Rozdział 19:9

9. I rzecze do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka. I rzecze do mnie: To są prawdziwe Słowa Boże. BW

I mówi mi: Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka! I mówi im: Te słowa prawdziwe są Boże. BT 

A do mnie mówi: Napisz: Szczęśliwi na ucztę weselną Baranka wezwani. I mówi: To są prawdziwe Słowa Boga. NP

W dzisiejszym wierszu mamy podaną bardzo ważną myśl. Dla jej zaakcentowania głos sprzed Tronu mówi do Jana; napisz, zapisz to, a następnie dodaje, że jest to Słowo od Boga. Wyjątkowy fragment. Poprzednio czytaliśmy o weselu Baranka i o Oblubienicy. Ta Oblubienica nie jest jedną osobą, jest mnogością. Przeważająca grupa biblistów widzi tutaj, wśród tych zaproszonych gości, świętych Starego Testamentu i męczenników ostatniej fazy wielkiego ucisku. Ale w kontekście poprzedniego wiersza oraz całego Objawienia, które ma charakter około kościelny, ja widzę i tutaj, w tym wierszu spotkanie zwycięskiego kościoła, czystej, zaręczonej Panu Oblubienicy przy niebiańskim stole Pańskim. Objawienie jest szczególną księgą o kościele i dla kościoła, oczywiście w znaczeniu duchowym, nie denominacyjnym.

Podczas Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus zapowiedział ponowne spotkanie z uczniami w czasie swojego powtórnego przyjścia; „A gdy nadeszła pora, zajął miejsce przy stole, a apostołowie z nim. I rzekł do nich: Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami przed moją męką; Powiadam wam bowiem, iż nie będę jej już spożywał, aż nastąpi spełnienie w Królestwie Bożym. I wziąwszy kielich, i podziękowawszy, rzekł; Weźcie go i rozdzielcie między sobą; Powiadam wam bowiem, iż odtąd nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie Królestwo Boże.” Łuk. 22:14-18 (Mat. 26:29) Tutaj mamy wzmiankę o tej wieczerzy.

Dzisiejszy wiersz jest adresowany do tych, w języku greckim δειπνον κεκλημενοι (deipnon keklēmenoi) którzy są zaproszeni, wezwani na wieczerzę. Z tego powodu i to zaproszenie i udział w uczcie jest wyjątkowy, a zaproszenie pewne, bo jest to Słowo Prawdziwe, Boże. Pięknie wydrukowane zaproszenie z podpisem samego Boga. Te zaproszenia i my mamy przywilej roznosić po świecie. Cóż za wielki przywilej! Choć te słowa są skierowane do uczniów i sług Jezusa nie wykluczam udziału w tej wieczerzy świętych Starego Testamentu. Co za błogosławieństwo, móc usiąść przy jednym stole, nie tylko z umiłowanym Panem, ale też z jego przyjaciółmi; Janem Chrzcicielem, Mojżeszem, Eliaszem, Ezechielem, Abrahamem i z wieloma innymi, a króla Dawida poprosimy o akompaniament do Psalmu 150.

Jan Chrzciciel powiedział; „Wy sami możecie mi zaświadczyć, że powiedziałem: Ja nie jestem Chrystusem, lecz zostałem posłany przed nim. Kto ma oblubienicę, ten jest oblubieńcem; a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, raduje się niezmiernie, słysząc głos oblubieńca. Tej właśnie radości doznaję w całej pełni.” Jan. 3:28-29

Myśl o wspólnej wieczerzy ze świętymi Starego Testamentu widzimy w słowach Pana Jezusa do setnika; „A odpowiadając setnik rzekł: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój. Bo i ja jestem człowiekiem podległym władzy i mam pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie; innemu zaś: Przyjdź, a przychodzi; i słudze swemu: Czyń to, a czyni. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za nim: Zaprawdę powiadam wam, u nikogo w Izraelu tak wielkiej wiary nie znalazłem. A powiadam wam, że wielu przybędzie ze wschodu i zachodu, i zasiądą do stołu z Abrahamem i z Izaakiem, i z Jakubem w Królestwie Niebios.” Mat. 8:8-11

„Wy zaś jesteście tymi, którzy wytrwali przy mnie w pokuszeniach moich. A Ja przekazuję wam Królestwo, jak i mnie Ojciec mój przekazał, Abyście jedli i pili przy stole moim w Królestwie moim, i zasiadali na tronach, sądząc dwanaście plemion Izraela. Łuk. 22:28-30

Pan Jezus zaprasza na ucztę, już samo zaproszenie jest wielkim darem i błogosławieństwem. Niestety wielu z ludzi jest zajętych czymś innym, czymś przyziemnym, aby myśleć o niebiańskiej uczcie. Wielkie błogosławieństwo, wspaniałe zaproszenie, wielka łaska i jeszcze większa ignorancja. Czytamy o tym w Ew. Łukasza 14:7-8,15,16,18

„Następnie, gdy zauważył, jak obierali pierwsze miejsca, powiedział do zaproszonych podobieństwo, tak do nich mówiąc: Gdy cię ktoś zaprosi na wesele, nie siadaj na pierwszym miejscu, bo czasem zjawi się ktoś znaczniejszy od ciebie, także zaproszony, (...) Gdy to usłyszał jeden ze współbiesiadników, rzekł do niego: Błogosławiony ten, który będzie spożywał chleb w Królestwie Bożym. A On mu rzekł: Pewien człowiek przygotował wielką wieczerzę i zaprosił wielu.(...) I poczęli się wszyscy jeden po drugim wymawiać. Pierwszy mu rzekł: Kupiłem pole i muszę pójść je zobaczyć; proszę cię, miej mię za wytłumaczonego.”

Idea wieczerzy, wystawnej wieczerzy, była znana już w naukach proroków, i tak u Izajasza 25:6-9 czytamy; „Pan Zastępów wyprawi wszystkim ludom na tej górze ucztę z tłustych potraw, ucztę z wystałych win, z tłustych potraw ze szpikiem, ze starych dobrze wystałych win. I zniszczy na tej górze zasłonę, rozpostartą nad wszystkimi ludami, i przykrycie, rozciągnięte nad wszystkimi narodami. Wszechmocny Pan zniszczy śmierć na wieki i zetrze łzę z każdego oblicza, i usunie hańbę swojego ludu na całej ziemi, gdyż Pan powiedział. I będą mówić w owym dniu: Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; to Pan, któremu zaufaliśmy. Weselmy i radujmy się z jego zbawienia!”

Gdy czytamy te wszystkie miejsca, u Izajasza, przypowieści naszego umiłowanego Pana Jezusa i Objawienie spisane przez Jana odnosimy wrażenie, że w Niebie, poza uwielbieniem Boga, będą uroczyste i wystawne uczty w wesołej i radosnej atmosferze.

„Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną. Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie”. Obj. 3:20-21 

Błogosławieni, którzy są zaproszeni na weselną ucztę Baranka…