Rozdział 2:1

Do anioła zboru w Efezie napisz: To mówi Ten, który trzyma siedem gwiazd w prawicy swojej, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników: BW

Aniołowi Kościoła w Efezie napisz: To mówi Ten, który trzyma w prawej ręce siedem gwiazd, Ten, który się przechadza wśród siedmiu złotych świeczników: BT 
 
Do anioła zboru w Efezie napisz: Oto, co mówi Ten, który w swojej prawej ręce trzyma siedem gwiazd, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników: NP

Każdemu zborowi, to jest warte podkreślenia, została przedstawiona jakaś cecha Pana Jezusa powtórzona z pierwszego rozdziału. Pierwszemu zborowi anioł przypomina osobę Tego „który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników” (1:12) i „który trzyma siedem gwiazd w prawicy swojej” (1:16).

Jak już wspomniałem w (1:16;17) anioł αγγελω (angelō) posłaniec, zwiastun, przedstawia po prostu anioła, duchowego posłańca i opiekuna zboru. Według innych komentatorów anioł to prezbiter (starszy) powołany i posłany przez Boga do służby wspólnocie wiernych. Kiedy myślałem na ten temat, przypomniał mi się taki werset „albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty!” Gal. 1:8 Wers ten zakłada możliwość zwiastowania przez anioła jakiegoś przesłania do kościoła właściwego i niewłaściwego. W Starym Testamencie czytamy o Bożych posłańcach, którzy przybierali postać ludzi, widzimy to również w Ewangeliach. Żyjemy w czasach humanizmu i postmodernizmu, w których pojęcie duchowości zmieniło się  na tyle, że demony i aniołowie są niemymi i bezczynnymi postaciami, a diabeł jest bajkową postacią z ogonem i rogami biegającym po piekle z trójzębnym czerwonym widelcem. Księga Objawienia obala ten pogląd.

Zastanawiam się na tym, czy list do zboru był pisany do anioła tego zboru, a nie do całego zboru, być może ten anioł był przydzielony komuś lub grupie przywódców zboru. Być może. Kiedy prezbiter (błogosławiony czytający) odczytywał list w Efezie, dał wspólnocie (błogosławieni ci, którzy słuchają) wyraźną informację, że oto naszym zborem jest zainteresowane Niebo, że nie JA lub MY  stoimy za tym przesłaniem, ale anioł i to ten anioł, którego Jezus trzyma w prawej swojej dłoni. Więc jest to przesłanie prosto od samego Jezusa do naszego zboru. Bardzo cenię sobie powiedzenie z Dziejów Apostolskich, „postanowiliśmy Duch Święty i my” (Dz.Ap. 15:28), i mam poczucie, że coraz częściej w sprawach wspólnoty decydujemy tylko MY. Dzisiejsze wspólnoty mają dość kolejnych postanowień i uzgodnień, jednych z wielu kazań i przesłań. Dzisiejsze wspólnoty potrzebują otrzymać coś od Jezusa za pośrednictwem anioła. Być może właśnie te listy do siedmiu wspólnot są tym ważnym przesłaniem, które powinno odżyć tu i teraz. Wierzę, że Jezus i dzisiaj przechadza się wokół świeczników, które symbolizują wspólnoty chrześcijan, moją i Twoją. Jezus przechadza się wokół tych zborów, posyła aniołów, posyła proroków, aby przekazali treść tej księgi. „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów.” Obj. 2:7

Jeszcze chciałbym zwrócić uwagę na słowo εκκλησιας (ekklēsias) zgromadzenie, (społeczność) wywołanych. Ekklesia w świeckim znaczeniu oznaczała wywołanie ludzi z ich domów, wezwanie z ich domów w miejsca publiczne , na plac zwany Agorą na zgromadzenie. Dzisiaj tłumaczy się ten wyraz jako kościół, kiedyś bardziej jako zbór czy wspólnota. Kościół to nie jest budynek, to nie jest organizacja o takiej czy innej nazwie. Ekklesia, to społeczność, braterska więź, wspólnota ludzi wywołanych ze świata i przeznaczonych do reprezentowania Królestwa Bożego na ziemi, do pracy misyjnej w miejscach publicznych.

„A wszyscy, którzy uwierzyli byli pospołu, i wszystkie rzeczy mieli spólne. A osiadłości i majętności sprzedawali, i udzielali ich wszystkim, jako komu było potrzeba. A na każdy dzień trwając zgodnie w kościele i chleb łamiąc po domach, przyjmowali pokarm z radością i w prostocie serdecznej. Chwaląc Boga i mając łaskę u wszystkiego ludu. A Pan przydawał zborowi εκκλησιας (ekklēsias) na każdy dzień tych, którzy mieli być zbawieni.” Dz.Ap. 2:44-47 BG

„ A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. I tak się ich sprawy ułożyły, że przez cały rok przebywali razem w zborze εκκλησιας (ekklēsias) i nauczali wielu ludzi; w Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami. Dz.Ap. 11:26