A liczba wojsk - konnicy: dwie miriady miriad - posłyszałem ich liczbę. I tak ujrzałem w widzeniu konie i tych, co na nich siedzieli, mających pancerze barwy ognia, hiacyntu i siarki. A głowy koni jak głowy lwów, a z pysków ich wychodzi ogień, dym i siarka. Od tych trzech plag została zabita trzecia część ludzi, od ognia, dymu i siarki, wychodzących z ich pysków. BT
A liczba wojsk konnych wynosiła dwie miriady miriad — taką ich liczbę usłyszałem. A tak widziałem w tym widzeniu te konie oraz tych, którzy na nich siedzieli: mieli pancerze ogniście czerwone, hiacyntowe i żółte; głowy koni były jak głowy lwów, a z ich pysków wychodziły ogień, dym i siarka. NP
Jan najpierw zobaczył szarańczę, nie wiemy ile jej było, wydawało się, że wydostaje się z tej studni Czeluści bez końca. Ile by jej nie było, dręczyła ludzi tylko, a może aż przez pięć miesięcy. Tyle żyje szarańcza. Teraz Jan w wizji widzi najliczniejszą armię świata. Dwieście milionów koni i jeźdźców. To jest pięć razy więcej niż ludność Polski. Trudno to sobie wyobrazić. Armia ta, są takie sugestie, nadciągnie zza Eufratu, ze wschodu. Niektórzy bibliści wskazują na armię Chińską, lub koalicję Północno Korańsko – Chińsko – Rosyjsko - Irańską. Podaję to jako ciekawostkę, ponieważ uważam, że mamy tutaj bardziej do czynienia z duchową armią skierowaną przeciwko mieszkańcom ziemi.
Trzeba podjąć jakąś decyzję jak traktować cały dziewiąty rozdział, w sposób materialny, czy bardziej alegoryczny, duchowy. To dotyczy wszystkich trzech „biada”. Ja wybiorę tą drugą drogę. Nie wykluczam, że w tym czasie będzie wojna, że powstanie jakaś armia, ale jeśli powstanie i jeśli dojdzie do trzeciej wojny światowej, to za tym będą stały duchowe zwierzchności. To będzie efekt działań czterech uwolnionych aniołów i ogromnej armii demonów na koniach.
Ginie jedna trzecia mieszkańców ziemi. Ale jest to dopiero „początek boleści” Przypomnę zasadę. Pieczęcie otwierają zwój, informują. Trąby ostrzegają. Jesteśmy podczas szóstej trąby. Najgorsze, wylanie czasz gniewu Bożego, jest jeszcze przed nami. Co do śmierci, to my się koncentrujemy na śmierci fizycznej. Musimy pamiętać, że gra idzie bardziej o dusze ludzkie, niż o nasze ciała. O wiele więcej dzieje się w świecie duchowym, niż w tym fizycznym. Diabeł chce jak najwięcej istnień oddzielić od Boga. Te działania będą się nasilać w czasach końca.
Dalej czytamy, „a z pysków ich wychodziły ogień i dym, i siarka.” Ogień, dym i siarka. To są trzy narzędzia masowej egzekucji. Ogień trawi, unicestwia, zadaje ból. Dym podtruwa, otumania, pozbawia zdolności trzeźwego myślenia, zaczarowuje. Siarka, a zwłaszcza paląca się siarka, jest toksyczna, powoli zabija życie, oraz co ciekawe, powoduje zaburzenia smaku i powonienia oraz rozsadza budowle. Ogień, dym i siarka to śmiercionośna broń w rękach Destruktora.
Duże stężenie SO2 może spowodować skurcz głośni, obrzęk krtani i w następstwie śmierć. Stężenie powyżej 120 mg/dm3 powietrza wywołuje prócz silnego podrażnienia narządu oddechowego, również wymioty z domieszką krwi. Jeszcze wyższe stężenia prowadzą do zapalenia płuc, obrzęku płuc, sinicy a nawet utraty przytomności. Dwutlenek siarki drażni również skórę, zwłaszcza w miejscach pocących się. Przy dłuższej pracy w atmosferze SO2 rozwija się przewlekły nieżyt dróg oddechowych, uczucie nadmiernego zmęczenia i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, oraz zaburzenia smaku i powonienia.
Pani Barbara Szczepanowicz w artykule "Minerały w symbolice biblijnej" pisze:
„W dawnych czasach ludzie szczególnym kultem otaczali ogień. Płonął on dzień i noc przed posągami bóstw. Tak było w starożytnym Egipcie, Asyrii, Indiach i Chinach, tak też było w tradycji Indian obu Ameryk. Do obrzędów religijnych używano często jedynego znanego wówczas „kamienia", który palił się. Była nim siarka.
Z siarką związane były od dawien dawna złe, a wręcz złowrogie skojarzenia. Wynikało to zapewne z jej pochodzenia z ziemskich czeluści, a także specyficznych właściwości. Pali się bowiem nikłym, niebieskawym płomieniem, czasem prawie niewidocznym i wydziela przy tym przykry, gryzący dym. Mimo lęku i odrazy jakie budziła, jej palne właściwości były wykorzystywane m.in. do dezynfekcji pomieszczeń.
Od początku dziejów ludzkości siarka kojarzona była z potępieniem, piekłem i karą za grzechy. Łatwo rzucające się w oczy jaskrawożółte naloty i kryształy znajdowano w kraterach wulkanów. W kraterze Solfatary koło Neapolu, gdzie ostatni wybuch miał miejsce w XII wieku, dziś jeszcze z gorącego i dudniącego dna krateru ulatniają się gazy wulkaniczne. W sąsiedztwie tego miejsca na powierzchni głazów występują żółte naloty siarki, której charakterystyczny ostry zapach unosi się w całej okolicy.
Ten złowrogi krajobraz Pól Fregrejskich – królestwa podziemi, był natchnieniem dla starożytnych poetów. Siarka, która się tutaj rodziła, według ich wyobrażeń pochodziła prosto z piekieł. Piekło zaś, to kara za grzechy. Stąd też w rozpustnej Sodomie, gdzie nie znalazło się nawet dziewięciu sprawiedliwych, Pan spuścił deszcz siarki i ognia.
Na kartach Pisma Świętego spotykamy wiele razy połączenie tych dwóch żywiołów. W Starym Testamencie, oba one, są karą Bożą zesłaną na ludzi zaprzedanych grzechowi. W Septuagincie, greckiej wersji Starego Testamentu, zwrot "ogień i siarka" występuje trzykrotnie w Księdze Rodzaju: „A wtedy Jahwe spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia" (19,24). W kontekście powyższego zdania Biblia mówi o karze zesłanej na grzeszne miasta. Również psalmista skarży się na złych ludzi, nie zachowujących Bożych przykazań i grozi im, iż Bóg sprawi," że węgle ogniste i siarka będą padać na grzeszników" (Ps 10(11), 6).
W Księdze Ezechiela "ogień i siarka" pojawiają się w związku z rozgromieniem Goga, który jako zaciekły wróg Izraela zostanie unicestwiony: „wymierzą im karę przez zarazę i krew, i ulewę, i grad jakby kamieni. Ogień i siarkę ześlę jak deszcz na niego i na jego wojsko, i na rozliczne ludy, które są z nim" (38,22). Tu ukazana jest idea ostatecznego ocalenia ludu Bożego.
W Nowym Testamencie siarka występuje siedem razy, sześciokrotnie w samej Apokalipsie: „I tak ujrzałem w widzeniu konie i tych, co na nich siedzieli, mających pancerze barwy ognia, hiacyntu i siarki. A głowy koni jak głowy lwów, a z pysków ich wychodzi ogień, dym i siarka. Od tych trzech plag została zabita trzecia część ludzi, od ognia, dymu i siarki, wychodzących z ich pysków" ( Ap 9,17-18; oraz 14, 10; 19, 20; 20,10; 21,8), jako symbol kary doczesnej i kary wiecznej dla ludzi i złych duchów. Nowy Testament kładzie akcent na nieuchronność i srogość kary, która w Apokalipsie dotyka wrogów Boga i Jego lud. Również Łukasz używa słowa "siarka" w tekście mówiącym o nagłym i niespodziewanym przyjściu królestwa (Łkl7, 29). W tradycji chrześcijańskiej siarka jest postacią szatana, pana piekieł i podziemi.
Łączenie przyczyn zjawisk wulkanicznych z występowaniem w głębi ziemi siarki jest niesłuszne, ale słuszne jest stwierdzenie, że siarka pochodzi właśnie stamtąd. Świadczy o tym chociażby unoszenie się, nieprzerwanie od starożytności, nad wierzchołkiem Etny chmury gazowej, która rozprasza codziennie w górnych warstwach atmosfery około 420 ton tego pierwiastka.
Pomimo tego, że siarka jest bardzo ważnym surowcem w działalności gospodarczej każdego kraju, to jednak łączą się z nią duże zagrożenia. Jest jednym z najbardziej niebezpiecznych czynników zagrażających środowisku, w którym żyje człowiek. Dotyczy to opadów „kwaśnych deszczy" w rejonach uprzemysłowionych. Często ich niszczące oddziaływanie można obserwować na ścianach domów, zwłaszcza tam gdzie do spojenia elementów budowlanych używano zaprawy wapiennej. Z wymywanej zaprawy usuwany jest wapń, a w jego miejsce wchodzi siarka, tworząc duże kryształy gipsu rozsadzające ściany budowli. Związki siarki unoszące się w powietrzu są groźne dla całej przyrody ożywionej. Ich niszczący wpływ odczuwamy my sami, ale również świat roślin i zwierząt, bezbronny wobec tego typu zagrożeń. Wzrastające uprzemysłowienie, a w ślad za tym, coraz większe emisje niebezpiecznych gazów do atmosfery mogą odbić się na następnych pokoleniach, oby tylko nie na taką skalę jak deszcz siarki, który zniszczył Sodomę.”
Przeczytajmy kilka fragmentów z Biblii, w których występuje siarka.
„Gdy słońce wzeszło nad ziemią, Lot wszedł do Soaru. Wtedy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia, sam Pan z nieba, I zniszczył owe miasta i cały okrąg, i wszystkich mieszkańców owych miast oraz roślinność ziemi.” 1 Moj. 19:23-25; „Choroba zżera jego skórę, śmiertelna choroba zżera jego członki. Wyrwany ze swego namiotu, w którym czuł się bezpieczny, zostaje zapędzony do Króla Strachów. W jego namiocie osiada obcy, sypie siarkę na jego siedzibę. Od dołu usychają jego korzenie, a od góry więdną jego gałęzie. Pamięć o nim ginie na ziemi, a jego imię znika z kraju.. Wyrzucają go ze światła do ciemności i wypędzają go z okręgu ziemi.” Job. 18:13-18; „Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, Powieki jego badają ludzi. Pan bada sprawiedliwego i bezbożnego, A nienawidzi tego, kto kocha bezprawie. Na bezbożnych zsyła deszcz rozżarzonych węgli i siarki, A wicher palący jest udziałem ich. Bo sprawiedliwy jest Pan, kocha sprawiedliwość, Prawi zobaczą oblicze jego.” Ps. 11:4-7;
„Przywołam przeciwko niemu wszelkiego rodzaju strachy - mówi Wszechmocny Pan - tak że miecz jednego skieruje się przeciwko drugiemu. Potem osądzę go przez zarazę i przelew krwi; spuszczę na niego i jego hufce oraz liczne ludy, które są z nim, ulewny deszcz i grad, ogień i siarkę. I tak okażę moją wielkość i moją świętość, i objawię się na oczach wielu narodów. I poznają, że Ja jestem Pan.” Ezech. 38:21-23; „Podobnie też było za dni Lota: Jedli, pili, kupowali, sprzedawali, szczepili, budowali; A w dniu kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba ogień z siarką i wytracił wszystkich. Tak też będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi.” Łuk. 17:28-30
W księdze Objawienia jeszcze trzy razy spotkamy się z ogniem i siarką.
„Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem. Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga.” Obj. 21:7-8; „I ruszyli na ziemię jak długa i szeroka, i otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. I spadł z nieba ogień, i pochłonął ich. A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora z ognia i siarki, gdzie znajduje się też zwierzę i fałszywy prorok, i będą dręczeni dniem i nocą na wieki wieków.” Obj. 20:9-10; „I widziałem zwierzę i królów ziemi, i wojska ich, zebrane, by stoczyć bój z tym, który siedział na koniu, oraz z jego wojskiem. I pojmane zostało zwierzę, a wraz z nim fałszywy prorok, który przed nim czynił cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię zwierzęcia i oddawali pokłon posągowi jego. Zostali oni obaj wrzuceni żywcem do jeziora ognistego, gorejącego siarką.” Obj. 19:19-20
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz