaragdu.” Obj. 4:2,3
Przed Tronem jest siedem duchów (1:4) płonących niczym pochodnie (4:5). Przed Tronem stoją dwadzieścia cztery trony a na nich starcy ze złotymi koronami (4:4) . Z Tronu wychodzą błyskawice, głosy, grzmoty (4:5). „Przed tronem także jakby morze szkliste podobne do kryształu; a w pośrodku, wokoło tronu cztery postacie pełne oczu z przodu i z tyłu.” Obj. 4:6. Przed Tronem dynamicznie zmieniają się obrazy, toczy się wartka akcja, wokół Tronu przewija się mnóstwo postaci, które śpiewają (14:8,13; 15:3), wołają głosem wielkim (7:10), biją czołobitne pokłony (7:11) i oddają chwałę Siedzącemu na Tronie. (4:9-10, 11:16)
„A gdy spojrzałem, usłyszałem głos wielu aniołów wokoło tronu i postaci i starców, a liczba ich wynosiła krocie tysięcy i tysiące tysięcy, I mówili głosem donośnym: Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo.” Obj. 5:11
„Potem widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach. I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka.” Obj. 7:9-10
Z treści Księgi Objawienia dowiedzieliśmy się, że Tron jest koloru białego(20:11), że pośrodku Tronu jest Baranek (7:17), a przed Tronem stoi złoty ołtarz (8:3), sprzed Tronu wypływa Rzeka. Ze strony Tronu rozlega się głos zachęcający do oddawania Bogu chwały. (10:5; 21:3). Tron jest też miejscem sędziowskim, przed nim otwarte zostaną Księgi. (20:12). W dzisiejszym wierszu czytamy, że w Nowym Jeruzalem będzie wspólny Tron dla Boga i Baranka.
Co ważne, zwycięzcom zboru w Laodycei, Pan obiecuje wspólne miejsce na tym Tronie. „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” Obj. 3:21 To jest wielka obietnica.
Izajasz pisze; „W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię.” Izaj. 6:1 O Bożym Tronie czytamy też w innych miejscach Starego i Nowego Testamentu, głównie w Psalmach i w liście do Hebrajczyków.
„Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, Powieki jego badają ludzi.” Ps. 11:4; „Bóg jest Królem nad narodami, Bóg siedzi na swym tronie świętym.” Ps. 47:9; „Mocno stoi twój tron od dawna, Tyś jest od wieczności.” Ps. 93:2; „Pan na niebiosach utwierdził swój tron, A królestwo jego panuje nad wszystkim.” Ps. 103:19
„I kto przysięga na świątynię, przysięga na nią i na tego, który w niej mieszka. I kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na tego, który na nim zasiada.” Mat. 23:21-22
„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie,” Hebr. 8:1; „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” Hebr. 4:16; „Patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego,” Hebr. 12:2
Dalej czytamy, że δουλοι αυτου λατρευσουσιν αυτω (douloi autou latreusousin autō) niewolnicy, słudzy Jego będą Mu λατρευσουσιν (latreusousin) służyć.
Użyte tutaj słowo λατρευσουσιν (latreusousin) będą służyć, sugeruje służbę kapłańską, służbę bożą w świątyni.
„Dlatego są przed tronem Bożym i służą λατρευουσιν (latreuousin) mu we dnie i w nocy w świątyni jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją.” Obj. 7:15
"O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć λατρευειν (latreuein) Bogu żywemu.” Hebr. 9:14
Na początku tej Księgi czytaliśmy; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.” Objawienie 1:1,2
Chciałbym zwrócić uwagę na użyte tutaj słowo δουλοις (doulois) niewolnik, sługa. Słowo to oznacza bardziej niewolnika niż sługę. Doulos to taki sługa który dobrowolnie przychodził do swojego pana i prosił aby mu pozwolono pozostać sługą na zawsze, sługą oddanym w pełni woli swojego pana. Pan przekłuwał mu ucho i sługa był odtąd własnością pana. Sługa niewolnik nie miał swojego zdania, swoich planów, swojego ja chcę, kiedy chcę, był do jego wyłącznej dyspozycji. Prawdziwi prorocy i uczniowie Jezusa byli takimi właśnie sługami, fałszywi nie. Jan na początku Objawienia pisząc o sobie i o adresatach Objawienia Jezusa używa tego samego określenia (doulios). Dzisiaj wielu ludzi chce wiedzieć co się stanie potem, chce dobrze zgłębić i zinterpretować Księgę Objawienia, ale ta wiedza jest dana SŁUGOM, niewolnikom Jezusa. Pamiętajmy o tym czytając i studiując tą księgę.
Nic godnego klątwy już /odtąd/ nie będzie. I będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy Jego będą Mu cześć oddawali. BT
I nie będzie już nic godnego klątwy. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a Jego słudzy będą Mu służyć NP
W dzisiejszym wierszu mamy poruszone trzy tematy; przekleństwo, Tron Boży i służba sług Pana w Nowym Jeruzalem. Pierwszy temat to kwestia przekleństwa, klątwy. To jest bardzo ważny i obszerny temat. Jan pisze, że na nowej ziemi, w Nowym Jeruzalem nie będzie nic zasługującego na przekleństwo.
Użyte tu słowo καταναθεμα (katanathema) pochodzi od innego słowa αναθεμα (anatema) i oznacza przekleństwo, klątwę lub zaklęcie. Więcej na ten temat pisałem w poprzednim rozważaniu - I nie będzie już nic godnego klątwy.
Teraz zwróćmy naszą uwagę na Tron θρονος (thronos). To jest ostatni wiersz mówiący o tronie w Niebie. Tronem potocznie zwykliśmy nazywać ozdobny mebel, służący królom do zasiadania w czasie audiencji i innych ważnych uroczystości. Jednak Tron jaki widzimy tutaj w Nowym Jeruzalem, jest czymś więcej niż meblem do siedzenia, Tron to coś więcej niż miejsce. To jest urząd, godność, majestat, miejsce sędziego. To jest ścisłe centrum w Niebie, jak podaje Biblia Gdańska jest to Stolica Boża. Tron symbolizuje majestat i suwerenną władzę Boga.
„I zaraz popadłem w zachwycenie. A oto tron stał w niebie, na tronie zaś siedział ktoś, A Ten, który na nim siedział, podobny był z wyglądu do kamienia jaspisowego i karneolowego, a wokoło tronu tęcza, podobna z wyglądu do szmaragdu.” Obj. 4:2,3
Przed Tronem jest siedem duchów (1:4) płonących niczym pochodnie (4:5). Przed Tronem stoją dwadzieścia cztery trony a na nich starcy ze złotymi koronami (4:4) . Z Tronu wychodzą błyskawice, głosy, grzmoty (4:5). „Przed tronem także jakby morze szkliste podobne do kryształu; a w pośrodku, wokoło tronu cztery postacie pełne oczu z przodu i z tyłu.” Obj. 4:6. Przed Tronem dynamicznie zmieniają się obrazy, toczy się wartka akcja, wokół Tronu przewija się mnóstwo postaci, które śpiewają (14:8,13; 15:3), wołają głosem wielkim (7:10), biją czołobitne pokłony (7:11) i oddają chwałę Siedzącemu na Tronie. (4:9-10, 11:16)
„A gdy spojrzałem, usłyszałem głos wielu aniołów wokoło tronu i postaci i starców, a liczba ich wynosiła krocie tysięcy i tysiące tysięcy, I mówili głosem donośnym: Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo.” Obj. 5:11
„Potem widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach. I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka.” Obj. 7:9-10
Z treści Księgi Objawienia dowiedzieliśmy się, że Tron jest koloru białego(20:11), że pośrodku Tronu jest Baranek (7:17), a przed Tronem stoi złoty ołtarz (8:3), sprzed Tronu wypływa Rzeka. Ze strony Tronu rozlega się głos zachęcający do oddawania Bogu chwały. (10:5; 21:3). Tron jest też miejscem sędziowskim, przed nim otwarte zostaną Księgi. (20:12). W dzisiejszym wierszu czytamy, że w Nowym Jeruzalem będzie wspólny Tron dla Boga i Baranka.
Co ważne, zwycięzcom zboru w Laodycei, Pan obiecuje wspólne miejsce na tym Tronie. „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” Obj. 3:21 To jest wielka obietnica.
Izajasz pisze; „W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię.” Izaj. 6:1 O Bożym Tronie czytamy też w innych miejscach Starego i Nowego Testamentu, głównie w Psalmach i w liście do Hebrajczyków.
„Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, Powieki jego badają ludzi.” Ps. 11:4; „Bóg jest Królem nad narodami, Bóg siedzi na swym tronie świętym.” Ps. 47:9; „Mocno stoi twój tron od dawna, Tyś jest od wieczności.” Ps. 93:2; „Pan na niebiosach utwierdził swój tron, A królestwo jego panuje nad wszystkim.” Ps. 103:19
„I kto przysięga na świątynię, przysięga na nią i na tego, który w niej mieszka. I kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na tego, który na nim zasiada.” Mat. 23:21-22
„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie,” Hebr. 8:1; „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” Hebr. 4:16; „Patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego,” Hebr. 12:2
Dalej czytamy, że δουλοι αυτου λατρευσουσιν αυτω (douloi autou latreusousin autō) niewolnicy, słudzy Jego będą Mu λατρευσουσιν (latreusousin) służyć.
Użyte tutaj słowo λατρευσουσιν (latreusousin) będą służyć, sugeruje służbę kapłańską, służbę bożą w świątyni.
„Dlatego są przed tronem Bożym i służą λατρευουσιν (latreuousin) mu we dnie i w nocy w świątyni jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją.” Obj. 7:15
"O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć λατρευειν (latreuein) Bogu żywemu.” Hebr. 9:14
Na początku tej Księgi czytaliśmy; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.” Objawienie 1:1,2
Chciałbym zwrócić uwagę na użyte tutaj słowo δουλοις (doulois) niewolnik, sługa. Słowo to oznacza bardziej niewolnika niż sługę. Doulos to taki sługa który dobrowolnie przychodził do swojego pana i prosił aby mu pozwolono pozostać sługą na zawsze, sługą oddanym w pełni woli swojego pana. Pan przekłuwał mu ucho i sługa był odtąd własnością pana. Sługa niewolnik nie miał swojego zdania, swoich planów, swojego ja chcę, kiedy chcę, był do jego wyłącznej dyspozycji. Prawdziwi prorocy i uczniowie Jezusa byli takimi właśnie sługami, fałszywi nie. Jan na początku Objawienia pisząc o sobie i o adresatach Objawienia Jezusa używa tego samego określenia (doulios). Dzisiaj wielu ludzi chce wiedzieć co się stanie potem, chce dobrze zgłębić i zinterpretować Księgę Objawienia, ale ta wiedza jest dana SŁUGOM, niewolnikom Jezusa. Pamiętajmy o tym czytając i studiując tą księgę.
Subskrybuj:
Posty (Atom)