Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta. BT
Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta. NP
Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami do miasta. BG
Blessed [are] they that do his commandments, that they may have right to the tree of life, and may enter in through the gates into the city. KJV
Mamy tutaj ostatnie, siódme, apokaliptyczne błogosławieństwo. (1:3; 14:13; 16:10; 19:9; 20:6; 22:7 i 22: 14) Z dzisiejszym wierszem wiąże się dość interesująca historia. Część tłumaczeń podaje, że chodzi tutaj o ποιουντες τας εντολας αυτου (poiountes tas entolas autou) czyniących przykazania Jego (BG i KJV), a część, że o πλυνοντες τάς στολάς (plunontes tas stolas) płuczących swoje szaty
Jeden z braci napisał mi, że Kodeks Alef, Kodeks Aleksandryjski, 1006, 1841, 2050, 2053, 2062 i niektórzy „ojcowie kościoła” podają wersję jaka jest w BW, jednak większa liczba „ojców kościoła” i pisarzy chrześcijańskich popiera wersję taką jak w BG i KJV występującą w 205, 209, 1854, 2030, 2329, 2377, and uncial 046. A zatem choć wersja w Biblii Warszawskiej jest jak najbardziej interesująca i możliwa, chciałbym zaakcentować wersję z Biblii Gdańskiej, ponieważ jest ona bliższa rozważaniom Jana z jego Ewangelii i z listów.
„Bo Ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. I wiem, że przykazanie jego jest żywotem wiecznym. Przeto, co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec.” Jan. 12:49-50; „Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali.” Jan. 13:34; „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie.” Jan. 14:15; „Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie.” Jan. 14:21; „Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego.” Jan. 15:10; „Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” Jan. 15:12
„Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma.” 1 Jan. 2:4; „I otrzymamy od niego, o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań jego przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem jego.” 1 Jan. 3:22; „A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka.” 1 Jan. 3:24; „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe.” 1 Jan. 5:3; „A to jest miłość, abyśmy postępowali według przykazań jego. Takie jest to przykazanie, które słyszeliście od początku, aby było zasadą waszego postępowania.” 2 Jan. 1:6
Mamy co prawda w Obj. 7:14 wzmiankę o praniu szat „I rzekłem mu: Panie mój, ty wiesz. A on rzekł do mnie: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka.”, ale też mamy dwa inne wiersze mówiące o przestrzeganiu przykazań Jezusa.
„I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.” Obj. 12:17; „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa.” Obj. 14:12
Jak widzimy temat przestrzegania przykazań Jezusa jest bardzo widoczny w tekstach apostoła Jana.
Kontekst również nie rozstrzyga tej kwestii. Werset 11 mówi o brudnych, którzy się dalej brudzą, (brudzą też zapewne swoje szaty), a werset 12 mówi o uczynkach, a więc pośrednio o przestrzeganiu przykazań Jezusa. Być może najlepszym rozwiązaniem byłoby ten wiersz tłumaczyć w następujący sposób.
„Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty i czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa życia i mogli wejść przez bramy do Miasta.”
Skąd się wzięła ta różnica tłumaczeń. Ciekawą myśl podaje W. Barclay
„Piorący swoje szaty mają prawo wejścia do miasta Bożego. Stary przekład powiada: „Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego”. W języku greckim oba te wyrażenia są bardzo do siebie podobne. Piorący swoje szaty to hoi plunontes tas stolas, a czyniący przykazania jego to hoi poiountes tas entolas. We wczesnych manuskryptach greckich wszystkie słowa pisano dużymi literami, nie czyniąc przerw między wyrazami. Jeżeli te dwa wyrażenia napiszemy dużymi łacińskimi literami, wówczas zauważymy jak bardzo są one do siebie podobne.
HOIPLUNONTESTASSTOLAS
HOIPOIOUNTESTASENTOLAS
„Ci, którzy piorą swoje szaty” występuje w najlepszych manuskryptach, ale wyrażenie to bardzo łatwo można zmienić przez popełnienie małego błędu w czasie przepisywania.
Wyrażenie to mówi o udziale człowieka w swoim zbawieniu. Jezus Chrystus na krzyżu Golgoty przygotował tę łaskę, dzięki której człowiek dostępuje przebaczenia grzechów, ale pod warunkiem przyjęcia tej ofiary. Stosując prostą analogię, możemy przygotować mydło i wodę, ale nie jesteśmy w stanie zmusić kogoś do umycia się. Wchodzący do miasta Bożego są tymi, którzy przyjęli ofiarę Jezusa Chrystusa.”
Polecam uwadze dwa artykuły w języku angielskim: 1. "Do his commandments" or "wash their robes" in Revelation 22:14? 2. Robes wash or Commandments do?
Dalej czytamy; aby ci piorący szaty bądź przestrzegający przykazań mieli prawo εξουσια αυτων (eksousia autōn) a nawet władzę do drzewa żywota i mogli wejść przez bramy do miasta.
Wiersze 14 i 15 ponownie mówią o podziale ludzi na dwie kategorie; ludzi w wewnątrz, praktykujących świętość i czystość, oraz ludzi będących na zewnątrz, zatwardziałych i praktykujących zło. Ci, co będą wewnątrz mają prawo, a może nawet jakąś władzę do drzewa życia. Kto będzie wewnątrz ? Ci co przestrzegają przykazań Jezusa i piorą swoje szaty, są czyści, dbają o swoją duchową i moralną czystość.
Albo wewnątrz, albo na zewnątrz....
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz