Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, by poświadczył wam to w zborach, Jam jest korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna. BW
Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, by wam zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów. Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna. BT
Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, aby o tym wszystkim złożył wam świadectwo dla zborów. Ja jestem Korzeń i Ród Dawida, Gwiazda jasna, poranna. NP
Przeczytajmy jeszcze wiersz z Objawienia 1:1; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi,”
Kilka dni temu pisałem na temat literackiego nieładu panującego w ostatnim rozdziale Księgi Objawienia. Może jednak nie jest to nieład przypadkowy, ale skompresowane streszczenie całej księgi, próba zapisania ostatniego słowa, ostatniego przesłania w krótkich, lapidarnych stwierdzeniach. Popatrzmy na zwrot „Ja Jezus” ileż jest w tym krótkim haśle treści, jaka głębia. Ja Jezus. Żadna księga Nowego Testamentu nie zawiera tak wielu słów od samego Jezusa i tak wielu objawień Jego osoby. Ja, Jezus, chcę wam we wspólnotach osobiście zaświadczyć, że to wszystko, o czym czytacie jest wiarygodne i dotyczy wspólnot, zgromadzeń uczniów Jezusa. Jest to ważne przesłanie, w pierwszej kolejności skierowane do siedmiu zborów, w drugiej do wszystkich wspólnot w każdym pokoleniu. Do mnie i do ciebie.
Ja Jezus. Co znaczy imię Jezus ? W ewangelii wg Mateusza 1:21 czytamy; „A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus; albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego.” Imię Jezus jest pochodzenia hebrajskiego. Forma
grecka (Iησοuς) jest przekształceniem imienia hebrajskiego, ישוע ,ישו Jehoszua, w formie skróconej Jeszua. Imię hebrajskie oznacza „Jahwe jest zbawieniem”.
Ja jestem korzeń z rodu Dawida. Już raz Pan Jezus został nam przedstawiony w taki sam sposób; „A jeden ze starców rzecze do mnie: Nie płacz! Zwyciężył lew z pokolenia Judy, korzeń Dawidowy, i może otworzyć księgę, i zerwać siedem jej pieczęci.” Obj. 5:5 Jest to bezpośrednie odwołanie się do słów proroka Izajasza z jedenastego rozdziału.
„I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc. I spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. (...) I stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne.” Izaj. 11:1-2,10
Nie jestem judofilem, ale na podstawie Księgi Objawienia muszę stwierdzić, że Bóg, a tym bardziej sam Jezus nie odciął się od narodu wybranego. Ci którzy głoszą teologię zastępstwa i odjęcia błogosławieństwa od Izraela na korzyść Kościoła, uważam że są w błędzie. Kolejnym dowodem na więź Boga Izraela z rodem wybranym, jest dzisiejszy wiersz. Mamy tutaj dwa wyraźne odwołania do Izraela. Jezus jest ριζα (riza) korzeniem γενος (genom) rodu Dawida.
„Wyrósł bowiem przed nim jako latorośl i jako korzeń z suchej ziemi. Nie miał postawy ani urody, które by pociągały nasze oczy, i nie był to wygląd, który by nam się mógł podobać. Wzgardzony był i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczony w cierpieniu jak ten, przed którym zakrywa się twarz, wzgardzony tak, że nie zważaliśmy na niego.” Izaj. 53:2-3
P.E. Hughes pisze: „Jezus określa siebie jako korzeń i ród Dawida, a czyniąc to wskazuje na fakt, że jest nie tylko po Dawidzie, ale przed nim. Określenie jest zasadniczo takie same jak to, które już spotkaliśmy w 5:5, gdzie został on nazwany, “lwem z pokolenia Judy“ i “korzeniem Dawida“ (patrz komentarz tamże). Jezus jest nie tylko potomkiem Dawida albo jego latoroślą, ale także jego korzeniem, przyczyną jego egzystencji. Jako korzeń jest Bogiem i Stwórcą Dawida; jako latorośl jest przez swoje wcielenie Synem Dawida, obiecanym królewskim Wybawicielem, “potomkiem Dawida według ciała“ (Rz 1:3 Hbr 7:14).”
„Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, powołany na apostoła, wyznaczony do zwiastowania ewangelii Bożej, Którą [Bóg] przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach Świętych O Synu swoim, potomku Dawida według ciała,” Rzym. 1:1-3
„Wiadomo bowiem, że Pan nasz pochodził z plemienia Judy, o którym Mojżesz nic nie powiedział, co się tyczy kapłanów.” Hebr. 7:14
Pan Jezus porównuje się do korzenia. Korzeń jest fundamentem dla rośliny, odżywia ją, daje jej życie. Apostoł Paweł pisze, że jaki jest korzeń, taka jest cała roślina. Święty korzeń uświęca całą roślinę. Jezus jest takim świętym korzeniem nie tylko dla rodu Dawida, ale także dla εκκλησιαις (ekklēsiais) zgromadzeń, (społeczności) wywołanych z tego świata uczniów Jezusa, dla swojej Oblubienicy.
„A jeśli zaczyn jest święty, to i ciasto; a jeśli korzeń jest święty, to i gałęzie. Jeśli zaś niektóre z gałęzi zostały odłamane, a ty, będąc gałązką z dzikiego drzewa oliwnego, zostałeś na ich miejsce wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłuszczu oliwnego, To nie wynoś się nad gałęzie; a jeśli się chełpisz, to pamiętaj, że nie ty dźwigasz korzeń, lecz korzeń ciebie.” Rzym. 11:16-18
„By sprawił według bogactwa chwały swojej, żebyście byli przez Ducha jego mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku, Żeby Chrystus przez wiarę zamieszkał w sercach waszych, a wy, wkorzenieni i ugruntowani w miłości,” Efez. 3:16-17
„Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w nim chodźcie, Wkorzenieni weń i zbudowani na nim, i utwierdzeni w wierze, jak was nauczono, składając nieustannie dziękczynienie.” Kol. 2:6-7
"Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli; Z jego bowiem rodu jesteśmy." Dz.Ap. 17:28
Dalej Pan Jezus mówi o sobie, że jest Gwiazdą jasno świecąca, poranną. Polecam uwadze komentarz do słów Objawienie 2:28; Dam mu też gwiazdę poranną Gwiazda poranna rozświetla mroki nocy i zapowiada jej koniec.
W Objawieniu 22:5 czytaliśmy: "I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków." Objawienie opisuje straszną noc poprzedzającą okres nowej ziemi i nowego nieba. Pan Jezus jest już dzisiaj, dla swoich uczniów takim właśnie jasno świecącym zwiastunem zakończenia tej nocy.
W ewangelii Mateusza 2:9-10 czytamy o tym jak szczególna gwiazda obwieściła narodziny Jezusa; "Oni zaś (mędrcy ze Wschodu), wysłuchawszy króla, odeszli. A oto gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie, wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca, gdzie było dziecię, zatrzymała się. A ujrzawszy gwiazdę, niezmiernie się uradowali."
O gwieździe porannej czytaliśmy w Objawieniu 2:26-28. „Zwycięzcy i temu, kto pełni aż do końca uczynki moje, dam władzę nad
poganami, I będzie rządził nimi laską żelazną, i będą jak skruszone
naczynia gliniane. Taką władzę i Ja otrzymałem od Ojca mojego; dam mu
też gwiazdę poranną.”
„Teraz oto ja idę do mego
ludu, lecz chodź i ty, a powiem ci, co ten lud uczyni twemu ludowi w
przyszłości. I wygłosił swoje proroctwa, mówiąc: Słowo Bileama, syna
Beora, Słowo męża o otwartym oku, Słowo tego, który słyszy słowa Boga,
Który zna myśli Najwyższego, Który ogląda widzenie Wszechmocnego, Który
pada, lecz z otwartymi oczyma. Widzę go, lecz nie teraz, Oglądam go,
lecz nie z bliska. Wzejdzie gwiazda z Jakuba, Powstanie berło z Izraela,
I roztrzaska skronie Moabu, Ciemię wszystkich synów Seta.” 4 Moj.
24:14-17
„Mamy więc słowo prorockie jeszcze bardziej potwierdzone, a wy dobrze
czynicie, trzymając się go niby pochodni, świecącej w ciemnym miejscu,
dopóki dzień nie zaświta i nie wzejdzie jutrzenka φωσφορος (fōsforos) gwiazda jutrzenka (gwiazda poranna) w waszych sercach. 2 Piotr. 1:19
„Powstań, zajaśnij, gdyż zjawiła się twoja światłość, a chwała Pańska
rozbłysła nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i mrok narody, lecz
nad tobą zabłyśnie Pan, a jego chwała ukaże się nad tobą.” Izaj. 60:1-2
sobota, 20 grudnia 2014
czwartek, 18 grudnia 2014
Rozdział 22:15
Na zewnątrz są psy i czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je, BW
Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje. BT
Na zewnątrz są psy, czarownicy, ludzie dopuszczający się nierządu, zabójcy (mężobójcy BG), bałwochwalcy oraz każdy, kto kocha kłamstwo i popełnia je. NP
Przeczytajmy jeszcze raz wers z Objawienia 21:8; „Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.”
W poprzednim komentarzu zastanawialiśmy się kim są psy. Dzisiaj w tym samym wierszu mamy jeszcze pięć grup ludzi z zakazem wstępu do Nowego Jeruzalem. Są to: φαρμακοι (farmakoi) czarownicy, πορνοι (pornoi) nierządnicy, wszetecznicy, φονεις (foneis) mordercy, ειδωλολατραι (eidōlolatrai) bałwochwalcy oraz πας ο φιλων και ποιων ψευδος (pas ho filōn kai poiōn pseudos) lubiący, miłujący i czyniący kłamstwo.
Dzisiejszy wiersz jest duplikatem tekstu z Objawienia 21:8. Ten, już dobrze nam znany werset odpowiada na dwa pytania. Kim są psy, oraz co to znaczy być na zewnątrz? Porównując te dwa wiersze mamy tu i tu: czarowników, zabójców, wszeteczników, bałwochwalców oraz kłamców. W wersecie 21:8 nie ma psów, ale są bojaźliwi, niewierzący i skalani. Myślę, że te trzy grupy negatywnych cech ludzi można określić jednym pojęciem, psy. Czy psy są bojaźliwe ? Zapewne tak skoro jest przysłowie „podkulić ogon jak pies i uciec”
Werset z Objawienia 21:8 odpowiada również na pytanie co to jest za miejsce i gdzie znajduje się „na zewnątrz". Tym miejscem jest jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.
W Ewangelii wg Mateusza, Pan Jezus w kilku miejscach wspomina o ciemnym miejscu na zewnątrz, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów. „Synowie Królestwa zaś będą wyrzuceni do ciemności na zewnątrz; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” Mat. 8:12; „Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.” Mat. 22:13-14; „A nieużytecznego sługę wrzućcie w ciemności zewnętrzne; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” Mat. 25:30
Zachęcam do przeczytania moich rozważań do Objawienia 21:8. Szczególnie musimy zwrócić uwagę na kłamstwo, (pseudos), półprawdy, pozory, obłudę, zwodzenie, nieprawdę, fałsz, wszelaką imitację. Księga Objawienia w sposób szczególny piętnuje wszelkiego rodzaju kłamstwo. Dzisiejszy wiersz mówi o nawyku kłamania, o miłości do kłamstwa, konfabulowania. Są ludzie, którzy kłamstwo mają we krwi, budzą się kłamiąc, żyją cały dzień w kłamstwie i kładą się spać mając kłamstwo w swoim sercu i umyśle. Nie kochaj kłamstwa ani u siebie, ani u innych.
„Znam uczynki twoje i trud, i wytrwałość twoją, i wiem, że nie możesz ścierpieć złych, i że doświadczyłeś tych, którzy podają się za apostołów, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami.” Obj. 2:2; „Oto sprawię, że ci z synagogi szatana, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, lecz kłamią, oto sprawię, że będą musieli przyjść i pokłonić się tobie do nóg, i poznają, że Ja ciebie umiłowałem.” Obj. 3:9; „Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka. I w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy.” Obj. 14:4-5; „Udziałem (…) wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.” Obj. 21:8; „I nie wejdzie do niego nic nieczystego ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie, tylko ci, którzy są zapisani w księdze żywota Baranka.” Obj. 21:27; „Na zewnątrz są psy (…) wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je,” Obj. 22:15
„Przeto, odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bo jesteśmy członkami jedni drugich.” Efez. 4:25
Dawid w Psalmie 101:6-7 w temacie kłamstwa złożył taką oto deklarację; „Oczy moje zwrócone są na wiernych w kraju, Aby mieszkali ze mną. Kto chodzi drogą prawa, Ten mi służyć będzie. Oszust nie zamieszka w domu moim, Kłamca nie ostoi się w oczach moich.”
Na zewnątrz są psy, guślarze, rozpustnicy, zabójcy, bałwochwalcy i każdy, kto kłamstwo kocha i nim żyje. BT
Na zewnątrz są psy, czarownicy, ludzie dopuszczający się nierządu, zabójcy (mężobójcy BG), bałwochwalcy oraz każdy, kto kocha kłamstwo i popełnia je. NP
Przeczytajmy jeszcze raz wers z Objawienia 21:8; „Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.”
W poprzednim komentarzu zastanawialiśmy się kim są psy. Dzisiaj w tym samym wierszu mamy jeszcze pięć grup ludzi z zakazem wstępu do Nowego Jeruzalem. Są to: φαρμακοι (farmakoi) czarownicy, πορνοι (pornoi) nierządnicy, wszetecznicy, φονεις (foneis) mordercy, ειδωλολατραι (eidōlolatrai) bałwochwalcy oraz πας ο φιλων και ποιων ψευδος (pas ho filōn kai poiōn pseudos) lubiący, miłujący i czyniący kłamstwo.
Dzisiejszy wiersz jest duplikatem tekstu z Objawienia 21:8. Ten, już dobrze nam znany werset odpowiada na dwa pytania. Kim są psy, oraz co to znaczy być na zewnątrz? Porównując te dwa wiersze mamy tu i tu: czarowników, zabójców, wszeteczników, bałwochwalców oraz kłamców. W wersecie 21:8 nie ma psów, ale są bojaźliwi, niewierzący i skalani. Myślę, że te trzy grupy negatywnych cech ludzi można określić jednym pojęciem, psy. Czy psy są bojaźliwe ? Zapewne tak skoro jest przysłowie „podkulić ogon jak pies i uciec”
Werset z Objawienia 21:8 odpowiada również na pytanie co to jest za miejsce i gdzie znajduje się „na zewnątrz". Tym miejscem jest jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.
W Ewangelii wg Mateusza, Pan Jezus w kilku miejscach wspomina o ciemnym miejscu na zewnątrz, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów. „Synowie Królestwa zaś będą wyrzuceni do ciemności na zewnątrz; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” Mat. 8:12; „Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.” Mat. 22:13-14; „A nieużytecznego sługę wrzućcie w ciemności zewnętrzne; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” Mat. 25:30
Zachęcam do przeczytania moich rozważań do Objawienia 21:8. Szczególnie musimy zwrócić uwagę na kłamstwo, (pseudos), półprawdy, pozory, obłudę, zwodzenie, nieprawdę, fałsz, wszelaką imitację. Księga Objawienia w sposób szczególny piętnuje wszelkiego rodzaju kłamstwo. Dzisiejszy wiersz mówi o nawyku kłamania, o miłości do kłamstwa, konfabulowania. Są ludzie, którzy kłamstwo mają we krwi, budzą się kłamiąc, żyją cały dzień w kłamstwie i kładą się spać mając kłamstwo w swoim sercu i umyśle. Nie kochaj kłamstwa ani u siebie, ani u innych.
„Znam uczynki twoje i trud, i wytrwałość twoją, i wiem, że nie możesz ścierpieć złych, i że doświadczyłeś tych, którzy podają się za apostołów, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami.” Obj. 2:2; „Oto sprawię, że ci z synagogi szatana, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, lecz kłamią, oto sprawię, że będą musieli przyjść i pokłonić się tobie do nóg, i poznają, że Ja ciebie umiłowałem.” Obj. 3:9; „Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka. I w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy.” Obj. 14:4-5; „Udziałem (…) wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.” Obj. 21:8; „I nie wejdzie do niego nic nieczystego ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie, tylko ci, którzy są zapisani w księdze żywota Baranka.” Obj. 21:27; „Na zewnątrz są psy (…) wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je,” Obj. 22:15
„Przeto, odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bo jesteśmy członkami jedni drugich.” Efez. 4:25
Dawid w Psalmie 101:6-7 w temacie kłamstwa złożył taką oto deklarację; „Oczy moje zwrócone są na wiernych w kraju, Aby mieszkali ze mną. Kto chodzi drogą prawa, Ten mi służyć będzie. Oszust nie zamieszka w domu moim, Kłamca nie ostoi się w oczach moich.”
środa, 17 grudnia 2014
Na zewnątrz są psy...
W księdze Objawienia 22:15 spotykamy się z tajemniczym zwrotem; "Na zewnątrz εξω (eksō), poza są κυνες (kynes) psy." Co to znaczy ? Jakich ludzi miał na myśli Jan ?
Dzisiaj takie porównanie niewiele nam mówi, ponieważ od jakiegoś czasu psy żyją bardziej wewnątrz domostw, niż na zewnątrz. Pies dzisiaj kojarzy się z wiernością i z przyjaźnią. Pies stał się przyjacielem człowieka. Dzisiaj człowiek wiele czasu i pieniędzy poświęca psom. Mamy kliniki dla psów, salony piękności, cmentarze dla psów, wystawy i mnóstwo przedziwnych gadżetów dla psów np. parasolki. Niedawno ruszyła TV dla psów coby się psy nie nudziły gdy ich właściciele pójdą do pracy. Pies stał się maskotką, synonimem wszelakiego dobra. W kulturze wschodniej z psa robi się potrawy, w kulturze zachodniej pies urósł do rangi idola, a nawet stał się przedmiotem bałwochwalstwa.
„Będziecie ludźmi mnie poświęconymi; dlatego nie będziecie jedli mięsa zwierzęcia rozszarpanego na polu, rzucicie je psom.” 2 Moj. 22:31
W czasach biblijnych pies mieszkał poza domem i kojarzył się z negatywnymi sytuacjami, z kara Bożą i ze złymi nawykami i cechami charakteru. Było to zwierzę nieczyste, żywiące się padliną, raczej obrzydliwe, "liżące krew ofiar" i „wracające do wymiocin swoich”. Pies był synonimem złych cech ludzkiego charakteru. O tym jest mowa w słowach. „Na zewnątrz są psy …” By wyrazić swoją pogardę ludzie innym ludziom rzucali krótkie; ty psie. Określenie pies jak podaje H.Turkanik oznaczało ogólnie ludzi potępionych, podłych, nikczemnych, niegodziwych, zasługujących na pogardę, nieczystych i bezwstydnych.
„Bo sfora psów mnie opada, osacza mnie zgraja złoczyńców. Przebodli ręce i nogi moje, (...) Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka; Pomocy moja, spiesz mi na ratunek! Ocal od miecza moje życie, z psich pazurów wyrwij moje jedyne dobro,” Ps 22:17,20-21 BT
„Ratuj mnie od wrogów moich, Boże mój! Obroń mnie przed przeciwnikami moimi! Ratuj mnie od złoczyńców I wyzwól mnie od morderców! (...) Wieczorem wracają, ujadają jak psy I kręcą się po mieście. Oto pianę mają na ustach, Zniewagi są na wargach ich: Któż bowiem to słyszy? (...) Wieczorem wracają, ujadają jak psy I kręcą się po mieście. Włóczą się szukając żeru, A jeśli się nie nasycą, warczą.” Ps. 59:2-3,7-8,15-16
Parafraza współczesna NT BiZTB tłumaczy psy w wierszu Obj. 22:15 jako odstępcy, apostaci, a NT mesjański oddaje to w ten sposób; „na zewnątrz są homoseksualiści” Skąd wzięło się takie tłumaczenie?
W czasach starożytnych psami określano homoseksualistów, głównie mężczyzn współżyjących z mężczyznami w świątyniach. Jeżeli spojrzymy do Septuaginty w jakich wersetach użyto słowa κύων [kyon], wtedy znajdziemy taki fragment jak:
„Nie będzie wśród córek izraelskich nierządnicy świątynnej ani wśród synów izraelskich nierządnika świątynnego. (tutaj w Septuagincie "psa")." Nie będziesz wnosił do skarbca świątyni Pana, Boga twego, zapłaty nierządnicy ani ceny psa na podstawie jakiegokolwiek ślubu, gdyż obie są obrzydliwością dla Pana, Boga twego.” 5 Moj. 23:18-19
Psy również mogą symbolizować apostatów, odstępców. Ktoś na forum internetowym napisał słuszną uwagę, że psy to ludzie niestali, pozornie nawróceni, niby zrywają ze światem, ale wracają potem do brudów tego świata i ich grzech jest widoczny. Nie mają zmienionej natury "owcy" która idzie za Pasterzem, ale cały czas maja naturę "psa" jak w przysłowiu poniżej:
„Sprawdza się na nich treść owego przysłowia: Wraca pies do wymiocin swoich, oraz: Umyta świnia znów się tarza w błocie.” 2 Piotr. 2:22
Ktoś inny dodał, „Pewna cecha psa - wierność swojemu panu bez oceny moralnej owego pana. To ciekawe zjawisko, że zły i kiepski pan, ale pan - dla psa jest w jego oczach dobry i póki psa ów pan nie porzuci w definitywny sposób - jest psia wierność, a nawet jeśli po latach zły pan się odnajdzie - to pies znów jego słucha a nie lepszego opiekuna, który zajął się nim później. Dlatego jak pies z jakiegoś powodu dostanie się do kręgów chrześcijaństwa - nie przechodząc odnowy - tęsknota do poprzedniego pana jest jedynie przytłumione - jeśli z jakiegoś powodu owo wspomnienie ożyje, pies wraca do starego.”
Dzisiaj wiemy jeszcze, że psa można wytresować, robi pewne rzeczy, bo się nauczył, często na pokaz. Chrześcijanie też mogą być wytresowani. Waruj to waruj… leć za piłeczką to leci… siad, to siad…, daj głos, nie szczekaj… Pies w tłumie psów, nawet najlepiej wyszkolony, głupieje.
Ciekawy wiersz znajdujemy w liście do Filipian w tłumaczeniu Biblii Gdańskiej „Upatrujcie psy, upatrujcie złych robotników, upatrujcie rozerwanie.” Filip. 3:2 Tutaj źli robotnicy Pańscy, czyniący rozerwanie, prowadzący do rozerwania są porównani do psów. Znamy inne miejsca w Biblii, które ostrzegają przed wilkami, a wilk jest przecież kuzynem psa.
Kolejny bardzo ważny cytat w aspekcie złych robotników, czy sług Pana mamy w Księdze Izajasza; „Wszyscy jego strażnicy są ślepi, wszyscy są nierozumni, wszyscy oni, to nieme psy, które nie umieją szczekać, tylko ziewają, leżą, lubią spać. Psy to żarłoczne, nienasycone. A są nimi pasterze, którzy na niczym się nie znają. Wszyscy chodzą swoją własną drogą, każdy myśli o własnej korzyści, wszyscy bez wyjątku. Księga Izajasza 56:10,11
Psem nazwany jest również człowiek który odpowiada, zanim wysłucha (Przyp. 18:13), a także głupiec powtarzający swoje głupstwa. „Jak pies wraca do tego, co zwymiotował, tak głupiec powtarza swoje głupstwa.” Przyp. 26:11
Pies w tradycji judaistycznej i rabinistycznej był i zapewne jest synonimem pogan i ludzi nieobrzezanych. Widzimy to np. w Mateusza 15:24-27 „Lecz On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: Panie, dopomóż mi! On jednak odparł: Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom. A ona odrzekła: Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów.” BT Dziećmi są tutaj nazwani synowie Izraela, natomiast psami poganie.
Myśl z forum; "Kto spożywa posiłek z bałwochwalcą, jest nikim innym, jak tym, kto jada z psami" Psy w Starożytności były najczęściej bezpańskie, błąkały się, kradły pożywienie, jadły padlinę - były więc symbolem nieczystości i odrazy. Izraelici z tego powodu określali mianem "psów" pogan - bezpański lud!”
Psy były narzędziem kary. Czytamy w Jeremiasza 15:3 „I wyznaczę dla nich cztery rodzaje kar, mówi Pan: Miecz do zabijania, psy do rozrywania, ptactwo niebieskie i zwierzęta polne do pożerania i niszczenia.”, oraz w 1 Król. 14:11 „Kto u Jeroboama umrze w mieście, tego pożrą psy, a kto umrze w polu, tego rozdziobią ptaki niebieskie, gdyż Pan tak powiedział.”
Tak zginęła Izebel, żona Achaba oraz jego dworzanie; „A o Izebel powiedział Pan tak: Psy pożrą Izebel przy posiadłości w Jezreel. Kto z ludzi Achabowych umrze w mieście, tego pożrą psy, a kto umrze na polu, tego rozdziobią ptaki niebieskie.” 1 Król. 21:23-24
Zastanawiając się na temat ludzi porównanych do psów, przypominamy sobie co Pan Jezus powiedział o ludziach - psach; „Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie pereł swoich przed wieprze, by ich snadź nie podeptały nogami swymi i obróciwszy się, nie rozszarpały was.” Mat. 7:6
W. Barclay w swoim komentarzu do księgi Objawienia pisze; „Nową kategorią są tutaj psy. Może ona mieć dwa znaczenia.
1. Pies był symbolem wszystkiego co dzikie i nieczyste. H. B. Swete powiada: „Ktokolwiek obserwował psy uganiające się za zdobyczą w zaułkach wschodnich miast, ten nie dziwi się pogardzie i wstrętowi jakie orientalny umysł łączył z tym zwierzęciem”. Oto dlaczego Żydzi nazywali pogan psami. Jedno z powiedzeń rabinicznych mówi: „Jeżeli ktoś jada razem z bałwochwalcą, ten postępuje tak samo jakby jadł z psem. Kto jest psem? Ten kto nie jest obrzezany”. Andreas sugeruje, że bezwstydnymi i niewierzącymi są nie tylko psy, lecz i chrześcijanie, którzy po przyjęciu chrztu „wracają do swoich wymiocin”. Pies więc może być symbolem wszystkiego co obrzydliwe.
2. Jest jeszcze inna możliwość. W 5 Księdze Mojżeszowej 23,19 spotykamy się z dziwnym wyrażeniem. Cały ten wiersz brzmi następująco: „Nie będziesz wnosił do skarbca świątyni Pana, Boga twego, zapłaty nierządnicy ani ceny psa na podstawie jakiegokolwiek ślubu, gdyż obie są obrzydliwością dla Pana, Boga twego”. Pierwsza część jest zrozumiała. Zabrania ona ofiarować Bogu pieniądze zarobione w drodze nierządu. Trudniej natomiast wiedzieć, co znaczy cena psa. Może chodzi tu o to, że w starożytnych świątyniach były nie tylko nierządne kobiety, ale też i nierządni mężczyźni; mężczyźni ci byli powszechnie nazywani psami. Psem określano zupełnie niemoralnego człowieka i może takie znaczenie ma tutaj to wyrażenie."
Księga Objawienia nawiązuje tu ogólnie przez określenie "psy" do ludzi, pozbawionych skrupułów, prowadzących niemoralne, nieczyste życie. A także do złych pracowników w służbie dla Pana oraz odstępców, ludzi którzy opuścili owczarnię Pana i wrócili do starego brudnego życia, do starego, bezbożnego systemu wartości.
Dzisiaj takie porównanie niewiele nam mówi, ponieważ od jakiegoś czasu psy żyją bardziej wewnątrz domostw, niż na zewnątrz. Pies dzisiaj kojarzy się z wiernością i z przyjaźnią. Pies stał się przyjacielem człowieka. Dzisiaj człowiek wiele czasu i pieniędzy poświęca psom. Mamy kliniki dla psów, salony piękności, cmentarze dla psów, wystawy i mnóstwo przedziwnych gadżetów dla psów np. parasolki. Niedawno ruszyła TV dla psów coby się psy nie nudziły gdy ich właściciele pójdą do pracy. Pies stał się maskotką, synonimem wszelakiego dobra. W kulturze wschodniej z psa robi się potrawy, w kulturze zachodniej pies urósł do rangi idola, a nawet stał się przedmiotem bałwochwalstwa.
„Będziecie ludźmi mnie poświęconymi; dlatego nie będziecie jedli mięsa zwierzęcia rozszarpanego na polu, rzucicie je psom.” 2 Moj. 22:31
W czasach biblijnych pies mieszkał poza domem i kojarzył się z negatywnymi sytuacjami, z kara Bożą i ze złymi nawykami i cechami charakteru. Było to zwierzę nieczyste, żywiące się padliną, raczej obrzydliwe, "liżące krew ofiar" i „wracające do wymiocin swoich”. Pies był synonimem złych cech ludzkiego charakteru. O tym jest mowa w słowach. „Na zewnątrz są psy …” By wyrazić swoją pogardę ludzie innym ludziom rzucali krótkie; ty psie. Określenie pies jak podaje H.Turkanik oznaczało ogólnie ludzi potępionych, podłych, nikczemnych, niegodziwych, zasługujących na pogardę, nieczystych i bezwstydnych.
„Bo sfora psów mnie opada, osacza mnie zgraja złoczyńców. Przebodli ręce i nogi moje, (...) Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka; Pomocy moja, spiesz mi na ratunek! Ocal od miecza moje życie, z psich pazurów wyrwij moje jedyne dobro,” Ps 22:17,20-21 BT
„Ratuj mnie od wrogów moich, Boże mój! Obroń mnie przed przeciwnikami moimi! Ratuj mnie od złoczyńców I wyzwól mnie od morderców! (...) Wieczorem wracają, ujadają jak psy I kręcą się po mieście. Oto pianę mają na ustach, Zniewagi są na wargach ich: Któż bowiem to słyszy? (...) Wieczorem wracają, ujadają jak psy I kręcą się po mieście. Włóczą się szukając żeru, A jeśli się nie nasycą, warczą.” Ps. 59:2-3,7-8,15-16
Parafraza współczesna NT BiZTB tłumaczy psy w wierszu Obj. 22:15 jako odstępcy, apostaci, a NT mesjański oddaje to w ten sposób; „na zewnątrz są homoseksualiści” Skąd wzięło się takie tłumaczenie?
W czasach starożytnych psami określano homoseksualistów, głównie mężczyzn współżyjących z mężczyznami w świątyniach. Jeżeli spojrzymy do Septuaginty w jakich wersetach użyto słowa κύων [kyon], wtedy znajdziemy taki fragment jak:
„Nie będzie wśród córek izraelskich nierządnicy świątynnej ani wśród synów izraelskich nierządnika świątynnego. (tutaj w Septuagincie "psa")." Nie będziesz wnosił do skarbca świątyni Pana, Boga twego, zapłaty nierządnicy ani ceny psa na podstawie jakiegokolwiek ślubu, gdyż obie są obrzydliwością dla Pana, Boga twego.” 5 Moj. 23:18-19
Psy również mogą symbolizować apostatów, odstępców. Ktoś na forum internetowym napisał słuszną uwagę, że psy to ludzie niestali, pozornie nawróceni, niby zrywają ze światem, ale wracają potem do brudów tego świata i ich grzech jest widoczny. Nie mają zmienionej natury "owcy" która idzie za Pasterzem, ale cały czas maja naturę "psa" jak w przysłowiu poniżej:
„Sprawdza się na nich treść owego przysłowia: Wraca pies do wymiocin swoich, oraz: Umyta świnia znów się tarza w błocie.” 2 Piotr. 2:22
Ktoś inny dodał, „Pewna cecha psa - wierność swojemu panu bez oceny moralnej owego pana. To ciekawe zjawisko, że zły i kiepski pan, ale pan - dla psa jest w jego oczach dobry i póki psa ów pan nie porzuci w definitywny sposób - jest psia wierność, a nawet jeśli po latach zły pan się odnajdzie - to pies znów jego słucha a nie lepszego opiekuna, który zajął się nim później. Dlatego jak pies z jakiegoś powodu dostanie się do kręgów chrześcijaństwa - nie przechodząc odnowy - tęsknota do poprzedniego pana jest jedynie przytłumione - jeśli z jakiegoś powodu owo wspomnienie ożyje, pies wraca do starego.”
Dzisiaj wiemy jeszcze, że psa można wytresować, robi pewne rzeczy, bo się nauczył, często na pokaz. Chrześcijanie też mogą być wytresowani. Waruj to waruj… leć za piłeczką to leci… siad, to siad…, daj głos, nie szczekaj… Pies w tłumie psów, nawet najlepiej wyszkolony, głupieje.
Ciekawy wiersz znajdujemy w liście do Filipian w tłumaczeniu Biblii Gdańskiej „Upatrujcie psy, upatrujcie złych robotników, upatrujcie rozerwanie.” Filip. 3:2 Tutaj źli robotnicy Pańscy, czyniący rozerwanie, prowadzący do rozerwania są porównani do psów. Znamy inne miejsca w Biblii, które ostrzegają przed wilkami, a wilk jest przecież kuzynem psa.
Kolejny bardzo ważny cytat w aspekcie złych robotników, czy sług Pana mamy w Księdze Izajasza; „Wszyscy jego strażnicy są ślepi, wszyscy są nierozumni, wszyscy oni, to nieme psy, które nie umieją szczekać, tylko ziewają, leżą, lubią spać. Psy to żarłoczne, nienasycone. A są nimi pasterze, którzy na niczym się nie znają. Wszyscy chodzą swoją własną drogą, każdy myśli o własnej korzyści, wszyscy bez wyjątku. Księga Izajasza 56:10,11
Psem nazwany jest również człowiek który odpowiada, zanim wysłucha (Przyp. 18:13), a także głupiec powtarzający swoje głupstwa. „Jak pies wraca do tego, co zwymiotował, tak głupiec powtarza swoje głupstwa.” Przyp. 26:11
Pies w tradycji judaistycznej i rabinistycznej był i zapewne jest synonimem pogan i ludzi nieobrzezanych. Widzimy to np. w Mateusza 15:24-27 „Lecz On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: Panie, dopomóż mi! On jednak odparł: Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom. A ona odrzekła: Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów.” BT Dziećmi są tutaj nazwani synowie Izraela, natomiast psami poganie.
Myśl z forum; "Kto spożywa posiłek z bałwochwalcą, jest nikim innym, jak tym, kto jada z psami" Psy w Starożytności były najczęściej bezpańskie, błąkały się, kradły pożywienie, jadły padlinę - były więc symbolem nieczystości i odrazy. Izraelici z tego powodu określali mianem "psów" pogan - bezpański lud!”
Psy były narzędziem kary. Czytamy w Jeremiasza 15:3 „I wyznaczę dla nich cztery rodzaje kar, mówi Pan: Miecz do zabijania, psy do rozrywania, ptactwo niebieskie i zwierzęta polne do pożerania i niszczenia.”, oraz w 1 Król. 14:11 „Kto u Jeroboama umrze w mieście, tego pożrą psy, a kto umrze w polu, tego rozdziobią ptaki niebieskie, gdyż Pan tak powiedział.”
Tak zginęła Izebel, żona Achaba oraz jego dworzanie; „A o Izebel powiedział Pan tak: Psy pożrą Izebel przy posiadłości w Jezreel. Kto z ludzi Achabowych umrze w mieście, tego pożrą psy, a kto umrze na polu, tego rozdziobią ptaki niebieskie.” 1 Król. 21:23-24
Zastanawiając się na temat ludzi porównanych do psów, przypominamy sobie co Pan Jezus powiedział o ludziach - psach; „Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie pereł swoich przed wieprze, by ich snadź nie podeptały nogami swymi i obróciwszy się, nie rozszarpały was.” Mat. 7:6
W. Barclay w swoim komentarzu do księgi Objawienia pisze; „Nową kategorią są tutaj psy. Może ona mieć dwa znaczenia.
1. Pies był symbolem wszystkiego co dzikie i nieczyste. H. B. Swete powiada: „Ktokolwiek obserwował psy uganiające się za zdobyczą w zaułkach wschodnich miast, ten nie dziwi się pogardzie i wstrętowi jakie orientalny umysł łączył z tym zwierzęciem”. Oto dlaczego Żydzi nazywali pogan psami. Jedno z powiedzeń rabinicznych mówi: „Jeżeli ktoś jada razem z bałwochwalcą, ten postępuje tak samo jakby jadł z psem. Kto jest psem? Ten kto nie jest obrzezany”. Andreas sugeruje, że bezwstydnymi i niewierzącymi są nie tylko psy, lecz i chrześcijanie, którzy po przyjęciu chrztu „wracają do swoich wymiocin”. Pies więc może być symbolem wszystkiego co obrzydliwe.
2. Jest jeszcze inna możliwość. W 5 Księdze Mojżeszowej 23,19 spotykamy się z dziwnym wyrażeniem. Cały ten wiersz brzmi następująco: „Nie będziesz wnosił do skarbca świątyni Pana, Boga twego, zapłaty nierządnicy ani ceny psa na podstawie jakiegokolwiek ślubu, gdyż obie są obrzydliwością dla Pana, Boga twego”. Pierwsza część jest zrozumiała. Zabrania ona ofiarować Bogu pieniądze zarobione w drodze nierządu. Trudniej natomiast wiedzieć, co znaczy cena psa. Może chodzi tu o to, że w starożytnych świątyniach były nie tylko nierządne kobiety, ale też i nierządni mężczyźni; mężczyźni ci byli powszechnie nazywani psami. Psem określano zupełnie niemoralnego człowieka i może takie znaczenie ma tutaj to wyrażenie."
Księga Objawienia nawiązuje tu ogólnie przez określenie "psy" do ludzi, pozbawionych skrupułów, prowadzących niemoralne, nieczyste życie. A także do złych pracowników w służbie dla Pana oraz odstępców, ludzi którzy opuścili owczarnię Pana i wrócili do starego brudnego życia, do starego, bezbożnego systemu wartości.
wtorek, 16 grudnia 2014
Rozdział 22:14
14. Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty, aby mieli prawo do drzewa żywota i mogli wejść przez bramy do miasta. BW
Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta. BT
Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta. NP
Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami do miasta. BG
Blessed [are] they that do his commandments, that they may have right to the tree of life, and may enter in through the gates into the city. KJV
Mamy tutaj ostatnie, siódme, apokaliptyczne błogosławieństwo. (1:3; 14:13; 16:10; 19:9; 20:6; 22:7 i 22: 14) Z dzisiejszym wierszem wiąże się dość interesująca historia. Część tłumaczeń podaje, że chodzi tutaj o ποιουντες τας εντολας αυτου (poiountes tas entolas autou) czyniących przykazania Jego (BG i KJV), a część, że o πλυνοντες τάς στολάς (plunontes tas stolas) płuczących swoje szaty
Jeden z braci napisał mi, że Kodeks Alef, Kodeks Aleksandryjski, 1006, 1841, 2050, 2053, 2062 i niektórzy „ojcowie kościoła” podają wersję jaka jest w BW, jednak większa liczba „ojców kościoła” i pisarzy chrześcijańskich popiera wersję taką jak w BG i KJV występującą w 205, 209, 1854, 2030, 2329, 2377, and uncial 046. A zatem choć wersja w Biblii Warszawskiej jest jak najbardziej interesująca i możliwa, chciałbym zaakcentować wersję z Biblii Gdańskiej, ponieważ jest ona bliższa rozważaniom Jana z jego Ewangelii i z listów.
„Bo Ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. I wiem, że przykazanie jego jest żywotem wiecznym. Przeto, co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec.” Jan. 12:49-50; „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali.” Jan. 13:34; „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie.” Jan. 14:15; „Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie.” Jan. 14:21; „Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego.” Jan. 15:10; „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” Jan. 15:12
„Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma.” 1 Jan. 2:4; „I otrzymamy od niego, o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań jego przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem jego.” 1 Jan. 3:22; „A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka.” 1 Jan. 3:24; „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe.” 1 Jan. 5:3; „A to jest miłość, abyśmy postępowali według przykazań jego. Takie jest to przykazanie, które słyszeliście od początku, aby było zasadą waszego postępowania.” 2 Jan. 1:6
Mamy co prawda w Obj. 7:14 wzmiankę o praniu szat „I rzekłem mu: Panie mój, ty wiesz. A on rzekł do mnie: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka.”, ale też mamy dwa inne wiersze mówiące o przestrzeganiu przykazań Jezusa.
„I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.” Obj. 12:17; „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa.” Obj. 14:12
Jak widzimy temat przestrzegania przykazań Jezusa jest bardzo widoczny w tekstach apostoła Jana.
Kontekst również nie rozstrzyga tej kwestii. Werset 11 mówi o brudnych, którzy się dalej brudzą, (brudzą też zapewne swoje szaty), a werset 12 mówi o uczynkach, a więc pośrednio o przestrzeganiu przykazań Jezusa. Być może najlepszym rozwiązaniem byłoby ten wiersz tłumaczyć w następujący sposób.
„Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty i czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta.”
Skąd się wzięła ta różnica tłumaczeń. Ciekawą myśl podaje W. Barclay
„Piorący swoje szaty mają prawo wejścia do miasta Bożego. Stary przekład powiada: „Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego”. W języku greckim oba te wyrażenia są bardzo do siebie podobne. Piorący swoje szaty to hoi plunontes tas stolas, a czyniący przykazania jego to hoi poiountes tas entolas. We wczesnych manuskryptach greckich wszystkie słowa pisano dużymi literami, nie czyniąc przerw między wyrazami. Jeżeli te dwa wyrażenia napiszemy dużymi łacińskimi literami, wówczas zauważymy jak bardzo są one do siebie podobne.
HOIPLUNONTESTASSTOLAS
HOIPOIOUNTESTASENTOLAS
„Ci, którzy piorą swoje szaty” występuje w najlepszych manuskryptach, ale wyrażenie to bardzo łatwo można zmienić przez popełnienie małego błędu w czasie przepisywania.
Wyrażenie to mówi o udziale człowieka w swoim zbawieniu. Jezus Chrystus na krzyżu Golgoty przygotował tę łaskę, dzięki której człowiek dostępuje przebaczenia grzechów, ale pod warunkiem przyjęcia tej ofiary. Stosując prostą analogię, możemy przygotować mydło i wodę, ale nie jesteśmy w stanie zmusić kogoś do umycia się. Wchodzący do miasta Bożego są tymi, którzy przyjęli ofiarę Jezusa Chrystusa.”
Polecam uwadze dwa artykuły w języku angielskim: 1. "Do his commandments" or "wash their robes" in Revelation 22:14? 2. Robes wash or Commandments do?
Dalej czytamy; aby ci piorący szaty bądź przestrzegający przykazań mieli prawo εξουσια αυτων (eksousia autōn) a nawet władzę do drzewa żywota i mogli wejść przez bramy do miasta.
Wiersze 14 i 15 ponownie mówią o podziale ludzi na dwie kategorie; ludzi w wewnątrz, praktykujących świętość i czystość, oraz ludzi będących na zewnątrz, zatwardziałych i praktykujących zło. Ci, co będą wewnątrz mają prawo, a może nawet jakąś władzę do drzewa życia. Kto będzie wewnątrz ? Ci co przestrzegają przykazań Jezusa i piorą swoje szaty, są czyści, dbają o swoją duchową i moralną czystość.
Albo wewnątrz, albo na zewnątrz....
Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta. BT
Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta. NP
Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami do miasta. BG
Blessed [are] they that do his commandments, that they may have right to the tree of life, and may enter in through the gates into the city. KJV
Mamy tutaj ostatnie, siódme, apokaliptyczne błogosławieństwo. (1:3; 14:13; 16:10; 19:9; 20:6; 22:7 i 22: 14) Z dzisiejszym wierszem wiąże się dość interesująca historia. Część tłumaczeń podaje, że chodzi tutaj o ποιουντες τας εντολας αυτου (poiountes tas entolas autou) czyniących przykazania Jego (BG i KJV), a część, że o πλυνοντες τάς στολάς (plunontes tas stolas) płuczących swoje szaty
Jeden z braci napisał mi, że Kodeks Alef, Kodeks Aleksandryjski, 1006, 1841, 2050, 2053, 2062 i niektórzy „ojcowie kościoła” podają wersję jaka jest w BW, jednak większa liczba „ojców kościoła” i pisarzy chrześcijańskich popiera wersję taką jak w BG i KJV występującą w 205, 209, 1854, 2030, 2329, 2377, and uncial 046. A zatem choć wersja w Biblii Warszawskiej jest jak najbardziej interesująca i możliwa, chciałbym zaakcentować wersję z Biblii Gdańskiej, ponieważ jest ona bliższa rozważaniom Jana z jego Ewangelii i z listów.
„Bo Ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. I wiem, że przykazanie jego jest żywotem wiecznym. Przeto, co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec.” Jan. 12:49-50; „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali.” Jan. 13:34; „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie.” Jan. 14:15; „Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie.” Jan. 14:21; „Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego.” Jan. 15:10; „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” Jan. 15:12
„Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma.” 1 Jan. 2:4; „I otrzymamy od niego, o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań jego przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem jego.” 1 Jan. 3:22; „A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka.” 1 Jan. 3:24; „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe.” 1 Jan. 5:3; „A to jest miłość, abyśmy postępowali według przykazań jego. Takie jest to przykazanie, które słyszeliście od początku, aby było zasadą waszego postępowania.” 2 Jan. 1:6
Mamy co prawda w Obj. 7:14 wzmiankę o praniu szat „I rzekłem mu: Panie mój, ty wiesz. A on rzekł do mnie: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka.”, ale też mamy dwa inne wiersze mówiące o przestrzeganiu przykazań Jezusa.
„I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.” Obj. 12:17; „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa.” Obj. 14:12
Jak widzimy temat przestrzegania przykazań Jezusa jest bardzo widoczny w tekstach apostoła Jana.
Kontekst również nie rozstrzyga tej kwestii. Werset 11 mówi o brudnych, którzy się dalej brudzą, (brudzą też zapewne swoje szaty), a werset 12 mówi o uczynkach, a więc pośrednio o przestrzeganiu przykazań Jezusa. Być może najlepszym rozwiązaniem byłoby ten wiersz tłumaczyć w następujący sposób.
„Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty i czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta.”
Skąd się wzięła ta różnica tłumaczeń. Ciekawą myśl podaje W. Barclay
„Piorący swoje szaty mają prawo wejścia do miasta Bożego. Stary przekład powiada: „Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego”. W języku greckim oba te wyrażenia są bardzo do siebie podobne. Piorący swoje szaty to hoi plunontes tas stolas, a czyniący przykazania jego to hoi poiountes tas entolas. We wczesnych manuskryptach greckich wszystkie słowa pisano dużymi literami, nie czyniąc przerw między wyrazami. Jeżeli te dwa wyrażenia napiszemy dużymi łacińskimi literami, wówczas zauważymy jak bardzo są one do siebie podobne.
HOIPLUNONTESTASSTOLAS
HOIPOIOUNTESTASENTOLAS
„Ci, którzy piorą swoje szaty” występuje w najlepszych manuskryptach, ale wyrażenie to bardzo łatwo można zmienić przez popełnienie małego błędu w czasie przepisywania.
Wyrażenie to mówi o udziale człowieka w swoim zbawieniu. Jezus Chrystus na krzyżu Golgoty przygotował tę łaskę, dzięki której człowiek dostępuje przebaczenia grzechów, ale pod warunkiem przyjęcia tej ofiary. Stosując prostą analogię, możemy przygotować mydło i wodę, ale nie jesteśmy w stanie zmusić kogoś do umycia się. Wchodzący do miasta Bożego są tymi, którzy przyjęli ofiarę Jezusa Chrystusa.”
Polecam uwadze dwa artykuły w języku angielskim: 1. "Do his commandments" or "wash their robes" in Revelation 22:14? 2. Robes wash or Commandments do?
Dalej czytamy; aby ci piorący szaty bądź przestrzegający przykazań mieli prawo εξουσια αυτων (eksousia autōn) a nawet władzę do drzewa żywota i mogli wejść przez bramy do miasta.
Wiersze 14 i 15 ponownie mówią o podziale ludzi na dwie kategorie; ludzi w wewnątrz, praktykujących świętość i czystość, oraz ludzi będących na zewnątrz, zatwardziałych i praktykujących zło. Ci, co będą wewnątrz mają prawo, a może nawet jakąś władzę do drzewa życia. Kto będzie wewnątrz ? Ci co przestrzegają przykazań Jezusa i piorą swoje szaty, są czyści, dbają o swoją duchową i moralną czystość.
Albo wewnątrz, albo na zewnątrz....
poniedziałek, 15 grudnia 2014
Rozdział 22:12,13
12,13. Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku. Ja jestem alfa i omega, pierwszy i ostatni, początek i koniec. BW
Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze Mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec. BT
Oto przychodzę wkrótce (rychło BG), a moja zapłata ze Mną, by oddać każdemu zgodnie z jego czynem. Ja jestem Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem. NP.
Ponownie mamy informację, że Pan przyjdzie ταχυ (tachy) szybko, spiesznie, rychło, nagle, tak szybko jak tylko to będzie możliwe. Z dzisiejszego fragmentu dowiadujemy się, że celem przyjścia Pana będzie μισθος (misthos) zapłata, wynagrodzenie, nagrodzenie wierzących za ich εργον (ergon) dzieła, czyny, działania. Słowo (ergon) oznacza zarówno drobne czyny jak i duże dzieła. Jak już wcześniej zauważyliśmy Księga Objawienia jest mocno „uczynkowa”. Zresztą kwestia wynagrodzenia, odpłacenia za uczynki jest poruszana w innych miejscach Pisma Świętego”
„Po tych wydarzeniach doszło Abrama w widzeniu następujące słowo Pana: Nie bój się, Abramie, Jam tarczą twoją; zapłata twoja będzie sowita!” 1 Moj. 15:1
„Wynagrodził mi Pan według sprawiedliwości mojej, Oddał mi według czystości rąk moich.” Ps. 18:21
„Jeden raz przemówił Bóg, A dwa razy to usłyszałem, Że moc należy do Boga. I że u ciebie, Panie, jest łaska, Bo Ty odpłacasz każdemu według uczynków jego,” Ps. 62:12-13
„Ja, Pan, zgłębiam serce, wystawiam na próbę nerki, aby oddać każdemu według jego postępowania, według owocu jego uczynków.” Jer. 17:10
„Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć i prześladować was będą i kłamliwie mówić na was wszelkie zło ze względu na mnie! Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.” Mat. 5:11-12
„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” Mat. 16:27
„Baczcie też, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie.” Mat. 6:1
„A ktokolwiek by napoił jednego z tych maluczkich tylko kubkiem zimnej wody jako ucznia, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej.” Mat. 10:42
„Albowiem Królestwo Niebios podobne jest do pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem najmować robotników do swej winnicy. Ugodziwszy się z robotnikami na jednego denara dziennie, wysłał ich do swojej winnicy. I wyszedłszy około godziny trzeciej ujrzał innych, stojących na rynku bezczynnie, Więc rzekł do nich: Idźcie i wy do winnicy, a ja, co się należy, wam zapłacę,” Mat. 20:1-4
„Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, Który odda każdemu według uczynków jego: Tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny;” Rzym. 2:5-7
„I usłyszałem głos z nieba mówiący: Napisz: Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają. Zaprawdę, mówi Duch, odpoczną po pracach swoich; uczynki ich bowiem idą za nimi.” Obj. 14:13
„I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach. I wydało morze umarłych, którzy w nim się znajdowali, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich się znajdowali, i byli osądzeni, każdy według uczynków swoich.” Obj. 20:12-13
W Efez. 2:8-10 czytamy; "Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili."
Pan Jezus mówi; „znam uczynki twoje” (Obj. 2:2) …
Dalej mamy napisane, że Pan jest; „α και το ω (ha kai to ō) Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem.”
Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Ten werset opisuje nam charakter Pana Jezusa. „Alfa i Omega” to pierwsza i ostatnia litera greckiego. To nie są tylko dwie mało znaczące literki określające tylko początek i koniec. Pomiędzy tymi literami nie ma pustki, jest jakaś przestrzeń z bogatą zawartością. Między tymi literami jest Jego pełnia, wieczność i autorytet. Pomiędzy tymi literami są inne litery za pomocą których można wszystko powiedzieć, opowiedzieć, wyrazić. Z liter tych przecież powstaje SŁOWO. Greckie litery są wszechobecne w nauce. W tym określeniu wyrażona jest pełnia Bożej mądrości i Jego wszechwiedza, Jestem Alfą i Omegą to nowotestamentowe; Jestem, który jestem. To wyrażenie mocno akcentuje następne słowa „Który jest i Który był, i Który ma przyjść”(Obj.1:8)
W kilku innych wersetach Pan Jezus przedstawiał się jako Pierwszy i Ostatni; „Toteż gdy go ujrzałem, padłem do nóg jego jakby umarły. On zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni,” Obj. 1:17; „A do anioła zboru w Smyrnie napisz: To mówi pierwszy i ostatni, który był umarły, a ożył;” Obj. 2:8; „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego.” Obj. 3:14;
Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze Mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec. BT
Oto przychodzę wkrótce (rychło BG), a moja zapłata ze Mną, by oddać każdemu zgodnie z jego czynem. Ja jestem Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem. NP.
Ponownie mamy informację, że Pan przyjdzie ταχυ (tachy) szybko, spiesznie, rychło, nagle, tak szybko jak tylko to będzie możliwe. Z dzisiejszego fragmentu dowiadujemy się, że celem przyjścia Pana będzie μισθος (misthos) zapłata, wynagrodzenie, nagrodzenie wierzących za ich εργον (ergon) dzieła, czyny, działania. Słowo (ergon) oznacza zarówno drobne czyny jak i duże dzieła. Jak już wcześniej zauważyliśmy Księga Objawienia jest mocno „uczynkowa”. Zresztą kwestia wynagrodzenia, odpłacenia za uczynki jest poruszana w innych miejscach Pisma Świętego”
„Po tych wydarzeniach doszło Abrama w widzeniu następujące słowo Pana: Nie bój się, Abramie, Jam tarczą twoją; zapłata twoja będzie sowita!” 1 Moj. 15:1
„Wynagrodził mi Pan według sprawiedliwości mojej, Oddał mi według czystości rąk moich.” Ps. 18:21
„Jeden raz przemówił Bóg, A dwa razy to usłyszałem, Że moc należy do Boga. I że u ciebie, Panie, jest łaska, Bo Ty odpłacasz każdemu według uczynków jego,” Ps. 62:12-13
„Ja, Pan, zgłębiam serce, wystawiam na próbę nerki, aby oddać każdemu według jego postępowania, według owocu jego uczynków.” Jer. 17:10
„Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć i prześladować was będą i kłamliwie mówić na was wszelkie zło ze względu na mnie! Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.” Mat. 5:11-12
„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” Mat. 16:27
„Baczcie też, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie.” Mat. 6:1
„A ktokolwiek by napoił jednego z tych maluczkich tylko kubkiem zimnej wody jako ucznia, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej.” Mat. 10:42
„Albowiem Królestwo Niebios podobne jest do pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem najmować robotników do swej winnicy. Ugodziwszy się z robotnikami na jednego denara dziennie, wysłał ich do swojej winnicy. I wyszedłszy około godziny trzeciej ujrzał innych, stojących na rynku bezczynnie, Więc rzekł do nich: Idźcie i wy do winnicy, a ja, co się należy, wam zapłacę,” Mat. 20:1-4
„Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, Który odda każdemu według uczynków jego: Tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny;” Rzym. 2:5-7
„I usłyszałem głos z nieba mówiący: Napisz: Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają. Zaprawdę, mówi Duch, odpoczną po pracach swoich; uczynki ich bowiem idą za nimi.” Obj. 14:13
„I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach. I wydało morze umarłych, którzy w nim się znajdowali, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich się znajdowali, i byli osądzeni, każdy według uczynków swoich.” Obj. 20:12-13
W Efez. 2:8-10 czytamy; "Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili."
Pan Jezus mówi; „znam uczynki twoje” (Obj. 2:2) …
Dalej mamy napisane, że Pan jest; „α και το ω (ha kai to ō) Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem.”
Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Ten werset opisuje nam charakter Pana Jezusa. „Alfa i Omega” to pierwsza i ostatnia litera greckiego. To nie są tylko dwie mało znaczące literki określające tylko początek i koniec. Pomiędzy tymi literami nie ma pustki, jest jakaś przestrzeń z bogatą zawartością. Między tymi literami jest Jego pełnia, wieczność i autorytet. Pomiędzy tymi literami są inne litery za pomocą których można wszystko powiedzieć, opowiedzieć, wyrazić. Z liter tych przecież powstaje SŁOWO. Greckie litery są wszechobecne w nauce. W tym określeniu wyrażona jest pełnia Bożej mądrości i Jego wszechwiedza, Jestem Alfą i Omegą to nowotestamentowe; Jestem, który jestem. To wyrażenie mocno akcentuje następne słowa „Który jest i Który był, i Który ma przyjść”(Obj.1:8)
W kilku innych wersetach Pan Jezus przedstawiał się jako Pierwszy i Ostatni; „Toteż gdy go ujrzałem, padłem do nóg jego jakby umarły. On zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni,” Obj. 1:17; „A do anioła zboru w Smyrnie napisz: To mówi pierwszy i ostatni, który był umarły, a ożył;” Obj. 2:8; „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego.” Obj. 3:14;
niedziela, 14 grudnia 2014
Rozdział 22:11
11. Kto czyni nieprawość, niech nadal czyni nieprawość, a kto brudny, niech nadal się brudzi, lecz kto sprawiedliwy, niech nadal czyni sprawiedliwość, a kto święty, niech nadal się uświęca. BW
Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci. BT
Niesprawiedliwy niech nadal dopuszcza się niesprawiedliwości, niegodziwy niech nadal popełnia niegodziwość, sprawiedliwy niech nadal czyni sprawiedliwość, a święty niech daje się uświęcać. NP
Kto szkodzi, niech jeszcze szkodzi; a kto jest plugawy, niech jeszcze będzie plugawszy; a kto jest sprawiedliwy, niech się jeszcze usprawiedliwi; a kto święty, niech jeszcze będzie poświęcony. BG
„Ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając, Ale ty trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego pewny jesteś, wiedząc, od kogoś się tego nauczył. I ponieważ od dzieciństwa znasz Pisma święte, które cię mogą obdarzyć mądrością ku zbawieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” 2 Tym. 3:13-17
Ponieważ καιρος εγγυς εστιν (kairos engys estin) pora jest blisko, ludzie źli, jak pisał Apostoł Paweł i oszuści (kłamcy) coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając. To jest kolejna zapowiedź trudnych czasów. Czasów podejmowania ważnych decyzji, albo… albo…
W dzisiejszym wierszu mamy wybór pomiędzy dwiema postawami. Pierwsza grupa ludzi to; αδικων δικησατω ρυπων ρυπωσατω (adikōn adikēsatō rypōn riposato) czyniący niesprawiedliwość, krzywdzący, niepawi, szkodzący innym. Ci niech czynią niesprawiedliwość, niech krzywdzą, a ci którzy są moralnie brudni, niegodziwi, niech będą brudni, niech popełniają niegodziwość.
Druga grupa to; δικαιος δικαιωθητω αγιος αγιασθητω (dikaios dikaiōthētō hagios hagiasthētō) sprawiedliwi. Ci niech zostaną uczynieni sprawiedliwymi, święci, niech zostaną uświęceni, niech zostaną poświęceni.
Prorok Izajasz pisze; „Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu!” Izaj. 55:7, a Paweł dodaje; „Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego.” 2 Tym. 2:19
Te dwa wiersze sugerują, że jest jeszcze czas by dokonać zwrotu ze swojej niewłaściwej drogi. Kto brudny, niesprawiedliwy, kto kłamie, kto krzywdzi innych może przyjść i zostać uświęcony, poświęconym, może zostać uczyniony sprawiedliwym. Nie utrwalaj złych nawyków... nie zatwardzaj się w swoim złym postępowaniu. Jeżeli jesteś po niewłaściwej stronie, w gronie ludzi niegodziwych i niesprawiedliwych wołaj usilnie do Pana, On może dokonać rekwalifikacji. Nikt inny, nawet Ty o własnych siłach nie jesteś w stanie wieść życia świętego i sprawiedliwego. On może...
Nasz wiersz z księgi Objawienia przestrzega, że czas jest bliski. Co jest blisko ? Bliski jest koniec czasu łaski i wtedy nie będzie już możliwa zmiana postępowania, tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia. Nie ma innych podziałów. Są dwie grupy, nieprawi i brudni oraz sprawiedliwi i święci. Albo… albo…
„Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, Lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników,” Hebr. 10:26-27
W. Hendriksen pisze; „Dla bezbożnego to jest straszne „niech”. Możemy zatem sparafrazować ten werset następująco: Nie powstrzymujcie człowieka, który mimo wszystkich próśb, przestróg, nawoływań itd. Zupełnie zatwardził samego siebie w swojej bezbożności. Nie powstrzymujcie go od brnięcia w swojej nieprawości, ani nie powstrzymujcie brudnego od tego, by przestał się brudzić. Podobnie nie powstrzymujcie sprawiedliwego i świętego od dalszego uświęcania się.
„Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” Hebr. 12:14
"Jeśli kto jest przeznaczony do niewoli, do niewoli pójdzie; jeśli kto zabija mieczem, musi sam zginąć od miecza. Tu się okaże wytrwanie i wiara świętych." Obj. 13:10; "Wielu będzie oczyszczonych, wybielonych i wypławionych, lecz bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie będzie miał poznania, lecz roztropni będą mieli poznanie." Dan. 12:10
chwila jest bliska....
Kto krzywdzi, niech jeszcze krzywdę wyrządzi, i plugawy niech się jeszcze splugawi, a sprawiedliwy niech jeszcze wypełni sprawiedliwość, a święty niechaj się jeszcze uświęci. BT
Niesprawiedliwy niech nadal dopuszcza się niesprawiedliwości, niegodziwy niech nadal popełnia niegodziwość, sprawiedliwy niech nadal czyni sprawiedliwość, a święty niech daje się uświęcać. NP
Kto szkodzi, niech jeszcze szkodzi; a kto jest plugawy, niech jeszcze będzie plugawszy; a kto jest sprawiedliwy, niech się jeszcze usprawiedliwi; a kto święty, niech jeszcze będzie poświęcony. BG
„Ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając, Ale ty trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego pewny jesteś, wiedząc, od kogoś się tego nauczył. I ponieważ od dzieciństwa znasz Pisma święte, które cię mogą obdarzyć mądrością ku zbawieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” 2 Tym. 3:13-17
Ponieważ καιρος εγγυς εστιν (kairos engys estin) pora jest blisko, ludzie źli, jak pisał Apostoł Paweł i oszuści (kłamcy) coraz bardziej będą brnąć w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając. To jest kolejna zapowiedź trudnych czasów. Czasów podejmowania ważnych decyzji, albo… albo…
W dzisiejszym wierszu mamy wybór pomiędzy dwiema postawami. Pierwsza grupa ludzi to; αδικων δικησατω ρυπων ρυπωσατω (adikōn adikēsatō rypōn riposato) czyniący niesprawiedliwość, krzywdzący, niepawi, szkodzący innym. Ci niech czynią niesprawiedliwość, niech krzywdzą, a ci którzy są moralnie brudni, niegodziwi, niech będą brudni, niech popełniają niegodziwość.
Druga grupa to; δικαιος δικαιωθητω αγιος αγιασθητω (dikaios dikaiōthētō hagios hagiasthētō) sprawiedliwi. Ci niech zostaną uczynieni sprawiedliwymi, święci, niech zostaną uświęceni, niech zostaną poświęceni.
Prorok Izajasz pisze; „Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu!” Izaj. 55:7, a Paweł dodaje; „Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego.” 2 Tym. 2:19
Te dwa wiersze sugerują, że jest jeszcze czas by dokonać zwrotu ze swojej niewłaściwej drogi. Kto brudny, niesprawiedliwy, kto kłamie, kto krzywdzi innych może przyjść i zostać uświęcony, poświęconym, może zostać uczyniony sprawiedliwym. Nie utrwalaj złych nawyków... nie zatwardzaj się w swoim złym postępowaniu. Jeżeli jesteś po niewłaściwej stronie, w gronie ludzi niegodziwych i niesprawiedliwych wołaj usilnie do Pana, On może dokonać rekwalifikacji. Nikt inny, nawet Ty o własnych siłach nie jesteś w stanie wieść życia świętego i sprawiedliwego. On może...
Nasz wiersz z księgi Objawienia przestrzega, że czas jest bliski. Co jest blisko ? Bliski jest koniec czasu łaski i wtedy nie będzie już możliwa zmiana postępowania, tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia. Nie ma innych podziałów. Są dwie grupy, nieprawi i brudni oraz sprawiedliwi i święci. Albo… albo…
„Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, Lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników,” Hebr. 10:26-27
W. Hendriksen pisze; „Dla bezbożnego to jest straszne „niech”. Możemy zatem sparafrazować ten werset następująco: Nie powstrzymujcie człowieka, który mimo wszystkich próśb, przestróg, nawoływań itd. Zupełnie zatwardził samego siebie w swojej bezbożności. Nie powstrzymujcie go od brnięcia w swojej nieprawości, ani nie powstrzymujcie brudnego od tego, by przestał się brudzić. Podobnie nie powstrzymujcie sprawiedliwego i świętego od dalszego uświęcania się.
„Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana,” Hebr. 12:14
"Jeśli kto jest przeznaczony do niewoli, do niewoli pójdzie; jeśli kto zabija mieczem, musi sam zginąć od miecza. Tu się okaże wytrwanie i wiara świętych." Obj. 13:10; "Wielu będzie oczyszczonych, wybielonych i wypławionych, lecz bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie będzie miał poznania, lecz roztropni będą mieli poznanie." Dan. 12:10
chwila jest bliska....
sobota, 13 grudnia 2014
Rozdział 22:10
10 I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest. BW
Dalej powiedział do mnie: Nie kładź pieczęci na słowa proroctwa tej księgi, bo chwila jest bliska. BT
I dodał: Nie opieczętowuj słów proroctwa tego zwoju, gdyż czas jest bliski.NP
Potem mi rzekł:
W Obj. 21:9-10 czytamy relację Jana z ostatniego spotkania z aniołem. „I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami, i tak się do mnie odezwał: Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka. I zaniósł mnie (anioł, jeden z siedmiu) w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,”
Dalej w Obj. 21:15, 17 i 22:1 czytamy: „A ten, który rozmawiał ze mną (anioł, jeden z siedmiu), miał złoty kij mierniczy, aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. (…) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł. (…) I pokazał mi (anioł, jeden z siedmiu) rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.
Następnie dochodzimy do Obj. 22:6-7 „I rzekł do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła (anioł, jeden z siedmiu) swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. I oto przyjdę wkrótce (kto ?). Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi.”
Mamy tutaj pewien dylemat, o kim mowa, kto przyjdzie? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że anioł zapowiada swoje rychłe nadejście. Jednak anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał, w imieniu Pana Boga świętych proroków.
Następnie czytamy w Obj. 22:9-10; „I rzecze do mnie (anioł, jeden z siedmiu): Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! I rzecze do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”
Teraz przeczytajmy Obj. 22:12-13; „A oto przychodzę rychło (kto?), a zapłata moja jest ze mną, abym oddał każdemu według uczynków jego. Jam jest Alfa i Omega, początek i koniec, pierwszy i ostateczny.”
Ponownie mamy tutaj wtrącenie anielskie i anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał. Wyrwany z kontekstu werset dwunasty sugeruje nam, że anioł mówi tu sam o sobie, ale już werset trzynasty wiele wyjaśnia. Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Na końcu tego rozdziału mamy już słowa samego Pana Jezusa, oraz prośbę Jana. „Ja Jezus posłałem Anioła mojego, aby wam świadczył o tych rzeczach we zborach. Jam jest korzeń i rodzaj on Dawidowy, gwiazda jasna i poranna. Obj. 22:16; „Tak mówi ten, który świadectwo daje o tych rzeczach: Zaiste, przyjdę rychło. Amen. I owszem przyjdź, Panie Jezusie!” Obj. 22:20
William Barclay zauważa; „Pozostała część ostatniego rozdziału Objawienia jest wyjątkowo chaotyczna. Wiele tematów nie łączy się tu ze sobą, występuje wiele powtórzeń już poruszonych spraw, często trudno jest zorientować się, kto wypowiada te słowa. Zachodzą tu dwie możliwości. Może Jan świadomie podsumowuje tu wiele poruszonych już tematów, a wielu wspomnianym postaciom przekazuje swoje ostatnie poselstwo. Prawdopodobniej jednak ostatecznie nie uporządkował on tego rozdziału i dlatego posiadamy go w formie nie dopracowanej.”
Skąd ten nieład? Musimy pamiętać, że to jest ostatni zapis silnych duchowych przeżyć jakich Jan doświadczył na wyspie Patmos. Na szybko starał się spisać to co widział i słyszał. Podjął się trudnej roli napisania zakończenia do tej wspaniałej Księgi. Nie miał do dyspozycji korektora znającego język grecki, ani redaktora tekstu. Czytaliśmy w wierszu powyżej, że gdy Jan był pod wrażeniem tych wszystkich wizji i objawień, padł w głębokim pokłonie przed aniołem. Prawdopodobnie Jan to wszystko co widział i słyszał szybko spisał, „na kolanie”, żeby nie utracić żadnego szczegółu, żadnej myśli.
Językoznawcy piszą: "Już w starożytności greka Apokalipsy zwracała uwagę jako niezbyt gramatyczna, posługująca się własnymi regułami gramatycznymi i na dodatek uboga w słownictwo. Rodowity Grek nigdy by takiej księgi nie napisał. Przekłady odwołują się do reguł własnego języka, wygładzają błędy i osobliwości Apokalipsy". M. Wojciechowski
Nie jestem specjalistą od języka greckiego, ani też polskiego. Ta niepoprawność językowa jeszcze bardziej podkreśla autentyczność treści i poselstwa Księgi Objawienia. Dzisiaj teologia bardzo stawia na wiedzę i naukę języka, oraz na wysokie wykształcenie ogólne. To sprawia, że wielu pobożnych i gorliwych Braci jest we wspólnotach izolowanych i odsuwanych w służbie na margines.
Nie trzymaj tego w tajemnicy
W poprzednim wierszu czytaliśmy, jak anioł mówił do Jana; „Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków” Przy okazji wiersza 10: 11; 19:10 i 22:6 zwróciliśmy uwagę na ważną rolę proroków. Apostoł Jan przedstawia się jako nasz brat i sługa Jezusa, a anioł przedstawia nam Jana jako proroka. Mało tego, anioł mówi nam o jakimś gronie uczniów Jezusa, których nazywa współsługami i prorokami. Anioł zwraca się do Jana z poleceniem; „Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest."
W starożytności pieczętowano zwoje tak aby nikt nie powołany nie odczytał zapisanej w nim treści. Czasami pieczętowano, odkładano jego odczytanie na jakiś czas. Takie polecenie tymczasowego zapieczętowania widzenia otrzymał prorok Daniel. Natomiast Jan miał jedno widzenie, słowa przekazane przez siedem głosów. Zostały one nie tylko zapieczętowane, ale też nie spisane. Jednak całość Księgi, a zwłaszcza ostatnia wizja nowej ziemi, nowego nieba, Nowego Jeruzalem i zapowiedź powrotu Pana nie może być zapieczętowana, ma być jawna, zrozumiała i udostępniona dla wszystkich.
"A widzenie o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą; ale ty zapieczętuj to widzenie, bo spełni się po wielu dniach. Wtedy ja, Daniel, zemdlałem i chorowałem przez kilka dni; potem wstałem i sprawowałem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony widzeniem i nie rozumiałem go." Dan. 8:26-27
"A w ręku swoim miał otwartą książeczkę. I postawił prawą nogę swoją na morzu, lewą zaś na lądzie. I krzyknął głosem donośnym jak ryk lwa. A na jego krzyk odezwało się głośno siedem grzmotów. A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego," Obj. 10:2-4
Dalej powiedział do mnie: Nie kładź pieczęci na słowa proroctwa tej księgi, bo chwila jest bliska. BT
I dodał: Nie opieczętowuj słów proroctwa tego zwoju, gdyż czas jest bliski.NP
Potem mi rzekł:
W Obj. 21:9-10 czytamy relację Jana z ostatniego spotkania z aniołem. „I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami, i tak się do mnie odezwał: Chodź, pokażę ci oblubienicę, małżonkę Baranka. I zaniósł mnie (anioł, jeden z siedmiu) w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,”
Dalej w Obj. 21:15, 17 i 22:1 czytamy: „A ten, który rozmawiał ze mną (anioł, jeden z siedmiu), miał złoty kij mierniczy, aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. (…) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł. (…) I pokazał mi (anioł, jeden z siedmiu) rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.
Następnie dochodzimy do Obj. 22:6-7 „I rzekł do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła (anioł, jeden z siedmiu) swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać. I oto przyjdę wkrótce (kto ?). Błogosławiony, który strzeże słów proroctwa tej księgi.”
Mamy tutaj pewien dylemat, o kim mowa, kto przyjdzie? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że anioł zapowiada swoje rychłe nadejście. Jednak anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał, w imieniu Pana Boga świętych proroków.
Następnie czytamy w Obj. 22:9-10; „I rzecze do mnie (anioł, jeden z siedmiu): Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon! I rzecze do mnie: (anioł, jeden z siedmiu) Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest.”
Teraz przeczytajmy Obj. 22:12-13; „A oto przychodzę rychło (kto?), a zapłata moja jest ze mną, abym oddał każdemu według uczynków jego. Jam jest Alfa i Omega, początek i koniec, pierwszy i ostateczny.”
Ponownie mamy tutaj wtrącenie anielskie i anioł wyraźnie przemawia w imieniu tego który go posłał. Wyrwany z kontekstu werset dwunasty sugeruje nam, że anioł mówi tu sam o sobie, ale już werset trzynasty wiele wyjaśnia. Alfą i Omegą, przedstawia sam siebie Pan Jezus w Obj. 1:8 „Jam jest alfa i omega [początek i koniec], mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.” A następnie w Obj. 21:5-6 „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota.”
Na końcu tego rozdziału mamy już słowa samego Pana Jezusa, oraz prośbę Jana. „Ja Jezus posłałem Anioła mojego, aby wam świadczył o tych rzeczach we zborach. Jam jest korzeń i rodzaj on Dawidowy, gwiazda jasna i poranna. Obj. 22:16; „Tak mówi ten, który świadectwo daje o tych rzeczach: Zaiste, przyjdę rychło. Amen. I owszem przyjdź, Panie Jezusie!” Obj. 22:20
William Barclay zauważa; „Pozostała część ostatniego rozdziału Objawienia jest wyjątkowo chaotyczna. Wiele tematów nie łączy się tu ze sobą, występuje wiele powtórzeń już poruszonych spraw, często trudno jest zorientować się, kto wypowiada te słowa. Zachodzą tu dwie możliwości. Może Jan świadomie podsumowuje tu wiele poruszonych już tematów, a wielu wspomnianym postaciom przekazuje swoje ostatnie poselstwo. Prawdopodobniej jednak ostatecznie nie uporządkował on tego rozdziału i dlatego posiadamy go w formie nie dopracowanej.”
Skąd ten nieład? Musimy pamiętać, że to jest ostatni zapis silnych duchowych przeżyć jakich Jan doświadczył na wyspie Patmos. Na szybko starał się spisać to co widział i słyszał. Podjął się trudnej roli napisania zakończenia do tej wspaniałej Księgi. Nie miał do dyspozycji korektora znającego język grecki, ani redaktora tekstu. Czytaliśmy w wierszu powyżej, że gdy Jan był pod wrażeniem tych wszystkich wizji i objawień, padł w głębokim pokłonie przed aniołem. Prawdopodobnie Jan to wszystko co widział i słyszał szybko spisał, „na kolanie”, żeby nie utracić żadnego szczegółu, żadnej myśli.
Językoznawcy piszą: "Już w starożytności greka Apokalipsy zwracała uwagę jako niezbyt gramatyczna, posługująca się własnymi regułami gramatycznymi i na dodatek uboga w słownictwo. Rodowity Grek nigdy by takiej księgi nie napisał. Przekłady odwołują się do reguł własnego języka, wygładzają błędy i osobliwości Apokalipsy". M. Wojciechowski
Nie jestem specjalistą od języka greckiego, ani też polskiego. Ta niepoprawność językowa jeszcze bardziej podkreśla autentyczność treści i poselstwa Księgi Objawienia. Dzisiaj teologia bardzo stawia na wiedzę i naukę języka, oraz na wysokie wykształcenie ogólne. To sprawia, że wielu pobożnych i gorliwych Braci jest we wspólnotach izolowanych i odsuwanych w służbie na margines.
Nie trzymaj tego w tajemnicy
W poprzednim wierszu czytaliśmy, jak anioł mówił do Jana; „Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków” Przy okazji wiersza 10: 11; 19:10 i 22:6 zwróciliśmy uwagę na ważną rolę proroków. Apostoł Jan przedstawia się jako nasz brat i sługa Jezusa, a anioł przedstawia nam Jana jako proroka. Mało tego, anioł mówi nam o jakimś gronie uczniów Jezusa, których nazywa współsługami i prorokami. Anioł zwraca się do Jana z poleceniem; „Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest."
W starożytności pieczętowano zwoje tak aby nikt nie powołany nie odczytał zapisanej w nim treści. Czasami pieczętowano, odkładano jego odczytanie na jakiś czas. Takie polecenie tymczasowego zapieczętowania widzenia otrzymał prorok Daniel. Natomiast Jan miał jedno widzenie, słowa przekazane przez siedem głosów. Zostały one nie tylko zapieczętowane, ale też nie spisane. Jednak całość Księgi, a zwłaszcza ostatnia wizja nowej ziemi, nowego nieba, Nowego Jeruzalem i zapowiedź powrotu Pana nie może być zapieczętowana, ma być jawna, zrozumiała i udostępniona dla wszystkich.
"A widzenie o wieczorach i porankach, jak powiedziano, jest prawdą; ale ty zapieczętuj to widzenie, bo spełni się po wielu dniach. Wtedy ja, Daniel, zemdlałem i chorowałem przez kilka dni; potem wstałem i sprawowałem służbę u króla, byłem jednak zaniepokojony widzeniem i nie rozumiałem go." Dan. 8:26-27
"A w ręku swoim miał otwartą książeczkę. I postawił prawą nogę swoją na morzu, lewą zaś na lądzie. I krzyknął głosem donośnym jak ryk lwa. A na jego krzyk odezwało się głośno siedem grzmotów. A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego," Obj. 10:2-4
Subskrybuj:
Posty (Atom)