Rozdział 2:8,9

8,9 A do anioła zboru w Smyrnie napisz: To mówi pierwszy i ostatni, który był umarły, a ożył; Znam ucisk twój i ubóstwo, lecz tyś bogaty, i wiem, że bluźnią tobie ci, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, ale są synagogą szatana. BW

Aniołowi Kościoła w Smyrnie napisz: To mówi Pierwszy i Ostatni, który był martwy, a ożył: Znam twój ucisk i ubóstwo - ale ty jesteś bogaty - i [znam] obelgę wyrządzoną przez tych, co samych siebie zowią Żydami, a nie są nimi, lecz synagogą szatana. (BT)

A do anioła zboru w Smyrnie napisz: Oto, co mówi Pierwszy i Ostatni, który był umarły, a ożył. Wiem o twoim ucisku i ubóstwie — choć ty jesteś bogaty — i o bluźnierstwie ze strony tych, którzy podają się za żydów i nie są nimi, lecz synagogą szatana. NP.

Znam uczynki twoje i ucisk, i ubóstwo, (aleś bogaty), i bluźnierstwo tych, którzy się powiadają być Żydami, a nie są, ale są bóżnicą szatańską. BG 


Wspólnocie w Smyrnie Jezus objawia się i przedstawia jako Ten który jest pewnym wsparciem, pewnym fundamentem ludzkiej nadziei. Jest Wiecznym. W Nim zamknięty jest czas, historia, wieczność. To On pierwszy pokonał śmierć a życie wywiódł na światło dzienne. Jest Żywy. Pomimo okrutnych cierpień, poniesienia krzyża i śmierci, zmartwychwstał jako pierwszy, jako pierwiastek tych którzy w Nim ożywieni będą. Jakże wielkim pokrzepieniem jest ten wstęp dla prześladowanych chrześcijan w Smyrnie i proroctwem na to co w Smyrnie miało się jeszcze wydarzyć.

Znam ucisk, θλιψιν (thlipsin) ucisk, utrapienie twoje, zmiażdżenie pod ciężarem. Kiedy pojawiają się trudności, cierpienia wtedy pojawiają się wątpliwości, zniechęcenie i rezygnacja. Wielu wierzących uważa, że życie chrześcijańskie powinno być nieustającym pasmem sukcesów, bogactwa, zdrowia i wszelakiego powodzenia. To są złudne obietnice i oszukiwanie samych siebie. Obecnie zdecydowana większość chrześcijan na świecie żyje w skrajnym ubóstwie, doświadcza głodu i srogich prześladowań. Pan Jezus mówi, że zna również ubóstwo πτωχειαν (ptōcheian) ubóstwo, a właściwie skrajną nędzę, swoich pozbawionych środków do życia sług w Smyrnie. On zna.

Do tych wszystkich w Smyrnie, być może i do ciebie dzisiaj, Pan Jezus Chrystus mówi: „Znam utrapienie Twoje” Nie koncentruj się jednak na tych trudnych okolicznościach,  popatrz, że mimo wszystko, jesteś bogaty, że nie jesteś sam, że Pan jest z Tobą.

David M. Levy w książce „Objawienie, ostatnie Słowo Boga” pisze: „Smyrna znaczy mirra albo gorzkość. Słowo to oznaczało słodkawe pachnidło, używane do balsamowania zmarłych – trafne nawiązanie do cierpienia i śmieci Chrystusa. Świadomość cierpień Pana była ogromnym pocieszeniem dla wierzących w Smyrnie, którzy przechodzili przez straszliwe prześladowania. Ten zbór nie otrzymał żadnej nagany, jedynie same pochwały. Chrystus zapewnia, że zna ich ucisk i ubóstwo. Chrześcijanie ci byli prześladowani przez Imperium Rzymskie. Rzucano ich na pożarcie lwom albo dzikim psom. Krzyżowano ich, wrzucano do smoły, albo do wrzącej oliwy, palono na stosach. Słynny biskup Smyrny, Polikarp. (zresztą uczeń Jana Apostoła) został spalony na stosie w Rzymie około 155 r.n.e. czyli około 60 lat od odczytania tego listu w zborze w Smyrnie.

Wierzący w Smyrnie znaleźli się też w skrajnej biedzie z powodu bezkompromisowego pójścia za Chrystusem. Najprawdopodobniej odmówiono im zatrudnienia. Chrześcijańscy właściciele sklepów byli bojkotowani a ich domy rabowane i demolowane. Nasz Pan dobrze rozumiał co to znaczy „Albowiem znacie łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, że będąc bogatym, stał się dla was ubogim, abyście ubóstwem jego ubogaceni zostali.” 2 Kor 8:9 A jednocześnie byli bogaci w miłość Chrystusową, zachętę płynącą z Pism, duchowe błogosławieństwa, owoc Ducha. Kolejna wypowiedź Pawła trafnie podsumowuje doświadczenie wierzących ze Smyrny; „Jako zasmuceni, ale zawsze weseli, jako ubodzy, jednak wielu ubogacający, jako nic nie mający, a jednak wszystko posiadający.” 2 Kor. 6:10"

Dalej czytamy „i wiem, że bluźnią βλασφημιαν (blasfēmian) bluźnią, krzywdzą słowami ci, którzy podają się za Żydów,” Część mieszkańców Smyrny, to Żydzi, którzy kiedyś musieli opuścić swoją ojczyznę, być może trafili do niewoli, a teraz osiedlili się wśród greków, których kiedyś, za czasów Machabeuszy, tak nienawidzili. Teraz podejmują współpracę z nimi, aby wspólnie prześladować chrześcijan, często swoich współbraci. Ranią, krzywdzą słowami, ich języki od rana do wieczora skierowane są przeciwko wyznawcom Chrystusa. Czy ich widzą na ulicy, w sklepie, w sąsiedztwie, cały czas w ich słowach jest jad nienawiści. Są przekleństwa, obmowy, fałszywe świadectwa, złośliwe docinki i uśmieszki. To boli.

Byli oni już Żydami tylko z urodzenia, nie z wiary. Pseudo Żydzi. Nie mieli relacji z Bogiem, choć spotykali się w synagogach. Szatan wykorzystywał ich w walce z chrześcijanami, których prześladowali, jątrzyli i podburzali greków, oskarżali braci, często podstawiając fałszywych świadków, w tych metodach nie przebierali w środkach, byli podstępni, okrutni i byli w tych swoich przewrotnych działaniach najlepsi. Najczęściej całe to zło knuli w synagogach, tam planowali wszelakie niegodziwości w stosunku do wyznawców Chrystusa. Synagoga w Smyrnie stała się miejscem, kwaterą główna sił szatana i była używana do walki przeciwko znienawidzonym uczniom Jezusa.

W Smyrnie było wielu wpływowych Żydów. I tak na przykład zaofiarowali oni 10.000 denarów na upiększenie miasta. Byli oni szczególnie wrogo usposobieni do chrześcijańskiego zboru, gdyż to spośród nich i ludzi zainteresowanych judaizmem chrześcijanie werbowali swoich wyznawców. Historycy opisują, że gdy palono na stosie Polikarpa, pomimo sabatu, Żydzi prześcigali się ze sobą w znoszeniu chrustu na stos dla skazanego.

Taką samą gorliwość Żydów w prześladowaniu chrześcijan widzimy już w Dziejach Apostolskich: „Niektórzy zaś z synagogi, zwanej libertyńską, oraz z synagog Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, a również z Cylicji i Azji, wystąpili, rozprawiając ze Szczepanem. ... Tak podburzyli lud oraz starszych i uczonych w Piśmie, a powstawszy, porwali go i przywiedli przed Radę Najwyższą.” Dz.Ap. 6:9,12; „Po upływie dłuższego czasu uknuli Żydzi spisek na jego życie”; Dz.Ap. 9:23; „A gdy Żydzi ujrzeli tłumy, ogarnęła ich zazdrość, i bluźniąc sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł.” Dz.Ap. 13:45; „Żydzi zaś podburzyli pobożne i dostojne niewiasty oraz wybitne osobistości w mieście i wzniecili przeciw Pawłowi i Barnabie prześladowanie, i wypędzili ich ze swego okręgu.” Dz. Ap.13:50; „A w Ikonium weszli również do synagogi żydowskiej i przemawiali tak, iż uwierzyło wielkie mnóstwo Żydów i Greków. Lecz Żydzi, którzy nie uwierzyli, podjudzili i rozjątrzyli pogan przeciwko braciom.” Dz.Ap. 14:1-2; „Tymczasem nadeszli z Antiochii i z Ikonium Żydzi i namówiwszy tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że umarł. Dz.Ap. 14:19 „A gdy się dowiedzieli Żydzi z Tesaloniki, że i w Berei Paweł głosi Słowo Boże, udali się tam, judząc i podburzając pospólstwo.” Dz.Ap. 17:13; „A gdy te siedem dni miały się ku końcowi, ujrzeli go w świątyni Żydzi z Azji, podburzyli cały tłum i rzucili się na niego,” Dz.Ap. 21:27; „A gdy nastał dzień, uknuli Żydzi spisek i związali się przysięgą, mówiąc, że nie będą ani jedli, ani pili, dopóki nie zabiją Pawła.” Dz.Ap. 23:12

„Albowiem wy, bracia, staliście się naśladowcami zborów Bożych, które są w Judei w Chrystusie Jezusie, bo i wy doznaliście tych samych cierpień od swoich rodaków, jak i oni od Żydów, którzy i Pana Jezusa zabili, i proroków, i nas prześladowali, i Bogu się nie podobają i wszystkim ludziom są przeciwni;” 1 Tes. 2:14-15

Obj. 2:9 w Biblii Gdańskiej jest jeszcze ważny zwrot: „Znam uczynki twoje” Ten zwrot w listach do wspólnot pojawia się w BG siedem razy i jest skierowany do każdego kościoła. Znam twoje czyny, to także znaczy znam twoją bezczynność. Czyny, uczynki w świetle Księgi Objawienia, są bardzo istotne i ważne. Oczywiście można zarzucać listowi Jakuba i Objawieniu Jezusa zbytnią "uczynkowość", ale nie można udawać, że Bóg nie patrzy, i nie zna naszych uczynków, skoro zna i mają one w Jego oczach wielką wartość. To nie faryzeusze czy legaliści wymyślili i gnębią kościół tzw. „uczynkowością”, to jest idea jak najbardziej widoczna i poparta Słowem Bożym w Nowym Testamencie.

Dla przykładu podam trzy wersety z listu do Tytusa, ale takich wersetów jest więcej. „Który dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach,” Tyt. 2:14; „Prawdziwa to mowa i chcę, abyś ty przy tym obstawał, żeby ci, którzy uwierzyli w Boga, starali się celować w dobrych uczynkach. To jest dobre i użyteczne dla ludzi.” Tyt. 3:8 „A niech się i nasi uczą celować w dobrych uczynkach, aby zaspokajać palące potrzeby, żeby nie byli nieużyteczni.” Tyt. 3:14