Rozdział 10:3,4

3,4. I krzyknął głosem donośnym jak ryk lwa. A na jego krzyk odezwało się głośno siedem grzmotów. A gdy przebrzmiało siedem grzmotów, chciałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego,” BW

I zawołał donośnym głosem tak, jak ryczy lew. A kiedy zawołał, siedem grzmotów przemówiło swym głosem. Skoro przemówiło siedem grzmotów, zabrałem się do pisania, lecz usłyszałem głos mówiący z nieba: Zapieczętuj to, co siedem grzmotów powiedziało, i nie pisz tego! BT

I zawołał głosem donośnym jak ryk lwa. A gdy zawołał, swoim głosem przemówiło siedem gromów. A gdy przemówiło siedem gromów, zamierzałem pisać; lecz usłyszałem głos z nieba mówiący: Zapieczętuj to [wszystko], co powiedziało owych siedem grzmotów, i nie spisuj tego. NP

Przeczytajmy jeszcze fragment z Psalmu 29:2-9; „Oddajcie Panu chwalę należną imieniu jego! Złóżcie Panu pokłon w świętej szacie! Głos Pana nad wodami, Bóg chwały zagrzmiał, Pan nad wodami wielkimi. Głos Pana potężny, Głos Pana wspaniały. Głos Pana łamie cedry, Pan łamie cedry Libanu. Sprawia, że Liban skacze jak cielę, A Syrion jak młody bawół. Głos Pana krzesze płomienie ogniste. Głos Pana wstrząsa pustynią, Pan wstrząsa pustynią Kadesz. Głos Pana wykorzenia dęby I obnaża lasy, A w świątyni jego wszystko woła: Chwała!”

Kiedy pisane było Objawienie, nie było podziału na rozdziały. Czytelnik z zapartym tchem czytał opis szarańczy z otchłani i diabolicznej jazdy konnej nadciągającej od wschodu, czytał o tych wszystkich okropnych rzeczach i oto nagle znowu jest mowa o Niebie. Jest Niebo! Z Nieba zstępuje potężny anioł, odziany w obłok i tęczę, coś przynosi, jakąś książeczkę, może to jest akt wolności dla mieszkańców ziemi ?

Jeszcze raz popatrzmy na tego potężnego anioła, Mocarza Bożego. Jest olbrzymi i pewnie stoi na morzu i lądzie. Jego wygląd robi na nas niesamowite wrażenie. Postać ma może wzrost drapacza chmur, jedną nogę postawił na skalistej plaży na Patmos, a drugą na Morzu Egejskim. A może jest jeszcze większy i jedną stopę postawił na środku Europy, a drugą pośrodku oceanu. Nogi niczym kolumny, płonące jak ogień, może pali się ziemia i paruje woda wokół stóp anioła. A jego oblicze jaśnieje niczym słońce. Ludzie, być może, już nie pamiętają jak wygląda słońce, bo jest ono w poprzednich rozdziałach zaćmione, a tutaj lśni pełnym blaskiem. Co za widok, zapierający dech w piersi . Trzeba przymrużyć oczy, żeby dojrzeć małą książeczkę.

I gdy Jan już dostrzega książeczkę, słyszy potężny ryk lwa, a w odpowiedzi, jak echo rozlega się siedem grzmotów. Teolodzy ładnie to nazwali, że grzmoty są częścią choreografii teofanicznej. Jest w nich, w tych siedmiu grzmotach,  jakieś ważne poselstwo, komentarz do książeczki, może komentarz do księgi Objawienia. Jan nie zważa na te odgłosy, nie paraliżują go, nie przerastają go. To co słyszy jest tak ważne, że postanawia to szybko spisać. To będzie prawdopodobnie najważniejszy rozdział w całym Objawieniu.

Nie tylko obłok towarzyszy objawianiu się Boga i istot duchowych, ale też potężne grzmoty. Czytamy o nich w wielu miejscach w Biblii. Znamy ten dźwięk również z księgi Objawienia. Grzmoty towarzyszyły Mojżeszowi, gdy ten zbliżał się do góry Synaj na spotkanie z Bogiem. „Trzeciego dnia, z nastaniem poranku, pojawiły się grzmoty i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i doniosły głos trąby, tak że zadrżał cały lud, który był w obozie. ... A góra Synaj cała dymiła, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu. Jej dym unosił się jak dym z pieca, a cała góra trzęsła się bardzo. A głos trąby wzmagał się coraz bardziej. Mojżesz przemawiał, a Bóg odpowiadał mu głosem.” 2 Moj. 19:16,18-19

„A gdy wszystek lud zauważył grzmoty i błyskawice, i głos trąby, i górę dymiącą, zląkł się lud i zadrżał, i stanął z daleka, I rzekli do Mojżesza: Mów ty z nami, a będziemy słuchali; a niech nie przemawia do nas Bóg, abyśmy nie pomarli. Wtedy rzekł Mojżesz do ludu: Nie bójcie się, bo Bóg przyszedł, aby was doświadczyć i aby bojaźń przed nim była w was, byście nie grzeszyli.” 2 Moj. 20:18-20

„A z tronu wychodziły błyskawice i głosy, i grzmoty; przed tronem zaś płonęło siedem ognistych pochodni; jest to siedem duchów Bożych.” Obj. 6:1

„A anioł wziął kadzielnicę i napełnił ją ogniem z ołtarza, i rzucił ją na ziemię. I nastąpiły grzmoty donośne i błyskawice, i trzęsienie ziemi.” Obj. 8:5

„Obłoki spłynęły wodą, Chmury odezwały się grzmotem, A pioruny twoje latały. Rozległ się grzmot twój jak turkot kół, Błyskawice oświetliły świat, Ziemia zadrżała i zatrzęsła się.” Ps. 77:18-19

Jan pisze, że gdy "zabrałem się do pisania, usłyszałem głos mówiący z nieba... nie spisuj tego." To jest jedna z największych zagadek w tej Księdze. Skoro Jan nie mógł zapisać tych słów, to po co ta scena w ogóle znalazła się w Biblii. To jest bardzo ważna informacja, może jedna z kluczowych. Księga Objawienia nie zostanie zamknięta na ostatni guzik. Możemy z niej wyciągnąć wiele lekcji i ostrzeżeń. Zresztą nie tylko my. Dla poprzednich pokoleń Księga Objawienia była tak samo żywa i aktualna jak i dla nas. Jednak kropkę nad "i" może postawić tylko Bóg. 

Podobne słowa były wypowiedziane do Daniela. „Ale ty, Danielu, zamknij te słowa i zapieczętuj księgę aż do czasu ostatecznego! Wielu będzie to badać i wzrośnie poznanie.” Dan. 12:4 Pan Jezus nie mógł też wszystkiego wyjawić swoim uczniom. „Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie;” Jan. 16:12

Wiersz czwarty uczy nas  pokory wobec suwerenności Bożej. „To, co jest zakryte, należy do Pana, Boga naszego, a co jest jawne, do nas i do naszych synów po wieczne czasy, abyśmy wypełniali wszystkie słowa tego zakonu (wszystkie słowa z Księgi Objawienia).” 5 Moj. 29:28; „Bo cząstkowa jest nasza wiedza i cząstkowe nasze prorokowanie; Lecz gdy nastanie doskonałość, to, co cząstkowe, przeminie.” 1 Kor. 13:9-10;

Zapieczętuj to, co powiedziało owych siedem grzmotów, a nie spisuj tego...