„Wierny świadek” odnosi się do całkowitego zaufania naszemu Panu w stosunku do obietnic, które złożył.
„Pierworodny z umarłych” odnosi się do Niego, jako do pierwszego człowieka, który pokonał śmierć i wyszedł z grobu na zawsze. Wszyscy, którzy powstali z martwych przed Nim, umarli ponownie. Teraz, kiedy Jezus na zawsze pokonał śmierć, nie musimy obawiać się już choroby lub śmierci.
Jezus jest także określany, jako „Władca całej ziemi”. Naszemu Panu jest dana cała władza nad niebem i ziemią. Kontroluje również serca władców. "Serce króla w ręku Pana jest jak strumienie wód; On je kieruje, dokąd chce." (Przyp. 21:1)
Nasz Pan jest dalej określany jako Ten, „który nas umiłował i obmył nas z naszych grzechów swoją krwią;” (werset 5). Jego miłość do nas jest wieczna. Przelał swoją krew, nie tylko po to, aby raz na zawsze przebaczyć nasze grzechy. Pierwsza obietnica w Nowym Testamencie dotyczy Jezusa, który „zbawi swój lud od jego grzechów” (Mat. 1:21). Uwolnienie od mocy grzechu jest głównym tematem Nowego Testamentu. Grzech już nie będzie panował nad nami, jeżeli żyjemy pod łaską (Rzym. 6:14).
Królestwo i kapłani dla Boga, swojego Ojca
Dalej czytamy, że Pan Jezus uczynił nas „królestwem [od tłumacza: Zac Poonen używa tutaj słowo „królestwo” i jest to zgodne z przekładami opartymi na greckim tekście Nowego Testamentu Nestle/Aland; natomiast wariant Tekstu Przyjętego zawiera słowo „królami”] i kapłanami dla Boga, swego Ojca” (werset 6)
„Królestwo Boże” jest sferą, w której Bóg sprawuje władzę absolutną. Kościół jest reprezentantem „królestwa Bożego” na ziemi – grupy ludzi, którzy stali się „jednym królestwem”, ponieważ przedstawiają władzę Bożą w każdej dziedzinie życia. Pan przemienił niesforny tłum w uporządkowane królestwo – ludzi, którzy są obecnie pod rządami Boga.
Jesteśmy także uczynieni kapłanami. Każdy wierzący – mężczyzna lub kobieta – został uczyniony kapłanem Pana. W Bożych oczach, nie ma czegoś takiego, jak specjalna klasa powołanych ludzi do „kapłaństwa” w kościele, to pojęcie ze Starego Testamentu. W każdym miejscu, gdzie występuje taki porządek we współczesnych kościołach, jest to zawracanie ludzi do czasów sprzed przyjścia Chrystusa. WSZYSCY jesteśmy kapłanami.
Jako kapłani jesteśmy powołani do składania ofiar Bogu. Musimy zważać na to, że w Starym Testamencie były ofiarowywane ciała zwierząt, jednak teraz musimy ofiarowywać nasze własne ciała Bogu, jako ofiarę żywą (Rzym. 12:1).
Wyrażenie „Boga, swojego Ojca” jest podobne do słów Jezusa po zmartwychwstaniu „do mego Ojca i waszego Ojca, i [do] mego Boga, i waszego Boga." (Jana 20:17). Jego Ojciec teraz stał się także naszym Ojcem. Teraz możemy znaleźć ochronę w Bogu, jako naszym Ojcu, tak samo, jak Jezus znalazł ją w Nim. Jan powiedział „Amen” (werset 6) i my także powiedzmy „niech tak się stanie”.
Tylko Jemu „chwała i moc na wieki wieków” (werset 6).
Następnie, w wersecie 7, czytamy, że Chrystus powróci na ziemię, tak jak przepowiedziano. Ostatni raz ten świat zobaczył naszego Pana, kiedy wisiał w hańbie na krzyżu Kalwarii. Ale pewnego dnia świat zobaczy Go przychodzącego w obłokach, w chwale. Każde oko go zobaczy. Ci, którzy Go pogrzebali (naród Izraela) także Go zobaczy. Plemiona ziemi będą płakać, kiedy przyjdzie. Jednak my będziemy się radować. Jan ponownie mówi „Amen” i my także powiedzmy „niech tak się stanie”.
W wersecie 8, Bóg odnosi się do siebie, jako do Alfy i Omegi, Wszechmogącego i wiecznego Boga. On był na początku, kiedy jeszcze nic nie istniało. On będzie na końcu czasów. Nie ma nic, co kiedykolwiek mogłoby nastąpić, co zaskoczyłoby Boga. Nasz Ojciec nie tylko zna zakończenie od samego początku. Będąc Wszechmocnym Bogiem sprawuje nad wszystkim kontrolę. Dlatego nie musimy się niczego bać, co zdarzy się w przyszłości.
Na końcu Księgi Objawienia, Bóg ponownie określa siebie Wszechmocnym, Alfą i Omegą (19:6; 22:13). Możemy powiedzieć, że cała Księga Objawienia jest osadzona pomiędzy tymi dwoma stwierdzeniami odnoszącymi się do wszechwiedzy i wszechmocy naszego Boga i Ojca. To daje nam doskonałą ochronę, w odniesieniu do prób i ucisków, które spadną na Boży lud i nieszczęść, które spadną na świat, dookoła nas, w czasach ostatecznych.
W całym Nowym Testamencie Bóg nazywany jest „Wszechmogącym” jedynie 10 razy, w tym 9 razy w Księdze Objawienia. Powodem tego jest to, że Bóg chce nas zakorzenić i ugruntować w tym, że jest Wszechmogący i sprawuje kontrolę nad wszystkim – tak jak to czytamy w tej księdze. Jedynym innym odniesieniem jest II Koryntian 6:17-18, gdzie Bóg wzywa swój lud, aby byli oddzieleni od wszystkiego, co jest nieczyste. To pokazuje, że to przesłanie jest jedynie dla tych, którzy pragną być oddzielonymi od wszystkiego, co jest nieczyste i sprzeczne ze Słowem Bożym, gdzie Bóg objawia siebie, jako „WSZECHMOCNEGO”. Przede wszystkim dla takich ludzi Księga Objawienia została napisana.
Siedem wspaniałych prawd
Niektóre z największych prawd, które musimy przyjąć, w tych dniach, dotyczą naszego Pana i naszej relacji z Nim. Powinniśmy je rozważyć:
(1) absolutna niezawodność obietnic naszego Pana;
(2) Jego triumf nad największym wrogiem człowieka (śmiercią);
(3) Jego całkowita władza nad wszystkim w niebie i na ziemi;
(4) Jego wieczna i niezmienna miłość do nas;
(5) Uwolnienie nas od mocy grzechu, które dokonał;
(6) Jego Ojciec jest teraz także naszym Ojcem;
(7) Powróci, aby ustanowić swoje Królestwo na ziemi.
Musimy być zakorzenieni i ugruntowani w tych prawdach, jeśli chcemy pozostać wytrwali i niewzruszeni w czasach, które nadchodzą.
fragment książki Zac'a Poonen'a "Ostateczny Triumf. Studium Księgi Objawienia."
Copyright - Zac Poonen (1982) Revised (1994)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz