I upadłem przed jego stopami, by pokłon mu oddać. I mówi: Bacz, abyś tego nie czynił, bo jestem twoim współsługą i braci twoich, co mają świadectwo Jezusa: Bogu samemu złóż pokłon! Świadectwem bowiem Jezusa jest duch proroctwa. BT
I upadłem przed jego stopami, aby mu się pokłonić. A on do mnie: Nie rób tego! Jestem współsługą twoim i twoich braci, którzy mają świadectwo Jezusa — Bogu oddaj pokłon! A świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.” NP.
Bogu oddaj pokłon
Kiedy Jan zobaczył radość w niebie z powodu unicestwienia wielkiej wszetecznicy, gdy usłyszał okrzyki uwielbienia Boga, następnie gdy ujrzał obleczoną w biały bisior Oblubienicę oraz perspektywę udziału w weselu Baranka, nie wiele się zastanawiając upadł do nóg anioła i oddał mu pokłon. Lubię jak ludzie spontanicznie reagują na to co dzieje się wokół nich. Jednak Jan oddał pokłon niewłaściwej osobie. Czy został ukarany ? Nie. Otrzymaj jedynie reprymendę z ust anioła, ορα (hora) patrz, uważaj, bacz…, bądź ostrożny, abyś tego nie czynił więcej.
Jan złożył czołobitny pokłon, w języku greckim mamy tutaj wyraz προσκυνησαι (proskynēsai) który oznacza oddać cześć, pokłonić się, i pochodzi od wyrazu (proskuneo) czołobitny, głęboki pokłon. Taki pokłon, takie oddanie chwały jest zarezerwowane dla Boga. Trzeba o tym pamiętać. Bogu oddaj pokłon!
W czasach Jan głębokie czołobitne pokłony składało przed królami i cesarzami, przed posągami bóstw. W kościele rodził się niewłaściwy zwyczaj oddawania czci aniołom. Takie oddawanie czci, komuś poza Bogiem, Biblia nazywa bałwochwalstwem. A zatem Jan dopuścił się niezamierzonego bałwochwalstwa. Objawienie jakie widział było tak fascynujące, że Jan złożył pokłon spontanicznie, może nie był to pokłon uwielbienia, ale szacunku i wdzięczności. Jan nie analizował swojego zachowania, jednak było to nierozważne zachowanie pod wpływem impulsu. Co ciekawe Jan nie do końca uczy się na swoich błędach, ponieważ za jakiś czas, ponownie pada w pokłonie przed aniołem, być może tym samym. Lekcja z tego dla nas jest taka, że jako ludzie jesteśmy skłonni do nierozważnych zachowań, do oddawania czci aniołom, posągom, ludziom. Bóg poprzez tę sytuację napomina i nas, nie czyńcie tego, bądźcie ostrożni. Warta podkreślenia jest też pokora anioła, który nazywa siebie samego συνδουλος (syndoulos) współniewolnikiem, współsługą.
„ A ja, Jan, słyszałem i widziałem to. A gdy to usłyszałem i ujrzałem, upadłem do nóg anioła, który mi to pokazywał, aby mu oddać pokłon. I rzecze do mnie: Nie czyń tego! Jestem współsługą twoim i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów księgi tej, Bogu oddaj pokłon!” Obj. 22:8-9
Również niewłaściwe jest oddawanie pokłonów we wspólnocie chrześcijan, gdzie wszyscy są współsługami jednego Pana. "A gdy Piotr miał wejść, Korneliusz wyszedł mu naprzeciw, padł do nóg jego i złożył mu pokłon. Piotr zaś podniósł go, mówiąc: Wstań, i ja jestem tylko człowiekiem. I rozmawiając z nim, wszedł i zastał wielu zgromadzonych;" Dz.Ap. 10:25-27
Dalej czytamy o świadectwie Jezusa. Ten termin jest nam już znany. Objawienie jest świadectwem Jezusa, jako kościół mamy wydawać świadectwo o Jezusie i być strażnikami tego świadectwa. Posiadamy świadectwo Jezusa … które powinniśmy strzec, trwać w nim i w stanie niezmienionym przekazywać z pokolenia na pokolenia.
Paweł apostoł Pana Jezusa w 1 Tym. 6:20 „Tymoteuszu! Strzeż tego, co ci powierzono,” i dalej dodaje: w 2 Tym. 1:14 „Tego, co ci dobrego powierzono, strzeż przez Ducha Świętego, który mieszka w nas.”
„ I zawrzał smok gniewem na niewiastę, i odszedł, aby podjąć walkę z resztą jej potomstwa, które strzeże przykazań Bożych i trwa przy świadectwie o Jezusie.” Obj. 12:17
„Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi, Który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.” Obj. 1:1-2
„I rzekł do mnie: Te słowa są pewne i prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków posłał anioła swego, aby ukazać sługom swoim, co musi się wkrótce stać.” Obj. 22:6
Świadectwo Jezusa Chrystusa w księdze Objawienia ma charakter prorocki. H. Turkanik w swoim komentarzu do Objawienia pisze; „Prawdziwym celem każdego poselstwa prorockiego jest złożenie świadectwa o Osobie i dziele Pana Jezusa Chrystusa. Proroctwo zatem ma za zadanie odsłonić piękno, wspaniałość, wielkość i majestat naszego Pana i Zbawiciela, Oblubieńca i Króla, Pana Jezusa Chrystusa. Duch proroctwa polega na objawieniu królewskiego majestatu, chwały, potęgi i mocy Pana Jezusa Chrystusa i proklamacji Jego panowania.”
A świadectwem Jezusa jest duch proroctwa.
Duch proroctwa ma również przygotować Oblubienicę na spotkanie z Panem i zachować ją w "godzinie próby" jaka nadejdzie dla wszystkich mieszkańców ziemi. Aby była wierna i zwycięska w obliczu oznaczania piętnem Bestii. Aby jeśli będzie taka potrzeba, we właściwym czasie rozpoznała ducha Babilonu i wyszła pospiesznie z niego.
Duch Proroctwa jest bardzo ważnym elementem sprawnego funkcjonowania kościoła. Funkcja proroka wyraźnie jest wpisana w organizację wspólnoty. Apostoł Paweł do wspólnoty w Tesalonikach pisze "Proroctw nie lekceważcie."1 Tes. 5:20
„Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.” Obj. 1:3
„Tak więc, bracia moi, starajcie się gorliwie o dar prorokowania i językami mówić nie zabraniajcie;” 1 Kor. 14:39
W Przypowieściach 29:18 czytamy; "Gdzie nie ma objawienia, tam lud się rozprzęga;" W Księgach prorockich czytamy, że również dla ludu Bożego, dla Izraela funkcja proroka była bardzo ważna i potrzebna. Prorocy byli prześladowani. Prorocy nie poklepywali ludzi po plecach, nie byli mile widziani, nie byli przyjaźni, często płakali i smucili się, gdy inni radośnie tańczyli. Starali się podobać Bogu, a to oznaczało, że nie przypadli współczesnym im ludziom do gustu. Kościół mający świadectwo Jezusa jest prorokiem dla swoich czasów, jest również bardzo często niewygodny i nie mile widziany w wielu środowiskach. Nic się tutaj nie zmieniło jeżeli chodzi o ducha proroctwa.
„Bracia, za przykład cierpienia i cierpliwości bierzcie proroków, którzy przemawiali w imieniu Pańskim.” Jak. 5:10
„W nim (w Babilonie) też znaleziono krew proroków i świętych, i wszystkich, którzy zostali pomordowani na ziemi.” Obj. 18:24
„Od tego dnia, gdy wasi ojcowie wyszli z ziemi egipskiej, aż do dnia dzisiejszego, posyłałem do was nieprzerwanie i nieustannie swoje sługi, proroków.” Jer. 7:25
„ Posyłał też Pan do was nieustannie i gorliwie wszystkie swoje sługi, proroków, ale nie słuchaliście i nie nakłoniliście swojego ucha, aby słuchać.” Jer. 25:4
„I posyłam do was nieustannie i gorliwie wszystkie moje sługi, proroków, mówiąc: Zawróćcie każdy ze swojej złej drogi i poprawcie swoje uczynki, a nie chodźcie za cudzymi bogami, aby im służyć, a będziecie mieszkać na ziemi, którą dałem wam i waszym ojcom; lecz nie nakłoniliście swojego ucha i nie usłuchaliście mnie.” Jer. 35:15
Kiedy ludzie przez dłuższy czas odwracali się od proroków, Bóg ukarał Izraela poprzez zabranie im proroków. Pisze o tym Izajasz;
„Gdyż Pan wylał na was ducha twardego snu i zamknął wasze oczy, to jest proroków, i zakrył wasze głowy, to jest jasnowidzów. Dlatego z widzeniem tego wszystkiego jest u was tak, jak ze słowami zapieczętowanej księgi; gdy się ją poda temu, który umie czytać, i powie: Przeczytaj to, proszę, wtedy on odpowiada: Nie potrafię, gdyż to jest zapieczętowane;” Izaj. 29:10, 11
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz