Rozdział 5:13,14

13,14. I słyszałem, jak wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi, błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków. A cztery postacie mówiły: Amen. Starcy zaś upadli i oddali pokłon. BW

A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i wszystko, co w nich przebywa, usłyszałem, jak mówiło: Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków! A czworo Zwierząt mówiło: Amen. Starcy zaś upadli i oddali pokłon. BT

I słyszałem, jak wszelkie stworzenie w niebie, na ziemi, pod ziemią i na morzu - wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi, uznanie i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków. A cztery stworzenia mówiły: Amen. Starsi zaś upadli i złożyli pokłon. NP

Wszelkie stworzenie

Początkowo myślałem, że to jest bardzo prosty tekst. Napisanie komentarza zajmie mi góra kwadrans. Ale gdy zacząłem analizować słowa, zaczęły się pojawiać schody i pytania. Co to znaczy wszelkie stworzenie ? Czy ludzi niegodziwych „którzy są na zewnątrz”, szatana i demony możemy zaliczyć do „wszelkich stworzeń” w tym miejscu oddających Bogu cześć ? Co oznacza pod ziemią ? Czy chodzi tutaj o szeol (hades), krainę umarłych? Czy tu jest mowa o przyrodzie ożywionej i tej nieożywionej ?

Księga Objawienia mówi, że jest jeszcze gdzieś jakieś „zewnątrz”; "Na zewnątrz są psy i czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je,” Obj. 22:15

„I rzecze do niego: Przyjacielu, jak wszedłeś tutaj, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.” Mat. 22:12-14

Kilka myśli wstępnych. Jan słyszy "wszelkie stworzenie", nie widzi ale słyszy. Pamiętajmy, ze nadal mamy do czynienia z widzeniem, nie wszystkie elementy muszą zgrywać się w czasie chronologicznym i nie są zakotwiczone w czasie. Pewne elementy są abstrakcyjnym dla nas symbolem. Pan Jezus polecił Janowi ”Napisz więc, co widziałeś i co jest, i co się stanie potem”, oraz "Wstąp tutaj, (do Nieba) a pokażę ci, co się ma stać potem." Obj. 1:19; 4:1

Słowo κτισμα (ktisma) stworzenie oznacza akt założycielski, utworzenia instytucji, budowy domu itp. akt tworzenia, tworzenie, stworzenie, jakieś rzeczy utworzenie czegoś z poszczególnych rzeczy, rozporządzenie. Ciekawe tłumaczenie podaje angielski leksykon biblijny (after a rabbinical usage (by which a man converted from idolatry to Judaism was called) W rabinistycznym zrozumieniu to słowo oznaczało prozelitę kogoś kto został nawrócony z bałwochwalczego pogaństwa na judaizm. Zwrot ‘wszelkie stworzenie’ jest pewnego rodzaju uogólnieniem.

Dodatkowo w słowniku Abramiczównej pojawia się bardzo ciekawe znaczenie tego słowa jako Świat. Jan w Ewangelii pisze, że Bóg umiłował świat, umiłował stworzenie. W ostateczności dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa nie tylko człowiek będzie odrodzony, ale powstanie nowe niebo i nowa ziemia. Zwycięstwo Baranka niesie ze sobą odrestaurowanie całego stworzenia, całego świata. Być może Jan widzi w już w wizji Nieba, nową ziemię, czyli widzi to co będzie potem. To bolejące i tęskniące za Bogiem stworzenie z Rzym 8:19:21, teraz radośnie wraz z aniołami, starszymi i istotami żywymi i wielbi Boga i Baranka.

„Bo stworzenie κτισεως (ktiseōs) z tęsknotą oczekuje objawienia synów Bożych, Gdyż stworzenie zostało poddane znikomości, nie z własnej woli, lecz z woli tego, który je poddał, w nadziei, Że i samo stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych. Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd.” Rzym. 8:19-22

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat był przez niego zbawiony. Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. A na tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe.” Jan. 3:16-19

„I rzekł im: Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu (całemu) stworzeniu. κτισει (ktisei)” Mar. 16:15;„I nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę.” Hebr. 4:13; „ Jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w nadziei, opartej na ewangelii, którą usłyszeliście, która jest zwiastowana wszelkiemu stworzeniu pod niebem, a której ja, Paweł, zostałem sługą.” Kol. 1:23

 Pod ziemią...

„I nikt w niebie ani na ziemi, ani pod ziemią nie mógł otworzyć księgi ani do niej wejrzeć.” Obj. 5:3; „Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią, I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca.” Filip. 2:10-11

Mamy użyty tutaj zwrot „pod ziemią”. Wiliam Barclay pisze w swoim komentarzu „Do pieśni chwały dołączają swój głos również stworzenia będące pod ziemią. Może to oznaczać wyłącznie zmarłych, przebywających w hadesie; jest w tym coś zupełnie nowego. Stary Testament zawsze mówi o całkowitym oddzieleniu zmarłych od Boga i ludzi, gdyż przebywają oni w mrocznej krainie. „Bo po śmierci nie pamięta się o tobie, a w krainie umarłych któż cię wysławiać będzie?” (Ps 6,6). „Czy proch może cię wysławiać? Czy może zwiastować wierność twoją? Jakiż zysk z krwi mojej, z mojego zejścia do grobu?” (Ps 30,10). „Czy dla umarłych czynisz cuda? Czy zmarli powstaną, aby cię chwalić? Czy opowiada się w grobie o łasce twojej, a w miejscu zmarłych o wierności twojej? Czy w mrokach cud twój będzie można poznać, a sprawiedliwość twoją w kraju zapomnienia?” (Ps 88,11-13). „Nie w krainie umarłych bowiem cię wysławiają, nie chwali ciebie śmierć, nie oczekują twojej wierności ci, którzy zstępują do grobu” (Iz 38,18). Widzenie Jana zupełnie przekreśla takie przekonanie. Nawet kraina umarłych nie jest poza zasięgiem panowania zmartwychwstałego Chrystusa. Nawet spoza grobu wznosi się ku Niemu pieśń chwały.” Nie jestem przekonany co do słuszności tej tezy, uważam, że to są stworzenia żywe. A zatem powstaje otwarte pytanie, kim są mieszkańcy owego  „pod ziemią”. Czekam na Wasze komentarze.

Te dwa wersety stanowią wspaniałe zakończenie, finalne crescendo tego co z Janem oglądaliśmy i słyszeliśmy w Niebie. Tu wszystko jest na swoim miejscu. Zachowane są właściwe proporcje pomiędzy słowem, postawą ludzi a muzyką. Na koniec trzy kondygnacje kosmosu, świata; niebo, ziemia i podziemie z morzem w doskonałym porządku i harmonii, oddaje chwałę Bogu. A cztery postacie jakby nieustannie mówią, Amen. To wszystko jest naprawdę.

Zanim złamana zostanie pierwsza pieczęć, zanim atmosfera diametralnie się zmieni pobądźmy przez chwilę w tej atmosferze niebiańskiego pokoju i uwielbienia.