Nic godnego klątwy już /odtąd/ nie będzie. I będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy Jego będą Mu cześć oddawali. BT
I nie będzie już nic godnego klątwy. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a Jego słudzy będą Mu służyć NP
W dzisiejszym wierszu mamy poruszone trzy tematy; przekleństwo, Tron Boży i służba sług Pana w Nowym Jeruzalem. Pierwszy temat to kwestia przekleństwa, klątwy. To jest bardzo ważny i obszerny temat. Jan pisze, że na nowej ziemi, w Nowym Jeruzalem nie będzie nic zasługującego na przekleństwo.
Użyte tu słowo καταναθεμα (katanathema) pochodzi od innego słowa αναθεμα (anatema) i oznacza przekleństwo, klątwę lub zaklęcie. Więcej na ten temat pisałem w poprzednim rozważaniu - I nie będzie już nic godnego klątwy.
Teraz zwróćmy naszą uwagę na Tron θρονος (thronos). To jest ostatni wiersz mówiący o tronie w Niebie. Tronem potocznie zwykliśmy nazywać ozdobny mebel, służący królom do zasiadania w czasie audiencji i innych ważnych uroczystości. Jednak Tron jaki widzimy tutaj w Nowym Jeruzalem, jest czymś więcej niż meblem do siedzenia, Tron to coś więcej niż miejsce. To jest urząd, godność, majestat, miejsce sędziego. To jest ścisłe centrum w Niebie, jak podaje Biblia Gdańska jest to Stolica Boża. Tron symbolizuje majestat i suwerenną władzę Boga.
„I zaraz popadłem w zachwycenie. A oto tron stał w niebie, na tronie zaś siedział ktoś, A Ten, który na nim siedział, podobny był z wyglądu do kamienia jaspisowego i karneolowego, a wokoło tronu tęcza, podobna z wyglądu do szmaragdu.” Obj. 4:2,3
Przed Tronem jest siedem duchów (1:4) płonących niczym pochodnie (4:5). Przed Tronem stoją dwadzieścia cztery trony a na nich starcy ze złotymi koronami (4:4) . Z Tronu wychodzą błyskawice, głosy, grzmoty (4:5). „Przed tronem także jakby morze szkliste podobne do kryształu; a w pośrodku, wokoło tronu cztery postacie pełne oczu z przodu i z tyłu.” Obj. 4:6. Przed Tronem dynamicznie zmieniają się obrazy, toczy się wartka akcja, wokół Tronu przewija się mnóstwo postaci, które śpiewają (14:8,13; 15:3), wołają głosem wielkim (7:10), biją czołobitne pokłony (7:11) i oddają chwałę Siedzącemu na Tronie. (4:9-10, 11:16)
„A gdy spojrzałem, usłyszałem głos wielu aniołów wokoło tronu i postaci i starców, a liczba ich wynosiła krocie tysięcy i tysiące tysięcy, I mówili głosem donośnym: Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo.” Obj. 5:11
„Potem widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach. I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka.” Obj. 7:9-10
Z treści Księgi Objawienia dowiedzieliśmy się, że Tron jest koloru białego(20:11), że pośrodku Tronu jest Baranek (7:17), a przed Tronem stoi złoty ołtarz (8:3), sprzed Tronu wypływa Rzeka. Ze strony Tronu rozlega się głos zachęcający do oddawania Bogu chwały. (10:5; 21:3). Tron jest też miejscem sędziowskim, przed nim otwarte zostaną Księgi. (20:12). W dzisiejszym wierszu czytamy, że w Nowym Jeruzalem będzie wspólny Tron dla Boga i Baranka.
Co ważne, zwycięzcom zboru w Laodycei, Pan obiecuje wspólne miejsce na tym Tronie. „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” Obj. 3:21 To jest wielka obietnica.
Izajasz pisze; „W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię.” Izaj. 6:1 O Bożym Tronie czytamy też w innych miejscach Starego i Nowego Testamentu, głównie w Psalmach i w liście do Hebrajczyków.
„Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, Powieki jego badają ludzi.” Ps. 11:4; „Bóg jest Królem nad narodami, Bóg siedzi na swym tronie świętym.” Ps. 47:9; „Mocno stoi twój tron od dawna, Tyś jest od wieczności.” Ps. 93:2; „Pan na niebiosach utwierdził swój tron, A królestwo jego panuje nad wszystkim.” Ps. 103:19
„I kto przysięga na świątynię, przysięga na nią i na tego, który w niej mieszka. I kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na tego, który na nim zasiada.” Mat. 23:21-22
„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie,” Hebr. 8:1; „Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” Hebr. 4:16; „Patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, i usiadł na prawicy tronu Bożego,” Hebr. 12:2
Dalej czytamy, że δουλοι αυτου λατρευσουσιν αυτω (douloi autou latreusousin autō) niewolnicy, słudzy Jego będą Mu λατρευσουσιν (latreusousin) służyć.
Użyte tutaj słowo λατρευσουσιν (latreusousin) będą służyć, sugeruje służbę kapłańską, służbę bożą w świątyni.
„Dlatego są przed tronem Bożym i służą λατρευουσιν (latreuousin) mu we dnie i w nocy w świątyni jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją.” Obj. 7:15
"O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć λατρευειν (latreuein) Bogu żywemu.” Hebr. 9:14
Na początku tej Księgi czytaliśmy; „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.” Objawienie 1:1,2
Chciałbym zwrócić uwagę na użyte tutaj słowo δουλοις (doulois) niewolnik, sługa. Słowo to oznacza bardziej niewolnika niż sługę. Doulos to taki sługa który dobrowolnie przychodził do swojego pana i prosił aby mu pozwolono pozostać sługą na zawsze, sługą oddanym w pełni woli swojego pana. Pan przekłuwał mu ucho i sługa był odtąd własnością pana. Sługa niewolnik nie miał swojego zdania, swoich planów, swojego ja chcę, kiedy chcę, był do jego wyłącznej dyspozycji. Prawdziwi prorocy i uczniowie Jezusa byli takimi właśnie sługami, fałszywi nie. Jan na początku Objawienia pisząc o sobie i o adresatach Objawienia Jezusa używa tego samego określenia (doulios). Dzisiaj wielu ludzi chce wiedzieć co się stanie potem, chce dobrze zgłębić i zinterpretować Księgę Objawienia, ale ta wiedza jest dana SŁUGOM, niewolnikom Jezusa. Pamiętajmy o tym czytając i studiując tą księgę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz