Rozdział 4:2

2. I zaraz popadłem w zachwycenie. A oto tron stał w niebie, na tronie zaś siedział ktoś; BW

Doznałem natychmiast zachwycenia: A oto w niebie stał tron i na tronie [ktoś] zasiadał. BT

Natychmiast znalazłem się w Duchu, a oto w niebie stał tron i na tronie [ktoś] siedział; NP

W poprzednim wersecie czytaliśmy (4:1) „Wstąp tutaj, a pokażę ci to, co musi stać się potem”. To "potem" to historia czasów, która jest zapisana w zwoju z siedmioma pieczęciami. Zanim jednak zobaczymy to co Jan "rzewnie wypłakał" na audiencji w Niebie, musimy zobaczyć porządek i poczuć atmosferę Nieba. Zobaczymy tron, a ten tron jest w centrum wszystkiego, co jest na Niebie i na Ziemi. Ostatni werset trzeciego rozdziału mówił o obietnicy dla zwycięzców. „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” ( 3:21) Teraz możemy to miejsce, z tronem pośrodku, zobaczyć.

"Potem widziałem..." Potem jak Jan zobaczył to co dzieje się we wspólnotach, Bóg pokazał mu miejsce Swoją salę tronową. Być zaproszony na dwór Króla to wielki zaszczyt dla Jana. Niewiele osób w Biblii doświadczyło tego zaszczytu. Gdyby nie było podziału na rozdziały to zobaczylibyśmy jak opis zboru laodycejskiego, a więc najbardziej negatywnego, zlewa się z przepięknym opisem Nieba. Ten obraz letniego i samowystarczalnego kościoła, z Jezusem za drzwiami musimy porównać z innym obrazem, z obrazem Nieba, gdzie w centrum jest tron, a na tronie zasiada Ktoś. Czyżby wierzący w Laodycei zapomnieli o Niebie, o duchowej rzeczywistości?

Jan ponownie doznaje zachwycenia (1:10) dosłownie εγενομην εν πνευματι (egenomēn en pneumati) stałem się w Duchu. „Ujrzałem… i doznałem natychmiast zachwycenia”. Duch mnie owładnął.  Z tego opisu wynika, że Jan najpierw ma widzenie ειδον (eidon) zobaczyłem (4:1), a więc bardzo realistyczny obraz otwartych drzwi, a potem, w myśl zasady, że ciało i krew nie mają dostępu do Nieba, Jan popada w stan duchowego zachwycenia, aby w ten sposób móc zobaczyć to, co dzieje się w Niebie. Został przeniesionym przez Ducha Bożego w inne obszary rzeczywistości. Paweł pisze, że „rzeczywistością natomiast jest Chrystus.” Kol. 2:17  Ta rzeczywistość nie jest cielesna, materialna, namacalna, jest rzeczywistością duchową, którą można zobaczyć i doświadczyć w Duchu. Nie tylko w życiu Jana, ale również i w naszym, decydujące rzeczy rozgrywają się w duchowej rzeczywistości, nie w ciele, ale w duchu.

„ Sieje się ciało cielesne, bywa wzbudzone ciało duchowe. Jeżeli jest ciało cielesne, to jest także ciało duchowe.” 1 Kor. 15:44

„Gdyż ciało pożąda przeciwko Duchowi, a Duch przeciwko ciału, a te są sobie przeciwne, abyście nie czynili tego, co chcecie.” Gal. 5:17

„ Bo ci, którzy żyją według ciała, myślą o tym, co cielesne; ci zaś, którzy żyją według Ducha, o tym, co duchowe,” Rzym. 8:5


Jan jeszcze dwa razy "znajdzie się w Duchu" i doświadczy tych duchowych stanów zachwycenia.  „I zaniósł mnie w duchu na pustynię. I widziałem kobietę siedzącą na czerwonym jak szkarłat zwierzęciu, pełnym bluźnierczych imion, mającym siedem głów i dziesięć rogów.” Obj. 17:3; "I zaniósł mnie w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga," Obj. 21:10

Nie sposób przy okazji nie przypomnieć sobie innych wizji Boga w Niebie, oglądanych przez Mojżesza, proroka Micheasza, Ezechiela, Daniela, Szczepana i Pawła.

„I wstąpił Mojżesz i Aaron, Nadab i Abihu oraz siedemdziesięciu ze starszych Izraela na górę, i ujrzeli Boga Izraela, a pod jego stopami jakby twór z płyt szafirowych, błękitny jak samo niebo. 2 Moj. 24:9-10

„ On (prorok Micheasz) zaś rzekł: Słuchaj przeto słowa Pańskiego: Widziałem Pana siedzącego na swoim tronie, a cały zastęp niebieski stał przy nim, po Jego prawicy i po lewicy. 1 Król. 22:19

„W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię. Jego orszak stanowiły serafy, z których każdy miał po sześć skrzydeł, dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma zakrywał swoje nogi i na dwóch latał.” Izaj. 6:1-2

„W trzydziestym roku, w czwartym miesiącu, piątego dnia tego miesiąca, gdy byłem wśród wygnańców nad rzeką Kebar, otworzyły się niebiosa i miałem widzenie Boże. ... I spojrzałem, a oto gwałtowny wiatr powiał z północy i pojawił się wielki obłok, płomienny ogień i blask dokoła niego, a z jego środka spośród ognia lśniło coś jakby błysk polerowanego kruszcu. ... A nad sklepieniem, nad ich głowami, było coś z wyglądu jakby kamień szafirowy w kształcie tronu; a nad tym, co wyglądało na tron, u góry nad nim było coś z wyglądu podobnego do człowieka. A wyżej ponad tym, co wyglądało na jego biodra, widziałem jakby błysk polerowanego kruszcu, z wyglądu jak ogień wewnątrz niego, a w dół od tego, co wyglądało na jego biodra, widziałem coś, co wyglądało na ogień i wokoło niego blask. Jak wygląda tęcza, która pojawia się na obłoku, gdy pada deszcz, tak wyglądał wokoło blask tego, co pojawiło się jako chwała Pana; gdy ją ujrzałem, upadłem na twarz. I słyszałem głos tego, który przemówił.” Ezech. 1:1,4,26-28

„A gdy spojrzałem, oto na sklepieniu, które było nad głowami cherubów było coś jakby kamień szafirowy: coś z wyglądu podobne do tronu.” Ezech. 10:1

„ A gdy patrzałem, postawiono trony i usiadł Sędziwy. Jego szata była biała jak śnieg, a włosy na głowie czyste jak wełna. Jego tron jak płomienie ogniste, a jego koła jak ogień płonący. Ognista rzeka wypływała i wychodziła sprzed niego. Tysiąc tysięcy służyło mu, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed nim; zasiadł sąd i otworzono księgi.” Dan. 7:9-10

„On zaś, będąc pełen Ducha Świętego, utkwiwszy wzrok w niebo, ujrzał chwałę Bożą i Jezusa stojącego po Prawicy Bożej, i rzekł: Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Bożej.” Dz.Ap. 7:55-56

„Znałem człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty - czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie - został uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek - czy to w ciele było, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie - Został uniesiony w zachwyceniu do raju i słyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać.” 2 Kor. 12:2-4

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios;” Efez. 1:3