upada dwudziestu czterech Starców przed Zasiadającym na tronie i oddaje pokłon żyjącemu na wieki wieków, i rzuca przed tronem wieńce swe, mówiąc: Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone. BT
dwudziestu czterech starszych padało przed Tym, który siedzi na tronie, i oddawało pokłon żyjącemu na wieki wieków, i składało swoje wieńce przed tronem, ze słowami: Godny jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, dzięki Twej woli było i zostało stworzone. NP
Dzisiejsze rozważanie chciałbym zatytułować; „Oddaję Bogu moc”. W czwartym rozdziale czytamy o dwudziestu czterech starszych. Kim oni są ? Jest wiele hipotez na ten temat. Jedna z nich mówi, że są to reprezentanci Starego i Nowego Przymierza. Po ostatniej wymianie myśli na ten temat, bardzo ciekawą jest ta, która sugeruje że jest to odpowiednik dwudziestu czterech naczelników zmian kapłańskich. Ponieważ my wszyscy wierzący jesteśmy królewskim kapłaństwem, przedstawiciele tego kapłaństwa, seniorzy ubrani w proste, białe szaty, starsi jako Prezbiterzy wspólnot, nasi reprezentanci, oddają Bogu chwałę i moc. Kościół jest osadzony na mocy Bożej. W dniu Pięćdziesiątnicy został w nią odziany.
Apostoł Piotr pisze, że nasza moc, nasza chwała jest tak znikoma jak kwiat trawy, szybko opada. „A wszelka chwała jego jak kwiat trawy. Uschła trawa, i kwiat opadł,” 1 Piotr. 1:24 Starsi w Niebie oddają swoją znikomą moc, swoje znikome możliwości Bogu. To nie jest moja moc, moja chwała, choćby była ona najmniejsza, choćby był we mnie ślad mojej mocy, mojej siły, to ja oddaje to Tobie, bo godzien jesteś odebrać moc. Bóg ma jedynie prawo do tej naszej znikomej mocy, znikomej chwały.
"Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać, przyjąć chwałę" Mamy tutaj użyte słowo λαβειν (labein) co oznacza wziąć, odebrać. Oddaje się komuś rzeczy nie swoje, lecz rzeczy wypożyczone. Cokolwiek posiadamy, nie jest to naszą własnością, czy naszym dziełem. Nawet nasze zdolności i talenty należą do Boga, Bóg nam ich użycza.
"Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże. Jeśli kto usługuje, niech czyni to z mocą, której udziela Bóg, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jego jest chwała i moc na wieki wieków. Amen." 1 Piotr. 4:11
W postawie dwudziestu czterech starszych mamy pokazane kwalifikacje dla prezbiterów kościoła. Gotowi są złożyć swoje korony, swoje „panowanie” nad sobą i nad braćmi, złożyć swoją śladową moc, swoje możliwości przed Bożym tronem. Problemem wielu dzisiejszych przywódców kościoła jest silne eksponowanie swojej, ludzkiej chwały, mocy, elokwencji, wykształcenia i umiejętności. Powstają specjalne instytuty uczące przywództwa, technik zarządzania zasobami ludzkimi, często zajęcia z homiletyki są łączone z elementami socjo i psychomaniplulacji, pojawiają się specjalne szaty, tytuły. Tymczasem wielebny jest tylko Bóg. Taką postawę widzimy u starszych przed Tronem.
W dwudziestu czterech starszych wokół tronu w Niebie widzę odważnych, sprawiedliwych, szczerych, gorliwych dla Pana, współpracujących ze sobą ludzi. Widzę zespół odpowiedzialnych, szanujących się nawzajem, nie apodyktycznych BRACI, zjednoczonych w uwielbieniu Boga.
Trony starszych są w cieniu Tronu Bożego. Tron Boży jest bardzo mocno wyeksponowany w księdze Objawienia. Prawie w każdym rozdziale jest mowa o tronie, słowo tron, ten Tron Boży, wymieniony jest 32 razy. Tron jest w centrum.
Słowo greckie δυναμιν (dynamin) oznacza moc, możność, zdolność, wpływ na innych, talent, siłę wojskową, wartość, potencjał. Słowo moc, siła, władza, potęga pochodzą od słowa móc, być w stanie coś zrobić. Dzięki sile, mocy możemy wykonać jakąś rzecz. Wszelka moc, wszelka chwała, wszelka władza należy do Boga. Bóg jest źródłem naszych zdolności, naszej wartości, naszych możliwości. To są Boże możliwości w nas. Bóg jest ich właścicielem . Nie ja zdobywam bogactwo, nie ja jestem taki uzdolniony, to nie jest produkt moich dłoni czy inteligencji, Bóg jest sprawcą i dokończeniem, początkiem i końcem. On sprawia w nas chcenie i wykonanie. Taka postawa jest właśnie, oddawaniem Bogu mocy.
Godzien jesteś Boże wziąć, odebrać moją moc, jakąkolwiek chwałę, zaszczyt, ponieważ wszystko z woli Twojej zostało stworzone, i zaistniało. Z woli Twojej są moje zdolności, możliwości, dary, talenty, służba.
"Temu zaś, który według mocy działającej w nas potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy," Efez. 3:20
Paweł pisze: "abyście na nas się nauczyli nie rozumieć więcej ponad to, co napisano, żeby nikt z was nie wynosił się nad drugiego, stając po stronie jednego nauczyciela przeciwko drugiemu. Bo któż ciebie wyróżnia? Albo co masz, czego nie otrzymałbyś? A jeśli otrzymałeś, czemu się chlubisz, jakobyś nie otrzymał? 1 Kor. 4:6-7 Oddanie Bogu mocy sprawia jedność i współpracę oraz buduje zdrowe relacje we wspólnocie. Piotr dodaje; "wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie," 1 Piotr. 5:5
"I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie," Filip. 2:3-5
Biblia mówi, że Bóg jest zazdrosny, gdy jakaś osoba lub grupa osób oddaje, przypisuje sobie lub komuś coś, co wyłącznie należy do Boga. Ludzie mówią jestem źródłem swojej mocy, to moja inteligencja, moje zdolności, moje ręce. Lepiej uważaj, mówiąc tak stąpasz po cienkim lodzie. Bóg jest zazdrosny.
„ Gdyż nie będziesz się kłaniał innemu bogu. (nie będziesz nikomu oddawał mocy ) Albowiem Pan, którego imię jest "Zazdrosny", jest Bogiem zazdrosnym.” 2 Moj. 34:14
Potem usłyszałem jakby donośny głos licznego tłumu w niebie, który mówił: Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc Bogu naszemu, Obj. 19:1
Jan przedstawia obraz zrozumiały dla starożytnego świata. Starcy składają swoje korony przed tronem Bożym. W starożytności był to znak całkowitego poddania. Gdy jeden król poddawał się drugiemu, rzucał swoją koronę do stóp zwycięzcy. Czasem Rzymianie nieśli ze sobą podobiznę swego cesarza, a po zwycięstwie nad którymś państwem jego król rzucał swoją koronę przed podobizną cesarza. W obrazie tym Bóg jest zwycięzcą ludzkich dusz, a Kościół jest ciałem poddanego Mu ludu. Bez pokory i poddania nie ma chrześcijaństwa.
OdpowiedzUsuńW doksologii starców wyraża się uwielbienie Boga z dwóch powodów.
1. Jest On Panem i Bogiem. W sformułowaniu tym ludzie z czasów Jana widzieli więcej treści niż my. Wyrażenie Pan i Bóg brzmi kyrios kai teos. By to oficjalny tytuł Domicjana, rzymskiego cesarza. Ponieważ chrześcijanie nie uznawali tego tytułu, stąd byli prześladowani i zabijani. Nazwanie Boga Panem i Bogiem było po prostu triumfalnym wyznaniem wiary, przyznaniem Mu pierwszego miejsca we wszechświecie.
2. Bóg jest Stworzycielem. To z Jego woli wszystko istniało jeszcze przed stworzeniem, a następnie przybrało materialne kształty. Człowiek opanował wiele zagadnień, ale wciąż nie posiada mocy twórczej. Może on coś zmienić i przedstawić; może wykonać coś z istniejących już materiałów, ale tylko Bóg może stworzyć coś z niczego. Oznacza to, że w rzeczywistości w tym świecie wszystko należy do Boga i człowiek niczego nie może otrzymać, co nie byłoby mu dane przez Boga.
William Barclay
"Komentarz do księgi Objawienia"