Objawienie - Apokalipsa MP3

środa, 5 marca 2014

Rozdział 4:9

9. A gdy postacie oddadzą chwalę i cześć, i złożą dziękczynienie temu, który siedzi na tronie, który żyje na wieki wieków, BW

A ilekroć Zwierzęta oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie Zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków, BT 

 
„A ilekroć stworzenia oddały chwałę i cześć, i dziękczynienie Temu, który siedzi na tronie i żyje na wieki wieków, NP


Bóg jest święty, doskonały, wszechmogący i suwerenny w całym wszechświecie. Jest Żyjący i wieczny, ponad czasem i przestrzenią, bez początku i bez końca. „który był, jest i nadchodzi.” Niebiańskie postacie uwielbiają Boga bezustannie, oddając chwałę, cześć i dziękczynienie.

Apostoł Jan w swojej ewangelii napisał znane nam dobrze słowa; „Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.” Jan. 4:23-24

Chciałbym dzisiaj zwrócić uwagę na cztery słowa, związane z uwielbieniem Boga.

1. PROSKUNEO, PROSEKYNESAN προσεκυνησαν - czołobitny hołd, – nr w konkordancji Stronga 4352

2. TIMEO, TIMEN, TIMOSIN τιμην– czcić, szanować - nr w konkordancji Stronga 5091;5092 

3. DOKSAN δοξαν - chwała, chwalić, uwielbiać - nr w konkordancji Stronga 1391
 
4. EUCHARYSTIAN ευχαριστιαν – dziękczynienie, wdzięczność - nr w konkordancji Stronga 2169

1. PROSKUNEO - oddawać cześć, czołobitny hołd  (ew. Jana 4:23-24; Objawienie 7:11, 15:4)

Oddawać cześć padając na twarz na powitanie, wschodni obyczaj padać na twarz przed królami perskimi i innymi dostojnikami. Czołobitny hołd. Proskuneo oznacza oddawanie pokłonu, polegającym na głębokim pokłonie, a nawet na padaniu na twarz i na ucałowaniu stopy lub skraju szaty adorowanej osoby. Ten wyraz występuje w opisie: Jak mędrcy pokłonili się małemu Panu Jezusowi, dwie Marie i uczniowie pokłonem powitali Jezusa po zmartwychwstaniu. W ten sposób oddali cześć uczniowie Jezusowi, gdy Piotr chodził po wodzie, przełożony synagogi Jair, trędowaty pragnący uzdrowienia, niewiasta kananejska. Szczepan przypomina Żydom, że ich ojcowie w ten sposób oddawali cześć Molochowi, a nasze „proskuneo” zostało tu przetłumaczone na „bić pokłony”.  Więc kiedy Pan Jezus mówi tu do Samarytanki: „kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć” ma na myśli tego rodzaju pełne szacunku „czołobitne oddawanie chwały”

Wyraz "proskuneo" występuje we wszystkich opisach pokłonów i oddawania chwały Bogu w księdze Objawienia.

„Potem widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach. I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka. A wszyscy aniołowie stali wokoło tronu i starców, i czterech postaci, i upadli przed tronem na twarze swoje, i oddali pokłon Bogu, Mówiąc: Amen! Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i siła Bogu naszemu na wieki wieków. Amen. Obj. 7:9-12

„I obróciłem się, aby zobaczyć, co to za głos, który mówił do mnie; a gdy się obróciłem, ujrzałem siedem złotych świeczników, A pośród tych świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, odzianego w szatę do stóp długą i przepasanego przez pierś złotym pasem; Toteż gdy go ujrzałem, padłem do nóg jego jakby umarły. On zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni,” Obj. 1:12-17

Ludzie, uczniowie padali przed Nim kiedy był Synem Człowieczym na ziemi, o ileż bardziej należy Mu się cześć i szacunek jako Bogu, Królowi królów i Panu Panów, Wywyższonemu, siedzącemu po prawicy Majestatu Ojca. Dzisiaj czołobitne pokłony, a nawet kleczenie przed Bogiem jest uważane za coś staroświeckiego, nie zgodnego z kulturą, religijnego. Dziś spotykamy ludzi którzy wielbią Boga raczej z rękami w kieszeni. Ja inny obraz widzę w Niebie, o czymś innym mówił Jezus do Samarytanki.

2. TIMEO, TIMOSIN – czcić, szanować  (cześć oddawana statycznie, bardziej jako permanentny stały stan, nawyk, czynność wyuczona, nakazana prawem, czy zwyczajem)

„Aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, ten nie czci Ojca, który go posłał.” Jan. 5:23  „ Jeśli kto chce mi służyć, niech idzie za mną, a gdzie Ja jestem, tam i sługa mój będzie; jeśli kto mnie służy, uczci go Ojciec mój.” Jan. 12:26

Biblia używa słowa „timao” mówiąc o oddawaniu czci rodzicom, o otaczaniu szacunkiem wdowy w kościele, czy mówiąc o drogocennych, szlachetnych kamieniach. Biblia powiada, że również „Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich,” Hebr. 13:4  „ Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie(oddajcie mu honor). 1 Piotr. 2:17 Ten sam werset ciekawie brzmi w Biblii Gdańskiej „Wszystkich czcijcie, braterstwo miłujcie, Boga się bójcie, króla w uczciwości miejcie. (BG)

Słowo „cześć” pochodzi od czeskiego czest, cti. Wysoko coś, kogoś oszacować, wysoko cenić, oznacza nasz stosunek do osób lub rzeczy które uważamy za wartościowe, cenne i godne naszego najwyższego podziwu i uznania. Słowo „timeo” oznacza też honor, uwielbienie, szacunek, otaczanie kogoś ciągłym, nieustającym, zainteresowaniem, miłością i czcią. Czcić oznacza wysoko coś lub kogoś sobie cenić, szacować jako coś bardzo wartościowego, ze coś lub ktoś jest wiele wart, obdarzyć zaszczytami, mieć w poszanowaniu, W starożytności „timeo” również oznaczało określenie – „wasza wielmożność.”

Synonimy dla słowa cześć : adoracja, hołd, nabożeństwo, podziw, szacunek, uwielbienie, dobre imię, czołem, honor, admiracja, wielbienie, uznanie, poszanowanie, poważanie, respekt, rewerencja, uszanowanie, aureola, chwała, zachwyt, godność, zaszczyt,

"A gdy postacie oddadzą chwalę i cześć (τιμην) , i złożą dziękczynienie temu, który siedzi na tronie, który żyje na wieki wieków,   ...  Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć(τιμην) , i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało." Obj. 4:9,11

3. DOKSA - chwała

Słowo „doksa” oznacza chwałę majestat, otaczać kogoś chwałą, uwielbiać, odziewać w majestat, wynosić, sławić, gloryfikować. Chwała związana jest z jakimś olśniewającym, zdumiewającym blaskiem, przepych, splendor, wyrażanie uwielbienia i podziwu dla kogoś w słowach, chwalenie kogoś. Można też zabiegać o chwałę dla siebie i Biblia w wielu miejscach o tym mówi.

Czołobitne „proskuneo” to postawa ciała, "timen" jest zwyczajem, nawykiem, natomiast "doksa" to bardziej pełna uwielbienia postawa serca. "Doksa wybływa z głębi, z ducha. Kto oddaje Bogu cześć poprzez zewnętrzne „proskuneo” czy "timen"  bez wewnętrznego „doksan” jest obłudnikiem.

„Zapytywali go tedy faryzeusze i uczeni w Piśmie: Dlaczego twoi uczniowie nie postępują według nauki starszych, ale jedzą chleb nie umytymi rękami? On zaś rzekł im: Dobrze Izajasz prorokował o was, obłudnikach, jak napisano: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi. Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie.” Mar. 7:5-8

Synonimy dla słowa chwała : cześć oddawana dynamicznie, chwała w ruchu, okazywanie zachwytu, honor, splendor, zaszczyt, chluba, blask, ozdoba, uznanie, duma, prestiż, sława, cześć

Warto wiedzieć, że od słowa "doksa" powstała gałąź teologii  i liturgii o nazwie doksologia (gr. doxa - "chwała", logos - "słowo") – pojęcie oznaczające formuły liturgiczne, które głoszą chwałę Boga, Jego wielkość i moc, ujawniającą się w tym, czego dokonał i czego nadal dokonuje dla człowieka, potwierdzane przez zgromadzenie wiernych aklamacją Amen.

Chwała oznacza czynne uznanie, uwielbienie, sławienie, wyrażenie głębokiego szacunku o kimś. Cześć jako „timao” jest stanem, gotowością, nieustającym uwielbieniem Boga. To tak jak mówi Paweł „bez ustanku się módlcie”. Natomiast chwała "doksa" jest dynamiczna, sławić, wysławiać, czynić rozgłos, chwalić, zachwalać,. Słowo chwalić pochodzi od chwality: pochylać, skłaniać się, dziękować komuś za coś, ukłon jako wyraz czci.

„ A gdy Judasz wyszedł, rzekł Jezus: Teraz został uwielbiony (edoksasthē) Syn Człowieczy i Bóg został uwielbiony (edoksasthē) w nim. Jeśli Bóg został uwielbiony (edoksasthē) w nim, to i Bóg uwielbi (doksasei) go w sobie i wnet go uwielbi (doksasei) .” BW „Po jego wyjściu Jezus powiedział: Teraz Syn Człowieczy zostanie uwielbiony i w Nim Bóg odbierze chwałę. Jeśli Bóg w Nim zostanie uwielbiony, to i Bóg w sobie otoczy Go chwałą - i to zaraz otoczy Go chwałą.” Nowe Przymierze. Jan. 13:31-32;

„Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę (doksan) i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało.” Obj. 4:11

Jan widział w swojej wizji jaką mu dał Pan oddawanie czci w duchu. Oddawanie czci, uwielbienie jest związane z wewnętrzną postawą, z duchem, nie z ciałem. Ciało powinno odgrywać jak najmniejsza rolę w uwielbianiu Boga, w oddawaniu Jemu chwały. To nie jest sprawa cielesna, relacja z Bogiem, oddawanie mu chwały (doksan) jest związane z duchem człowieka i z Duchem Bożym. Duch Święty wspiera naszego ducha, podnosi go i prowadzi w uwielbieniu. Duch jest miejscem uwielbienia a prawda postawą przy wyrażaniu uwielbienia.

4. EUCHARYSTIAN ευχαριστιαν – dziękczynienie, wdzięczność. 

To bardzo ciekawe słówko, pierwsze nasze skojarzenie wiąże się z liturgią mszy świętej. Biblijne znaczenie eucharystii to oddanie Bogu dziękczynienia i wdzięczności, okazanie Bogu głębokiej życzliwości, nic więcej. Dziękować to myśleć o doznanym dobrodziejstwie. Słowo (eucharystian) użyte jest 15 razy w Nowym Testamencie, i zawsze jest jest tłumaczone jako dziękczynienie i wdzięczność, życzliwość. Ef. 5:4; Fil. 4:6; Kol. 2:7; 3:15; 1 Tym 2:1; 1

„Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem (eucharystion) powierzcie prośby wasze Bogu,” Filip. 4:6; „Wkorzenieni weń i zbudowani na nim, i utwierdzeni w wierze, jak was nauczono, składając nieustannie dziękczynienie (eucharystion).” Kol. 2:7

„A królowi wieków, nieśmiertelnemu (niezniszczalnemu), niewidzialnemu, jedynemu Bogu, niechaj będzie cześć (szacunek, time)  i chwała (uwielbienie doksa) na wieki wieków. Amen.” 1 Tym. 1:17

1 komentarz:

  1. W wersecie (4:9) czytaliśmy, „a kiedy οταν (hotan) istoty żywe oddadzą (a ilekroć oddadzą BT i NP) (gdy one zwierzęta dawały chwałę i cześć BG) upada dwudziestu czterech starców przed Siedzącym. Jest to prawdopodobnie cykliczne i naprzemienne z "żywymi istotami", oddawanie chwały przez dwudziestu czterech prezbiterów. Starsi wraz z cherubami oddają chwałę Bogu. Co za błogosławiony przywilej. My też kiedy uwielbiamy, oddajemy chwałę Bogu, a czynimy to w duchu i w prawdzie, nasze uwielbienie łączy się z anielskim.

    OdpowiedzUsuń