Rozdział 18:20

20. Rozraduj się nad nim, niebo i święci, i apostołowie, i prorocy, gdyż Bóg dokonał dla was sądu nad nim. BW
 
Wesel się nad nią, niebo, i święci, apostołowie, prorocy, bo Bóg przeciw niej rozsądził waszą sprawę. BT

Rozwesel się nad nim, niebo i święci, apostołowie i prorocy, gdyż Bóg rozstrzygnął na jego szkodę wasz pozew przeciw niemu. NP

Kto to mówi, kto zezwala Niebu na radowanie się ? Aby odpowiedzieć na to pytanie przeczytajmy kontekst. „Otóż w ciągu jednej godziny spustoszono to bogactwo. Każdy sternik i każdy podróżnik, żeglarze i ci, którzy pracują na morzu, zatrzymali się z daleka, widząc dym jego pożaru i wołali: (…) Raduj się ευφραινου (eufrainou) bądź rozweselone, bądź ucieszone, z jego powodu niebo oraz święci, apostołowie i prorocy, bo za waszą krzywdę Bóg je osądził.”

To jest bardzo ciekawe miejsce, ile o tych rzeczach ostatecznych wiedzieli ci którzy w jakikolwiek sposób mieli do czynienia z handlem z Babilonem. Ludzie "morza" wiedzieli wiele, jednak ich wiedza okazała się bezużyteczna.  Każdy kto był tylko na morzu, był świadomy, że teraz jest czas radości w niebie. Doskonale też wiedzieli, że główną przyczyną upadku Babilonu, była skarga świętych na okrutne prześladowania jakie doznawali w Babilonie. Ciekawą jest też zawarta tutaj sugestia czasu trwania Babilonu. Można powiedzieć, że Babilon był od dawien dawna, i że jego wpływ jest obecnie  wszędzie. Z jego powodu cierpieli prorocy, nawet gdy mieszkali w Jerozolimie. Z jego powodu cierpieli apostołowie i pierwsi święci głównie w Imperium Rzymskim, a także wszyscy uczniowie i słudzy Jezusa, rozsiani po globie ziemskim.

Dzisiejszy werset jest krótką zapowiedzią tego o czym będziemy czytali w następnym rozdziale. Dla tych co są w tym momencie na morzu, sytuacja nie wygląda najlepiej. To wielka tragedia widzieć co się dzieje teraz z Babilonem, bać się srogiego gniewu Bożego, który za moment dosięgnie i ich, a jednocześnie zdawać sobie sprawę, że w Niebie panuje radość z upadku Babilonu i zwycięstwa świętych. Widzieć, i nie wziąć udziału w tej radości, to jest dopiero wielka tragedia.

Drogi Przyjacielu, jeżeli  twoja relacja z Bogiem jest jeszcze nie określona, jesteś z dala od Boga, a blisko Babilonu, to zadaj sobie pytanie, gdzie będziesz, po której stronie tej sceny, gdy rozpocznie się sąd nad tym wielkim, pełnym obrzydliwości miastem.

Opis radości, zadowolenia i uwielbienia Boga za pomstę na Jego wrogach spotykamy w innych miejscach Pisma Świętego. „Wysławiajcie, narody, lud jego, Gdyż pomści krew sług swoich I zemstę wywrze na wrogach swoich, Ale ziemię swoją i lud oczyści z grzechu. 5 Moj. 32:43; "Słuchaj! Wrzawa z miasta! Słuchaj! Wrzawa z świątyni! Słuchaj! To Pan oddaje swoim nieprzyjaciołom należną im zapłatę.(...) Radujcie się z Jeruzalemem i cieszcie się z nim wszyscy, którzy je miłujecie! Wykrzykujcie radośnie z nim wszyscy, którzy jesteście po nim w żałobie," Izaj. 66:6,10.;  „Dlatego oto idą dni, gdy nawiedzę bałwany Babilonu; i cały jego kraj okryje się hańbą, i wszyscy jego pobici padną pośród niego. Wtedy wykrzykiwać będzie radośnie nad Babilonem niebo i ziemia, i wszystko, co jest na nich, albowiem z północy przyjdą przeciwko niemu pustoszyciele - mówi Pan.” Jer. 51:47-48

Nowy przekład sugeruje, że Bóg rozsądził, rozstrzygnął pozew, skargę pokrzywdzonych. W języku greckim mamy tutaj interesującą konstrukcję językową;  εκρινεν ο θεος το κριμα υμων εξ αυτης (ekrinen ho theos to krima hymōn eks autēs) osądził Bóg wyrok, sąd wasz z nim. Natomiast tłumaczenie KUL oddaje ten fragment w następujący  sposób "bo Bóg przeciw niej rozsądził waszą sprawę"

W. Hendriksen pisze; „Zważywszy, że bezbożni opierają całą swoją nadzieję w luksusach i przyjemnościach tego życia, kiedy „kształt” tego świata ginie, oni giną razem z nim. Ich „wszystko” znika. Lecz święci, apostołowie i prorocy Boży zostają wezwani do radości z ich niebiańskiego domu, ponieważ upadek Babilonu jest sprawiedliwą karą wymierzoną bezbożnemu światu, gdyż ten prześladował kościół.”

Apostoł Paweł w 1 Koryntian 7:26, 30-31 pisze: „Sądzę więc, że w obliczu groźnego położenia dobrze jest człowiekowi pozostać takim, jakim jest. (...) A ci, którzy płaczą, jakby nie płakali; a ci, którzy się weselą, jakby się nie weselili; a ci, którzy kupują, jakby nic nie posiadali; A ci, którzy używają tego świata, jakby go nie używali; przemija bowiem kształt tego świata.”

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, Ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili. Błogosławieni jesteście, jeśli was znieważają dla imienia Chrystusowego, gdyż Duch chwały, Duch Boży, spoczywa na was.” 1 Piotr. 4:12-14

„Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli. Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić. Rzym. 8:16-18