A mur jego jest zbudowany z jaspisu, a Miasto - to czyste złoto do szkła czystego podobne. A warstwy fundamentu pod murem Miasta zdobne są wszelakim drogim kamieniem. Warstwa pierwsza - jaspis, druga - szafir, trzecia - chalcedon, czwarta - szmaragd, piąta - sardoniks, szósta - krwawnik, siódma - chryzolit, ósma - beryl, dziewiąta - topaz, dziesiąta - chryzopraz, jedenasta - hiacynt, dwunasta - ametyst. BT
Jego mur zbudowany był z jaspisu, a Miasto ze czystego złota, przypominającego czyste szkło. Fundamenty muru Miasta ozdobione były wszelkim drogim kamieniem: pierwszy kamień — jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd, piąty sardoniks, szósty karneol, siódmy chryzolit, ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopras, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst. NP
Dalej w naszym przewodniku po Nowym Jeruzalem czytamy, że mur był zbudowany z jaspisu. Jak już pisałem, ten starożytny jaspis nie był współczesnym, matowym brązowawym jaspisem, lecz przezroczystym kryształem o białym lub jasno zielonym kolorze. Mur z całą pewnością był doskonale przeźroczysty i można było przez niego zobaczyć co jest w środku.
Rodzi się pytanie; skoro na nowej ziemi nie będzie grzechu, ani agresji a smok, odwieczny przeciwnik Boży został na wieki wrzucony do jeziora ognistego, to po co nowej Jerozolimie potrzebny jest mur? Podzieliłem się tym pytaniem z kilkoma osobami. Dwie odpowiedzi podobały mi się szczególnie. Mur oznacza, że wielkość miasta jest określona i nie przewiduje się jego rozbudowy. Mur wyznaczał granice miasta. Oddzielał w widoczny sposób miasto od jego otoczenia. Poza tym ważny jest efekt świetlny. Światło, blask złota poprzez mur i jego fundamenty tworzył imponujące oświetlenie dla nowej ziemi.
Wiliam Barclay dodaje w swoim komentarzu: „ Samo miasto było zbudowane ze szczerego złota, tak czystego jak lśniące szkło. Jan może nawiązywać tu do pewnych cech ziemskiego Jeruzalem. Józef Flawiusz tak opisze świątynię Heroda: „Frontowej stronie zewnętrznej części świątyni nie brakowało niczego, co mogło zadziwić umysły ludzkie i lubować wzrok; cała ta strona była pokryta wielkimi płytami złota, które wspaniale odbijało promienie wschodzącego słońca; ludzie odwracali oczy od tego blasku, który raził ich tak jak blask samego słońca. Z dalszej odległości świątynia była podobna do góry pokrytej śniegiem, ponieważ części nie pokryte złotem lśniły wyjątkową bielą” (J. Flawiusz, Wojny Żydów 5.5.6).”
Dalej apostoł Jan zwraca naszą uwagę na dwanaście drogocennych kamieni, które tworzyły fundament muru miasta. Barclay dalej pisze: „Między dwunastoma bramami znajdowało się dwanaście ogromnych kamieni, stanowiących fundament muru. I znowu Jan może nawiązywać do wielkich kamieni w fundamentach Jeruzalem. W tekście, który przed chwilą cytowaliśmy, Flawiusz mówi o kamieniach w ścianach świątyni; są to bloki kamienne o rozmiarach sięgających ponad 20 m długości, 2,5 m wysokości i 2,7 m szerokości. W 14 wierszu tego rozdziału Jan powiada, że na każdym z tych kamieni było wyryte imię jednego z dwunastu apostołów. Byli oni zarówno pierwszymi naśladowcami Jezusa jak i jego przedstawicielami, to oni stanowili fundament Kościoła.”
Kamienie fundamentu miasta Bożego to drogocenne i rzadko spotykane kamienie. Kamienie te przypominają dwanaście kamieni umieszczonych na napierśniku najwyższego kapłana. Drogocenne kamienie są odbiciem doskonałej mądrości i sprawiedliwości Bożej, Bożej światłości, symbolem trudnego do opisania niezrównanego piękna stworzenia Bożego. Miasto nie tylko jest piękne, ale i bogate. Nie zatrzymuje swego bogactwa i piękna dla siebie. Bramy są otwarte.
„Zrobisz też napierśnik wyroczny. Wykonasz go artystycznie, tak samo jak efod, Zrobisz go ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i ze skręconego bisioru. Będzie czworograniasty, złożony we dwoje, na piędź długi i na piędź szeroki. Osadzisz na nim zestaw z drogich kamieni w czterech rzędach: pierwszy rząd to rubin, topaz i szmaragd; Drugi rząd to karbunkuł, szafir i beryl, Trzeci rząd to opal, agat i ametyst. Czwarty rząd to chryzolit, onyks i jaspis. Osadzone będą w oprawach ze złota. A kamieni tych będzie, według imion synów izraelskich, dwanaście, według ich imion; na każdym będzie wyryte jak na pieczęci imię jednego z dwunastu plemion.” 2 Moj. 28:15-21 i 39,10n
Wg proroka Ezechiela król Tyru, który ilustruje szatana, był ubrany w kamienie szlachetne; „ Synu człowieczy, zanuć pieśń żałobną nad królem Tyru i powiedz mu: Tak mówi Wszechmocny Pan: Ty, który byłeś odbiciem doskonałości, pełnym mądrości i skończonego piękna, Byłeś w Edenie, ogrodzie Bożym; okryciem twoim były wszelakie drogie kamienie: karneol, topaz i jaspis. chryzolit, beryl i onyks, szafir, rubin i szmaragd; ze złota zrobione były twoje bębenki, a twoje ozdoby zrobiono w dniu, gdy zostałeś stworzony.” Ezech. 28:12-13
O kamieniach szlachetnych użytych jako budulec do budowy fundamentów, czytamy również u proroka Izajasza. „Bo twoim małżonkiem jest twój Stwórca, - jego imię Pan Zastępów - a twoim Odkupicielem Święty Izraelski, zwany Bogiem całej ziemi. (...) O, ty nieszczęśliwe, burzą miotane, nie pocieszone! Oto Ja położę twoje fundamenty na turkusach, a twoje mury założę na szafirach. I uczynię twoje blanki z rubinów, a twoje bramy z karbunkułów, a wszystkie twoje wały z drugich kamieni. I wszyscy twoi budowniczowie będą uczniami Pana, a twoje dzieci będą miały wielki dobrobyt. Będziesz mocno ugruntowane na sprawiedliwości, dalekie od ucisku, bo nie masz powodu się bać, i od przestrachu, bo nie zbliży się do ciebie.” Izaj. 54:5,11-14
Dzisiaj naukowcy są w stanie wytwarzać „czyste” światło dzięki specjalnym filtrom polaryzacyjnym. Przeprowadzono badania tych dwunastu kamieni. Pocięto je na cienkie plastry i przepuszczono przez nie czyste światło. Efektem było światło mieniące się wszystkimi kolorami tęczy, według jednego ustalonego porządku. Tą cechę nazwano anizotropią. Nie wszystkie kamienie szlachetne mają taką właściwość, te w fundamencie świętego miasta, mają. Pozostałe inne emitują czerń. Nie jestem fizykiem, zwróciłem uwagę na wypowiedź jednego wykładowców w tej sprawie. Pomijając terminy i definicje naukowe, dobór kamieni muru nie jest tutaj przypadkowy, a kompozycja i proporcje stworzą wspaniałe świetlne widowisko nieznane dotąd ludzkiemu oku. Poza tym koszt budowy, nie mamy do dzisiaj takiej budowli, nawet najbogatsi władcy nie wybudowali sobie miasta, i muru z tak trwałych i drogocennych materiałów. Inna rzecz, czy by starczyło surowców, minerałów z głębin naszej ziemi ?
W całej historii, w każdej cywilizacji, kamienie były wysoko cenione i poszukiwane. Biblia zawiera wiele odniesień do klejnotów i kamieni szlachetnych. Apostoł Jan w naszym tekście wymienia nazwy dwunastu kamieni, które zdobią fundament Nowego Jeruzalem. Jest pewna trudność w dokładnym poznaniu wymienionych kamieni. Dopiero gdzieś od połowy 1800 roku, zaczęto identyfikować kamienie według zawartych w nich minerałów. W czasach biblijnych kamienie były identyfikowane głównie przez kolor, twardość i walory estetyczne I tak np. hebrajski termin „odem” oznacza po prostu "czerwony kamień." To mogło być kilka czerwonych kamieni znanych w tamtym czasie (czerwony jaspis, karneol, granat). Więcej informacji uzyskujemy dzięki znaleziskom archeologicznym i pismom starożytnych historyków, takich jak Teofrast (372-287 pne), Pliniusz Starszy (23-79 ne), i Józef Flawiusz (37-100 ne). Dzięki tym źródłom jesteśmy w stanie trochę dokładniej zidentyfikować kamienie szlachetne występujące w tekstach biblijnych.
W języku angielskim jest kilka interesujących stron na temat kamieni szlachetnych w Piśmie Świętym. Polecę uwadze dwie z nich:
http://www.preciousstonesofthebible.com/stonegallery.html
http://sharonscrapbook.blogspot.com/2014_10_12_archive.html
1. Jaspis w czasach Jana był to przezroczysty kryształ, podobny do diamentu, szklano - biały lub lekko zielonkawego koloru. Dzisiejszy Jaspis jest nieprzeźroczysty, a wydaje się, że materiały zdobiące fundament Nowej Jerozolimy wszystkie były przeźroczystymi.
2. Szafir występuje w Starym Testamencie jako podstawa stóp Bożych (2 Mojż. 24.10). I znowu różnił się od współczesnego szafiru. Pliniusz określa jego kolor jako niebieski, ze złotymi cętkami. Szafir uzyskuje niebieski kolor dzięki domieszce małej ilości żelaza i tytanu. Najprawdopodobniej był to niebieski kamień znany nam dzisiaj jako lapis lazuli.
„I wstąpił Mojżesz i Aaron, Nadab i Abihu oraz siedemdziesięciu ze starszych Izraela na górę, I ujrzeli Boga Izraela, a pod jego stopami jakby twór z płyt szafirowych, błękitny jak samo niebo.” 2 Moj. 24:9-10
„Jego ręce są jakby toczone ze złota, wysadzone drogimi kamieniami, jego brzuch jak płyta z kości słoniowej, wysadzana szafirami.” Pieśń 5:14
3. Chalcedon był zielonym krzemianem miedzi (sylikat miedzi) , który znajdowano w kopalniach niedaleko Chalcedonu w Bitynii. Określano go jako połyskującą zieleń na szyi gołębia lub w ogonie pawia. W czasach biblijnych, chalcedon był szeroko stosowany w rzeźbach, do wyrobu sygnetów, koralików, mis, kielichów i innych przedmiotów gospodarstwa domowego
4. Szmaragd był taki, jak współcześnie znany nam szmaragd, który Pliniusz określa jako najbardziej zielony ze wszystkich kamieni. W czwartym rozdziale czytaliśmy o jaskrawo zielonej tęczy szmaragdowej.
„A Ten, który na nim siedział, podobny był z wyglądu do kamienia jaspisowego i karneolowego, a wokoło tronu tęcza, podobna z wyglądu do szmaragdu.” Obj. 4:3
5. Sardoniks to inaczej onyks, była to odmiana agatu w którym kolor biały był przedzielony warstwami czerwonymi i brązowymi, szczególnie używano go do wyrobu kameinów (rzeźbionych małych ozdobnych wisiorków) oraz pieczęci.
6. Sard lub karneol, σαρδιος (sardios) (sardycjusz BG) wywodziły swoją nazwę od Sardes. Był to czerwony, najpowszechniej używany kamień do wyrobu klejnotów. Karneol czerwony, półprzeźroczysty kamień przypominający rubin.
7. Chryzolit, był to złoty kamień, w języku hebrajskim występuje pod nazwą kamienia z Tarsziszu. Pliniusz powiada, że świeci on złocistym blaskiem. Może to być żółty beryl lub złocisty jaspis.
8. Beryl był podobny do szmaragdu; najcenniejsze kamienie miały niebieski lub kolor morskiej zieleni.
9. Topaz był przezroczystym, zielono-złocistym kamieniem, bardzo wysoko cenionym przez Hebrajczyków. Job mówi o topazie etiopskim w swoim poemacie o mądrości; „ Nie dorówna jej topaz etiopski, nawet na wagę szczerego złota nie idzie.” Job. 28:19
10, Chryzopraz, był to kamień o kolorze zielonego jabłka lub pora ogrodowego (chrisos -złoto. prasos - por)
11. Hiacynt był określany przez starożytnych pisarzy jako fioletowy, niebiesko-purpurowy kamień. Najprawdopodobniej był to odpowiednik dzisiejszego szafiru. Bardzo rzadki i ceniony kamień kolekcjonerski i jubilerski. Zazwyczaj nadaje się mu szlif fasetkowy: brylantowy lub schodkowy, rzadziej kaboszonowy). Kamienie maja najczęściej od 1 do 4 karatów i wyjątkowo osiągają 10 karatów (1 karat = 0,2 g; 10 karatów = 2 gramy).
12. Ametyst to półprzeźroczysty kamień o kolorze purpury lub fioletu, był bardzo podobny do hiacyntu ale o wiele bardziej wartościowszy.
Na pierwszy rzut oka mamy tu tylko spis dwunastu szlachetnych kamieni, z insygniami imion apostołów Pana. Jednak pod tym opisem budowlanym kryje się głębia, kryje się przepiękny opis wielkiego splendoru i bogactwa Nowego Jeruzalem. "Zwycięzca odziedziczy to wszystko... " Obj. 21:7
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz