1. Etap pierwszy to zawarcie kontraktu. Kiedy ojcowie oblubienicy i oblubieńca zgadzali się na ich związek, ojciec dziewczyny otrzymywał zapłatę ceny wykupu oblubienicy jako wiano. Ceną oblubienicy dla Boga Ojca była krew Jego Syna (Ef. 5:25).
2. Etap drugi to przygotowanie, albo zaręczyny. Etap ten mógł trwać rok, albo dłużej; w tym okresie oblubienica była obserwowana, czy okaże się czystą. Natomiast oblubieniec przygotowywał w tym czasie mieszkanie dla swej oblubienicy, usytuowane w obrębie domu jego ojca. Podobnie Chrystus przebywa w niebie przygotowując miejsce dla swej oblubienicy, kościoła (Jan. 14:1-3). W dniu ślubu oblubieniec opuszczał dom ojca i udawał się po oblubienicę. Zabierał ją z jej domu, stawał na czele radosnego korowodu oblubienicy i w ten sposób prowadził ją do swego domu. Jest to piękny obraz Pochwycenia kościoła (1 Tes. 4:13-18), które nastąpi przed Drugim Przyjściem Chrystusa.
3. Etap trzeci to ceremonia ślubna. Przed zawarciem małżeństwa spisywano prawny dokument małżeństwa, zwany ketuba, podpisywany przez dwóch świadków niespokrewnionych z żadnym z narzeczonych. Dokument ten był w istocie kontraktem małżeńskim, świadomie zawartym przez oblubienicę i oblubieńca porozumieniem, które wymieniało także obowiązki małżonka i prawa żony. Oblubienica była przepięknie przyozdobiona jak królowa (por. 21:2), jej włosy i szata były przyozdobione drogimi klejnotami, zaś twarz przesłonięta długim welonem. W czasach biblijnych ceremonia weselna odbywała się w domu pana młodego. uczestniczyła w niej bliska rodzina, dwóch świadków, oraz kilkoro bliskich przyjaciół. Dzisiaj poszczególne rytuały i zwyczaje różnią się w zależności od kraju. Zaślubiny przeprowadza się pod chupą (chuppah, baldachim małżeństwa) i rozpoczyna błogosławieństwem zaręczynowym wypowiadanym nad kielichem wina, z którego piją pan i panna młoda. Oblubieniec wkłada obrączkę na palec oblubienicy, następnie odczytywana jest ketuba (kontrakt małżeński - tekst w jęz. polskim), po czym rabin recytuje Siedem Błogosławieństw nad drugim kielichem wina. Na zakończenie oblubieniec rozbija kielich, co ma przypominać o zniszczeniu Świątyni. W czasach biblijnych młoda para zostawiała gości weselnych, aby skonsumować małżeństwo. Jest to piękny obraz kościoła (oblubienicy Chrystusa) konsumującego małżeństwo z Barankiem (19:7-8).
4. Etap czwarty to uczta weselna, na którą zaproszeni byli znajomi i przyjaciele państwa młodych, aby wspólnie radować się z ich małżeństwa. Po tygodniu świętowania młoda para wprowadzała się do swego nowego domu, przygotowanego przez oblubieńca.
Aby lepiej zrozumieć zagadnienie wesela Baranka, należy odpowiedzieć na kilka istotnych pytań.
1. Kim są uczestnicy? Barankiem jest Pan Jezus Chrystus, o czym księga Objawienia wspomina 28 razy. Oblubienicą jest kościół zaręczony Chrystusowi. Niektórzy mogą tutaj zaoponować, powiadając, że małżonką Bożą jest Izrael (Iz. 54:6; Jer. 31:31). Jest prawdą, że Izrael został nazwany małżonką Jahwe, i dlatego właśnie jest żoną, a nie oblubienicą. Jako żona, Izrael był niewierny Bogu przez wiele wieków. Zostanie jednak odnowiony, oczyszczony i będzie dochowywać Bogu wierności małżeńskiej w Tysiącletnim Królestwie. Nowy Testament obrazuje kościół jako dziewicę oczekującą na przyjście po nią oblubieńca i na zjednoczenie z nim (2 Kor. 11:2; Ef. 5:25-32). Ta małżeńska jedność Chrystusa z kościołem zostanie skonsumowana w przyszłości.
2. W jaki sposób „oblubienica jego przygotowała się" (w. 7)? Przez ostatnich 2 000 lat, Bóg przygotowuje swój kościół. Dokonał wszystkich czynności koniecznych dla wykupu oblubienicy, płacąc jej cenę, którą była krew Jego Syna. Pan obecnie prowadzi kościół do doskonałości, „aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą" (2 Kor. 11:2). Przechodzi ona teraz proces uświęcenia, doznając obmywania wodą Słowa Bożego (Ef. 5:26). Całkowite uświęcenie kościoła dopełni się przy Pochwyceniu, kiedy wierzący zostaną przemienieni i przedstawieni Chrystusowi. Nastąpi to przed sądem Chrystusowym, po którym pełen chwały kościół zostanie przedstawiony Chrystusowi bez zmazy, skazy, czy zmarszczki (Ef. 5:27).
3. Jak kościół będzie odziany? Oblubienica będzie odziana „w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych" (w. 8). Nie jest to odniesienie do sprawiedliwości przypisanej w momencie zbawienia, ale chodzi tu o sprawiedliwość Chrystusa, zrodzoną w życiu wewnętrznym i charakterze wierzącego. Czysty bisior symbolizuje sprawiedliwe uczynki pobożności i dobroci będące owocem zrodzonym przez Ducha Świętego. To są te dobre uczynki, do których zostaliśmy stworzeni w Jezusie Chrystusie (Ef. 2:10), którymi wierzący mają się przyozdabiać, aby przynosić chwalę Jego imieniu. Ukażemy się przed Bogiem odziani w to, co ostoi się po przejściu próby ognia. Podczas naszej ziemskiej pielgrzymki tkamy sobie szaty, które będą nas przyozdabiały, kiedy zasiądziemy do uroczystej uczty weselnej.
Fragment z książki Davida M. Levy
„Objawienie ostatnie słowo Boga”
.jpg)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz